What do you think?
Rate this book
Island
These slow, beautiful stories - resolute and resonant - are small masterpieces: apparently simple but actually crafted with enormous skill and precision. Set against the unforgiving landscape of Cape Breton, Nova Scotia, they are all concerned with the complexities and mysteries of the human heart, the unbreakable bonds and unbridgeable chasms between man and woman, parent and child.
Steeped in memory and myth and washed in the brine and blood of the long battle with the land and the sea, these stories celebrate a passionate engagement with the natural world and a continuity of the generations in the face of transition, in the face of love and loss.
As John McGahern says in his eloquent foreword: 'the work has a largeness, of feeling, of intellect, of vision, a great openness and generosity, even an old-fashioned courtliness. The stories stand securely outside of fashion while reflecting deep change'. Bringing together all Alistair MacLeod's short fiction, and including two previously uncollected stories, Island represents the great achievement of one of the world's finest storytellers.
Steeped in memory and myth and washed in the brine and blood of the long battle with the land and the sea, these stories celebrate a passionate engagement with the natural world and a continuity of the generations in the face of transition, in the face of love and loss.
As John McGahern says in his eloquent foreword: 'the work has a largeness, of feeling, of intellect, of vision, a great openness and generosity, even an old-fashioned courtliness. The stories stand securely outside of fashion while reflecting deep change'. Bringing together all Alistair MacLeod's short fiction, and including two previously uncollected stories, Island represents the great achievement of one of the world's finest storytellers.
448 pages, Kindle Edition
First published January 1, 2000
288 people are currently reading
3,266 people want to read
About the author
Alistair MacLeod
39books227followersWhen MacLeod was ten his family moved to a farm in Dunvegan, Inverness County on Nova Scotia's Cape Breton Island. After completing high school, MacLeod attended teacher's college in Truro and then taught school. He studied at St. Francis Xavier University between 1957 and 1960 and graduated with a BA and B.Ed. He then went on to receive his MA in 1961 from the University of New Brunswick and his PhD in 1968 from the University of Notre Dame. A specialist in British literature of the nineteenth century, MacLeod taught English for three years at Indiana University before accepting a post in 1969 at the University of Windsor as professor of English and creative writing. During the summer, his family resided in Cape Breton, where he spent part of his time "writing in a cliff-top cabin looking west towards Prince Edward Island."
-Wikipedia
-Wikipedia
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 346 reviews
February 11, 2024
این کتاب رو از یک کتابفروشی مهجور در روستای کنگ (نزدیک مشهد) در عید امسال خریدم. این کتابفروشی و کادوفروشی، یه طرحی داشت که میتونستی کتاب رو پس از خوندن با کتاب دیگه‌ا� عوض کنی و میگفت یک شعبه هم توی مشهد داره. نمیدونم هنوز هست اون شعبه یا نه. اما ایده جالبی بود.
از عید امسال خوندنش رو شروع کردم و همیشه توی کیفم بود، هر از گاهی توی مسیر میخوندمش و مدت طولانی‌ا� بهش دست نزدم؛ جز اخیرا که باز ادامه دادمش.
تمام داستانه� در فضاهای روستایی بودن و مخصوصا دریا نقش اساسی در همه داستانه� داشت. تمهای� از زندگی خانوادگی، طبیعت، تکرارها و موتیف‌ه� در خانواده‌ها� تنهایی، رابطه‌ها� والدین و فرزندها، گذر زمان و تغییرات ناشی از اون و پیر شدن، رابطه انسان و حیوانات؛ در داستانه� تکرار می‌ش�.
داستانه� خوش‌خوا� و صمیمی بودن و فضاهای طبیعی و دغدغه‌ه� و چالش‌ها� شخصیت‌ه� برام جذاب بودن. زبان هم یکی از مسائل تکرار شونده در داستانها� این کتاب بود. زبان مادری و پیوندی که بین انسان‌ها� و بعضا بین انسان و حیوان‌ه� برقرار می‌کن� و در حال از بین رفته. جهان جدیدی که جای جهان قدیمی رو می‌گیره� سوگ‌های� که به شکل‌ها� جدید راهشونو در زندگی آدم‌ه� باز میکنن� از دست رفته‌ها� نفرین‌های� که گاه جادویی می‌ش� و در مرزی از واقعیت و خیال جرقه می‌زن� و جهانی کدر و مات از خاطرات و گذشته‌های� که کم‌ک� دارن محو می‌ش�.
داستانه� پر از توصیفات زیبا از طبیعت و باران و یخ و دریا و ماهی‌گیر� و خرچنگ‌گیر� بود. دوستش داشتم.
از عید امسال خوندنش رو شروع کردم و همیشه توی کیفم بود، هر از گاهی توی مسیر میخوندمش و مدت طولانی‌ا� بهش دست نزدم؛ جز اخیرا که باز ادامه دادمش.
تمام داستانه� در فضاهای روستایی بودن و مخصوصا دریا نقش اساسی در همه داستانه� داشت. تمهای� از زندگی خانوادگی، طبیعت، تکرارها و موتیف‌ه� در خانواده‌ها� تنهایی، رابطه‌ها� والدین و فرزندها، گذر زمان و تغییرات ناشی از اون و پیر شدن، رابطه انسان و حیوانات؛ در داستانه� تکرار می‌ش�.
داستانه� خوش‌خوا� و صمیمی بودن و فضاهای طبیعی و دغدغه‌ه� و چالش‌ها� شخصیت‌ه� برام جذاب بودن. زبان هم یکی از مسائل تکرار شونده در داستانها� این کتاب بود. زبان مادری و پیوندی که بین انسان‌ها� و بعضا بین انسان و حیوان‌ه� برقرار می‌کن� و در حال از بین رفته. جهان جدیدی که جای جهان قدیمی رو می‌گیره� سوگ‌های� که به شکل‌ها� جدید راهشونو در زندگی آدم‌ه� باز میکنن� از دست رفته‌ها� نفرین‌های� که گاه جادویی می‌ش� و در مرزی از واقعیت و خیال جرقه می‌زن� و جهانی کدر و مات از خاطرات و گذشته‌های� که کم‌ک� دارن محو می‌ش�.
داستانه� پر از توصیفات زیبا از طبیعت و باران و یخ و دریا و ماهی‌گیر� و خرچنگ‌گیر� بود. دوستش داشتم.
Read
May 12, 2019Reviewed in 2012
Although 'Island� is clearly fiction, I prefer to imagine this collection of stories as the portrait of a community and its history and traditions, as if Alastair MacLeod were in reality a social geographer in the mode of and had collected these stories from the people of his community and then retold them in his own words. And I say ‘his� community not only because I know he grew up on Cape Breton Island but also because of the love of the people, the animals, the land and the sea that is woven into every sentence, many of which I read again and again, revelling in the searing truth and beauty of the images.
This chronologically arranged collection is composed of stories written between 1968 and 1999, which makes it very interesting to the reader who is new to MacLeod because we see the evolution in his writing and thinking. The early stories tend to be classic and tightly constructed while the later ones are more expansive, containing stories within stories, but are even more powerful in spite of that looseness of structure. I began to have real difficulty leaving the characters of each story behind from ‘Rankin’s Point� onwards but at the same time the common landscape of the collection allows you to stay in the atmosphere of the previous tale even as you move on to the next. There is also a more meditative strain in the later stories as MacLeod begins to reflect on the passing of a way of life that he respects so much. He also focuses more on the Scottish origins of his characters and on Scots Gaelic and Scottish legends in the later stories, as if, being older, he is now more preoccupied with the distant past.
The characters are by turns isolated farmers, fishermen, miners; sometimes they can be all three at once. Their world is a masculine one of complex relationships between sons, fathers and grandfathers, as well as close ties to beloved dogs and horses. This is a world of strong physical work and women appear mostly in the background although there are a few fine portraits of individual women, women who are feared, venerated, or simply loved.
As I was reading, I was reminded of the writing of John McGahern who also wrote beautifully about his own place, and then I remembered where I had heard of MacLeod for the first time: in McGahern's , a volume that includes some of the book reviews he did for a few select journals. McGahern didn't write many reviews but MacLeod was among them and he gave him the highest praise.
This collection has a prime place on my bookshelves.
Although 'Island� is clearly fiction, I prefer to imagine this collection of stories as the portrait of a community and its history and traditions, as if Alastair MacLeod were in reality a social geographer in the mode of and had collected these stories from the people of his community and then retold them in his own words. And I say ‘his� community not only because I know he grew up on Cape Breton Island but also because of the love of the people, the animals, the land and the sea that is woven into every sentence, many of which I read again and again, revelling in the searing truth and beauty of the images.
This chronologically arranged collection is composed of stories written between 1968 and 1999, which makes it very interesting to the reader who is new to MacLeod because we see the evolution in his writing and thinking. The early stories tend to be classic and tightly constructed while the later ones are more expansive, containing stories within stories, but are even more powerful in spite of that looseness of structure. I began to have real difficulty leaving the characters of each story behind from ‘Rankin’s Point� onwards but at the same time the common landscape of the collection allows you to stay in the atmosphere of the previous tale even as you move on to the next. There is also a more meditative strain in the later stories as MacLeod begins to reflect on the passing of a way of life that he respects so much. He also focuses more on the Scottish origins of his characters and on Scots Gaelic and Scottish legends in the later stories, as if, being older, he is now more preoccupied with the distant past.
The characters are by turns isolated farmers, fishermen, miners; sometimes they can be all three at once. Their world is a masculine one of complex relationships between sons, fathers and grandfathers, as well as close ties to beloved dogs and horses. This is a world of strong physical work and women appear mostly in the background although there are a few fine portraits of individual women, women who are feared, venerated, or simply loved.
As I was reading, I was reminded of the writing of John McGahern who also wrote beautifully about his own place, and then I remembered where I had heard of MacLeod for the first time: in McGahern's , a volume that includes some of the book reviews he did for a few select journals. McGahern didn't write many reviews but MacLeod was among them and he gave him the highest praise.
This collection has a prime place on my bookshelves.
May 4, 2021
I read about half of these stories back in the 1980s, in another compilation. I wanted to read the others and didn’t mind re-reading those I was familiar with. As far as I know Alistair MacLeod only wrote one novel plus the 16 short stories within this collection. Professional critics raved about his novel, No Great Mischief, but personally his short stories resonate with me more. The author’s background is a huge part of his storytelling. He was born in 1936 into a family steeped in the Scottish Gaelic culture of Canada’s Cape Breton Island, which is the location for all but two of these stories.
The collection starts from 1968 with The Boat, in which a lecturer in a “midwestern university� recalls his parents, particularly his father who was a Cape Breton fisherman. Alistair MacLeod died in 2014, but a few years prior to that he came to my own local area and gave a talk about his writing. He mentioned that many people thought The Boat was an autobiographical tale. I confess I had thought so myself when I first read it in the 1980s. It takes powerful writing to tell a story so convincing that people assume it is autobiographical.
Many of the early stories involve generational conflict, between aging parents on Cape Breton, and their grown-up children who want to move away to new opportunities in Toronto or Montreal. It’s the theme of the second story, In The Vastness of the Dark. In The Return, a 10-year-old boy from Montreal travels with his parents to visit grandparents in a Cape Breton mining village. His father is a lawyer and has married a woman from a wealthy Montreal family, who is extremely uncomfortable about the visit. I found this a beautifully written story.
The women in the earlier stories are an uncompromising bunch, chiselled by poverty into hard, flinty exteriors and an unsentimental view of life. In some ways it is the men who are more sentimental, even if they don’t express it in words, but at the end of the story In The Fall, the emotions of everyone come to the surface. This story features another theme, that of the relationship of famers with animals such as horses and dogs, the loyalty of those animals and the way humans sometimes betray that loyalty. Winter Dog is another story in this category. There’s quite a bit of “earthiness� in the stories, in that the farming tales often feature the mating behaviours of animals, especially the story Second Spring.
The Closing Down of Summer, from 1976, is a paean to the miners of Cape Breton, and perhaps a little overdone, but the author can’t be accused of being a sedentary academic romanticising the working class. In his younger years he worked in a uranium mine in Northern Ontario and in a logging camp in Vancouver Island. When it comes to knowledge of the lives of working men, he has walked the walk. The Golden Gift of Grey is unusual in that it is set in the USA, but it’s set amongst the same kind of people.
Themes of loss and separation abound. The Lost Salt Gift of Blood, set in Newfoundland, is one of the best in that category, but I found The Road to Rankin’s Point one of the less effective stories. Some have a lighter touch. To Every Thing There is a Season is a touching coming-of-age tale. The Tuning of Perfection (1984) is a story about the dying Gaelic culture of Cape Breton, but it incorporates some humorous, even optimistic aspects. I really liked the ending to this story.
In the 1980s the author seemed to develop a bit of an interest in the supernatural. As Birds Bring Forth the Sun, and Vision both feature a sort of ancestral curse that afflicts a particular family. These weren’t really my favourites from the collection. The later tales focus on the idea that the Scottish culture of Cape Breton is gradually being severed from its past. The title story combines this theme with some of the others I have mentioned. In the last story, Clearances (1999) a WW2 veteran recalls a trip to the 1940s Scottish Highlands made whilst on leave, as the properties around him are gradually bought up as summer homes, and the economy of Cape Breton moves more towards tourism.
A fine collection, particularly for me given the shared cultural references between the Scottish Highlands and Cape Breton.
The collection starts from 1968 with The Boat, in which a lecturer in a “midwestern university� recalls his parents, particularly his father who was a Cape Breton fisherman. Alistair MacLeod died in 2014, but a few years prior to that he came to my own local area and gave a talk about his writing. He mentioned that many people thought The Boat was an autobiographical tale. I confess I had thought so myself when I first read it in the 1980s. It takes powerful writing to tell a story so convincing that people assume it is autobiographical.
Many of the early stories involve generational conflict, between aging parents on Cape Breton, and their grown-up children who want to move away to new opportunities in Toronto or Montreal. It’s the theme of the second story, In The Vastness of the Dark. In The Return, a 10-year-old boy from Montreal travels with his parents to visit grandparents in a Cape Breton mining village. His father is a lawyer and has married a woman from a wealthy Montreal family, who is extremely uncomfortable about the visit. I found this a beautifully written story.
The women in the earlier stories are an uncompromising bunch, chiselled by poverty into hard, flinty exteriors and an unsentimental view of life. In some ways it is the men who are more sentimental, even if they don’t express it in words, but at the end of the story In The Fall, the emotions of everyone come to the surface. This story features another theme, that of the relationship of famers with animals such as horses and dogs, the loyalty of those animals and the way humans sometimes betray that loyalty. Winter Dog is another story in this category. There’s quite a bit of “earthiness� in the stories, in that the farming tales often feature the mating behaviours of animals, especially the story Second Spring.
The Closing Down of Summer, from 1976, is a paean to the miners of Cape Breton, and perhaps a little overdone, but the author can’t be accused of being a sedentary academic romanticising the working class. In his younger years he worked in a uranium mine in Northern Ontario and in a logging camp in Vancouver Island. When it comes to knowledge of the lives of working men, he has walked the walk. The Golden Gift of Grey is unusual in that it is set in the USA, but it’s set amongst the same kind of people.
Themes of loss and separation abound. The Lost Salt Gift of Blood, set in Newfoundland, is one of the best in that category, but I found The Road to Rankin’s Point one of the less effective stories. Some have a lighter touch. To Every Thing There is a Season is a touching coming-of-age tale. The Tuning of Perfection (1984) is a story about the dying Gaelic culture of Cape Breton, but it incorporates some humorous, even optimistic aspects. I really liked the ending to this story.
In the 1980s the author seemed to develop a bit of an interest in the supernatural. As Birds Bring Forth the Sun, and Vision both feature a sort of ancestral curse that afflicts a particular family. These weren’t really my favourites from the collection. The later tales focus on the idea that the Scottish culture of Cape Breton is gradually being severed from its past. The title story combines this theme with some of the others I have mentioned. In the last story, Clearances (1999) a WW2 veteran recalls a trip to the 1940s Scottish Highlands made whilst on leave, as the properties around him are gradually bought up as summer homes, and the economy of Cape Breton moves more towards tourism.
A fine collection, particularly for me given the shared cultural references between the Scottish Highlands and Cape Breton.
July 26, 2024
3.5⭐️/خوانش صوتی/ ای جانم🥺برای من چی بهتر از یه مجموعه داستان با موضوع و تم زندگی روستایی؟ عاشقش شدم. سه تا داستانش رو خیلی با دقت و خوب گوش ندادم و حوصلم سر رفت و یه روز که برگردم بهشون شاید نمره‌م� بهتر کردم اما در کل خیلی داستانها� ملموس و غمگین و زیبا و نزدیک به زندگی‌ا� داشت و لذت بردم~خیلی دلم میخواست نسخه چاپیشو داشته باشم ولی بیدگل فعلا تجدید چاپ نکرده اما به زودی سراغ اون یکی جلدش یعنی "جزیره" میرم ولی این رو نتونستم صبر کنم و ترجیح دادم صوتیشو بخرم تا تو دومین بهار مهم زندگیم بخونمش~ تو ماشین هنگام تماشا کردن بهارِ درختای انبوه و سبز بیچاره‌ا� که بین دود ماشینا و اتوبانای مزخرف زندگی میکنن، چسبید بهم...💚🌳🧶
April 23, 2024
و باز کتابی دیگر که غرقش شدم، جزیره فقط نُه داستان از کتاب اصلی را شامل می شد و چقدر مشعوف و شادمانم که باقی داستانها در کتابی تحت عنوان دومین بهار توسط همین مترجم و همین ناشر منتشر خواهد شد.
نویسنده به شدت سعی دارد از زندگی و روزگاران مردمان یک شهر کوچک بگوید، شهری که به مانند جزیره ای اطرافش را پهنایی وسیع از آب فرا گرفته، جزیره ای که زمستانهایی بسیار سخت و طاقت فرسا دارد. اولین داستان آن به تاریخ یک هزار و نهصد و شصت و هشت است، وقتی که والدین درس خواندن و مطالعه را اتلاف وقت می دانستند و بُرد و پیشرفت را در انجام کارهای یدی. کارهای یدی دو چیز است، یا باید در سیاهی های معدن کلنگ بزنی و پیش بروی یا باید در طوفانها و تلاطم دریای مواج ماهیگیری کنی. دو شغلی که طبیعت را از بین می برد، دو شغلی که اکوسیستم را بر هم می زند، حال این مشاغل راه حلی است برای ساکنین این شهر برای فرار از فقر و تهیدستی.
چه بسیار پدران و فرزندانی که در تونل های معدن جان باختند و مدفون شدند، چه تعداد پدر و فرزندانی که دریا آن ها را به کام خود کشید و پس از مدتی لاشه ای متلاشی را به بازماندگان پس داد.
حال نسلی نو در پی تغییر و گذر از این آب ها دارند، بروند و تحصیل کنند و مشاغلی دیگر را برای خود و آینده شان برگزینند.
تعدادی از داستان ها از زبان همین فرزندان است، لحن و نثر داستان ها هم بسته به راوی اش که در همه داستان ها اول شخص است تغییر می کند. این فرزندان از عدم درک می گویند از تفاوت دیدگاه از تفاوت نگرش ها، از زندگی در خانواده هایی پر جمعیت که حداقل یکی دو نفرشان یا در معدن و یا در دریاها کشته شده اند، چرا؟؟ مگر کارِ دیگری نمی توان کرد؟؟ مگر دنیا بر پایه همین دو شغل در حال گذران است؟؟ چرا فرزند باید ادامه دهنده همان شغل پدر باشد؟؟
در طرف مقابل چند داستان راویانش متفاوت است و آن پدر است، پدری که همه سختی ها را به جان می خرد، از صبح تا شب در تونل ها کلنگ میزند و دوده استنشاق می کند تا خانواده اش را نگهداری کند. سالها دوری از زن و فرزند را متحمل می شود و خم به ابرو نمی آورد و در نهایت در کهنسالی از فرزندان انتظاراتی دارد، انتظاراتی به حق. دل کندن از آن شهر و جزیره برایشان سخت و غیرممکن است چون برای ساختنش جان ها داده اند و زخم ها خورده اند و سختی ها کشیده اند.
مرگ در کتاب امری روتین است، آنقدر نویسنده مرگ های سهل انگارانه و به قول خودمانی مُفت را روایت می کند که از سهمناکیِ آن کاسته می شود، مردمانی که به ساده ترین شکل ممکن و شاید بر سر اجبار جان داده اند.
خواند�� جزیره باعث شد که تنها رمانش را که خوشبختانه به فارسی هم ترجمه شده که نامش غم های کوچک است را در اولویت خواندنم قرار دهم و بی صبرانه در انتظار "دومین بهار" هستم.
نویسنده به شدت سعی دارد از زندگی و روزگاران مردمان یک شهر کوچک بگوید، شهری که به مانند جزیره ای اطرافش را پهنایی وسیع از آب فرا گرفته، جزیره ای که زمستانهایی بسیار سخت و طاقت فرسا دارد. اولین داستان آن به تاریخ یک هزار و نهصد و شصت و هشت است، وقتی که والدین درس خواندن و مطالعه را اتلاف وقت می دانستند و بُرد و پیشرفت را در انجام کارهای یدی. کارهای یدی دو چیز است، یا باید در سیاهی های معدن کلنگ بزنی و پیش بروی یا باید در طوفانها و تلاطم دریای مواج ماهیگیری کنی. دو شغلی که طبیعت را از بین می برد، دو شغلی که اکوسیستم را بر هم می زند، حال این مشاغل راه حلی است برای ساکنین این شهر برای فرار از فقر و تهیدستی.
چه بسیار پدران و فرزندانی که در تونل های معدن جان باختند و مدفون شدند، چه تعداد پدر و فرزندانی که دریا آن ها را به کام خود کشید و پس از مدتی لاشه ای متلاشی را به بازماندگان پس داد.
حال نسلی نو در پی تغییر و گذر از این آب ها دارند، بروند و تحصیل کنند و مشاغلی دیگر را برای خود و آینده شان برگزینند.
تعدادی از داستان ها از زبان همین فرزندان است، لحن و نثر داستان ها هم بسته به راوی اش که در همه داستان ها اول شخص است تغییر می کند. این فرزندان از عدم درک می گویند از تفاوت دیدگاه از تفاوت نگرش ها، از زندگی در خانواده هایی پر جمعیت که حداقل یکی دو نفرشان یا در معدن و یا در دریاها کشته شده اند، چرا؟؟ مگر کارِ دیگری نمی توان کرد؟؟ مگر دنیا بر پایه همین دو شغل در حال گذران است؟؟ چرا فرزند باید ادامه دهنده همان شغل پدر باشد؟؟
در طرف مقابل چند داستان راویانش متفاوت است و آن پدر است، پدری که همه سختی ها را به جان می خرد، از صبح تا شب در تونل ها کلنگ میزند و دوده استنشاق می کند تا خانواده اش را نگهداری کند. سالها دوری از زن و فرزند را متحمل می شود و خم به ابرو نمی آورد و در نهایت در کهنسالی از فرزندان انتظاراتی دارد، انتظاراتی به حق. دل کندن از آن شهر و جزیره برایشان سخت و غیرممکن است چون برای ساختنش جان ها داده اند و زخم ها خورده اند و سختی ها کشیده اند.
مرگ در کتاب امری روتین است، آنقدر نویسنده مرگ های سهل انگارانه و به قول خودمانی مُفت را روایت می کند که از سهمناکیِ آن کاسته می شود، مردمانی که به ساده ترین شکل ممکن و شاید بر سر اجبار جان داده اند.
خواند�� جزیره باعث شد که تنها رمانش را که خوشبختانه به فارسی هم ترجمه شده که نامش غم های کوچک است را در اولویت خواندنم قرار دهم و بی صبرانه در انتظار "دومین بهار" هستم.
May 21, 2024
دومین بهار مجموعه داستانها� کوتاه آلیستر مک‌لاو� نویسنده کانادایی‌ای� که ادامه مجموعه داستان های "جزیره" محسوب میشه و داستان های دهه ۸۰ و ۹۰ میلادی اون هست.
موضوع داستان های مک‌لاو� روستا، شغل‌ها� روستایی مثل چوب‌بر� و هیزم‌شکنی� ماهیگیری� معدن‌کار� و ازین قبیل امور روستایی� هست که خود مک‌لاو� تجربه اونهارو داشته ولی ماهیت داستانه� به روابط بین افراد، خانواده، ارتباط بین نسل‌ه� و از این قبیل موضوعات می‌پرداز�
داستانها� رو بشدت بخاطر اخت با طبیعت و روستا و حال و هوای بهاری و دریا دوست داشتم به‌ویژ� داستانها� "بصیرت" و "جزیره".
و در آخر جملات پایانی کتاب
"سرش را بلند کرد و به خورشید چشم دوخت که به بالاترین نقطه در آسمان رسیده بود و به سگش نگاه کرد که کنارش می‌لرزی�. با خود گفت: هیچکدوممون برای این زندگی ساخته نشده بودیم..[..].."
موضوع داستان های مک‌لاو� روستا، شغل‌ها� روستایی مثل چوب‌بر� و هیزم‌شکنی� ماهیگیری� معدن‌کار� و ازین قبیل امور روستایی� هست که خود مک‌لاو� تجربه اونهارو داشته ولی ماهیت داستانه� به روابط بین افراد، خانواده، ارتباط بین نسل‌ه� و از این قبیل موضوعات می‌پرداز�
داستانها� رو بشدت بخاطر اخت با طبیعت و روستا و حال و هوای بهاری و دریا دوست داشتم به‌ویژ� داستانها� "بصیرت" و "جزیره".
و در آخر جملات پایانی کتاب
"سرش را بلند کرد و به خورشید چشم دوخت که به بالاترین نقطه در آسمان رسیده بود و به سگش نگاه کرد که کنارش می‌لرزی�. با خود گفت: هیچکدوممون برای این زندگی ساخته نشده بودیم..[..].."
January 4, 2023
“You can cut the ties that bind but not without losing a part of yourself.�
The words that apply to Alistair MacLeod’s writing come easily to mind � lyrical, smooth, warm, mellifluous, evocative, provocative, clear, poetic, crisp � well, I think you get the idea. The man certainly has a way with words and one can easily imagine a group of rapt listeners gathered around a fireplace of an evening listening to MacLeod weave his tales of the culture of Nova Scotia’s Cape Breton Island and the people who live there, those who have left the island or perhaps those have returned to the island � sometimes to visit, sometimes to stay and sometimes, like a migrating salmon, perhaps to die.
On two men enjoying a glass of heated rum and sugar and a pipe full of fresh tobacco, for example:
“We do not say anything for some time, sitting upon the chairs, while the sweetened, heated richness moves warmly through and from our stomachs and spreads upwards to our brains. Outside the wind begins to blow, moaning and faintly rattling the window’s whitened shutters.�
Life in Cape Breton is a world apart from life in the more modern world of, for example, 21st century Canada in metropolitan southern Ontario. But if life is different, then death is light worlds apart:
“Three of her brothers, as young men, perished in the accidental ways that grew out of their lives � lives that were as intensely physical as the deaths that marked their end. One as a young man in the summer sun when the brown-dappled horses bolted and he fell into the teeth of a mowing machine. A second in a storm at sea when the vessel sank while plying its way across the straits to Newfoundland. A third frozen upon the lunar ice fields of early March when the sealing ship became separated from its men in a sudden obliterating blizzard.�
“How lonely now and distant those lives and deaths of my grandmother’s early life. And how different from the lives and deaths of the three sons she has outlived. Men who left the crying gulls and hanging cliffs of Rankin’s Point to take the road into the larger world to fashion careers and lives that would never have been theirs on this tiny sea-washed farm. Careers that were as modern and as affluent as the deaths that marked their termination. Real estate brokers and vice-presidents of grocery chains and buyers for haberdashery firms seldom die in the daily routines of the working lives that they have chosen. The pencil and the telephone replace the broken, dangling reins and the marlinspike and the sealing club; and the adjusted thermostats and the methodic Muzak produce a regulated urban order far removed from the uncertainty of the elements and the unpredictability of suddenly frightened animals.�
If a potential reader from the USA is looking for a point of comparison, think perhaps of Garrison Keillor’s LAKE WOBEGON DAYS or John William Tuohy’s SHORT STORIES FROM A SMALL TOWN. Canadian readers, on the other hand, might be reminded of their enjoyment of Stuart McLean's STORIES FROM THE VINYL CAFÉ.
The stories are, each and every one, first rate and enjoyable. When they’re assembled into an anthology like this, I have to say that the pace is such that the entire collection suffers and it certainly can’t be characterized as compelling. And that is the reason why I’ve withheld that final star on the review. But for those that are looking for bona fide small town Canadiana, you’ve certainly got the right book in your hands.
Paul Weiss
The words that apply to Alistair MacLeod’s writing come easily to mind � lyrical, smooth, warm, mellifluous, evocative, provocative, clear, poetic, crisp � well, I think you get the idea. The man certainly has a way with words and one can easily imagine a group of rapt listeners gathered around a fireplace of an evening listening to MacLeod weave his tales of the culture of Nova Scotia’s Cape Breton Island and the people who live there, those who have left the island or perhaps those have returned to the island � sometimes to visit, sometimes to stay and sometimes, like a migrating salmon, perhaps to die.
On two men enjoying a glass of heated rum and sugar and a pipe full of fresh tobacco, for example:
“We do not say anything for some time, sitting upon the chairs, while the sweetened, heated richness moves warmly through and from our stomachs and spreads upwards to our brains. Outside the wind begins to blow, moaning and faintly rattling the window’s whitened shutters.�
Life in Cape Breton is a world apart from life in the more modern world of, for example, 21st century Canada in metropolitan southern Ontario. But if life is different, then death is light worlds apart:
“Three of her brothers, as young men, perished in the accidental ways that grew out of their lives � lives that were as intensely physical as the deaths that marked their end. One as a young man in the summer sun when the brown-dappled horses bolted and he fell into the teeth of a mowing machine. A second in a storm at sea when the vessel sank while plying its way across the straits to Newfoundland. A third frozen upon the lunar ice fields of early March when the sealing ship became separated from its men in a sudden obliterating blizzard.�
“How lonely now and distant those lives and deaths of my grandmother’s early life. And how different from the lives and deaths of the three sons she has outlived. Men who left the crying gulls and hanging cliffs of Rankin’s Point to take the road into the larger world to fashion careers and lives that would never have been theirs on this tiny sea-washed farm. Careers that were as modern and as affluent as the deaths that marked their termination. Real estate brokers and vice-presidents of grocery chains and buyers for haberdashery firms seldom die in the daily routines of the working lives that they have chosen. The pencil and the telephone replace the broken, dangling reins and the marlinspike and the sealing club; and the adjusted thermostats and the methodic Muzak produce a regulated urban order far removed from the uncertainty of the elements and the unpredictability of suddenly frightened animals.�
If a potential reader from the USA is looking for a point of comparison, think perhaps of Garrison Keillor’s LAKE WOBEGON DAYS or John William Tuohy’s SHORT STORIES FROM A SMALL TOWN. Canadian readers, on the other hand, might be reminded of their enjoyment of Stuart McLean's STORIES FROM THE VINYL CAFÉ.
The stories are, each and every one, first rate and enjoyable. When they’re assembled into an anthology like this, I have to say that the pace is such that the entire collection suffers and it certainly can’t be characterized as compelling. And that is the reason why I’ve withheld that final star on the review. But for those that are looking for bona fide small town Canadiana, you’ve certainly got the right book in your hands.
Paul Weiss
August 15, 2015
If you are a writer, and I know a lot of you are, or you just like beautifully written prose then this collection of short stories by Alistair MacLeod is for you. To the writer; MacLeod has way of combining the elements of writng: description, dialogue, action, etc into single passages, sometimes sentences. And he does this in a way that makes his prose extremely tight and fluid which moves his narratives forward in a cinematic fashion.
I read in an interview with MacLeod that he is meticulous and takes a great deal of time with his writing. This is evident in the quality of his work over the quantity of it. For readers; Even if you're not familiar with the settings or culture depictied, if you love beautiful words strung together to make beautiful passages, you'll bathe in these equisite short stories. If you're a writer, read one a week, or even one a month, and your writing will improve.
I read in an interview with MacLeod that he is meticulous and takes a great deal of time with his writing. This is evident in the quality of his work over the quantity of it. For readers; Even if you're not familiar with the settings or culture depictied, if you love beautiful words strung together to make beautiful passages, you'll bathe in these equisite short stories. If you're a writer, read one a week, or even one a month, and your writing will improve.
October 13, 2021
It took me a while to read these 17 short stories, as I only read one every day or so. I try to read short story collections that way to give each story its due consideration, instead of jumbling them all together. Each story here was about Newfoundlanders, mostly set on Cape Breton with the lobstermen and fishermen and farmers. The landscape was lovingly described, as were the people. All portrayed the elderly men and women who revered the old ways and customs and Gaelic language who had to stand by and watch their children and grandchildren move into a future that embraced change and progress. Which made each story heartbreakingly sad and at the same time, beautiful. Alistair Macleod knows his home and it's people, and lets us into their world. I will miss them, but keeping this book on my shelf in case I need to visit again.
January 22, 2022
کتاب شامل نه داستانه که مستقل از هم هستند. اما فضای داستانها و جو حاکم بر خونواده هایی که ازشون روایت میشه بسیار شبیه به هم هست و مسائلی مثل کار در معدن، ماهیگیری، جزیره و اهمیت خونواده این داستانها رو به هم پیوند میده.
در هرکدوم از این داستانها با جو سخت معیشیتی اعضای خونواده ای آشنا میشیم که شرایط زندگی رو پذیرفتن و توان تغییر رو در خودشون نمیبینند و این نوع زندگی رو بی چون و چرا قبول میکنند و به نسل بعدی هم انتقال میدند. در این داستانها به رابطه ی پدر-پسری خیلی خاص تر از سایر روابط پرداخته شده. رابطه ای که به واسطه اون تفاوت تفکر و عقاید نسلها رو بازتاب میده. نگاه متفاوت پسر نسبت به پدر و البته گاها الگوبرداری ناگزیر از او. انگار که بعضی اصول در وجودش نهادینه شده .
آلیستر مک لاود خودش در جزیره ای در کانادا بزرگ شده و توصیفی که از زندگی در این فضا ارائه میده خیلی ملموس و واقعیه. لحن داستان سراییش رو خیلی دوست داشتم. لحنی خیلی ساده و بی تکلف که از روزمرگی های افراد جزیره میگه. اما همین جملات ساده گاها ضربتی دارند که حیرت آوره.
در هرکدوم از این داستانها با جو سخت معیشیتی اعضای خونواده ای آشنا میشیم که شرایط زندگی رو پذیرفتن و توان تغییر رو در خودشون نمیبینند و این نوع زندگی رو بی چون و چرا قبول میکنند و به نسل بعدی هم انتقال میدند. در این داستانها به رابطه ی پدر-پسری خیلی خاص تر از سایر روابط پرداخته شده. رابطه ای که به واسطه اون تفاوت تفکر و عقاید نسلها رو بازتاب میده. نگاه متفاوت پسر نسبت به پدر و البته گاها الگوبرداری ناگزیر از او. انگار که بعضی اصول در وجودش نهادینه شده .
آلیستر مک لاود خودش در جزیره ای در کانادا بزرگ شده و توصیفی که از زندگی در این فضا ارائه میده خیلی ملموس و واقعیه. لحن داستان سراییش رو خیلی دوست داشتم. لحنی خیلی ساده و بی تکلف که از روزمرگی های افراد جزیره میگه. اما همین جملات ساده گاها ضربتی دارند که حیرت آوره.
July 21, 2022
-《تجرب� شخصی، اگر با مهارت بیان شود، می‌توان� جذابیتی را منتقل کند که جهانی است، فراتر از محدودیت‌ها� زمانی یا مکانی.�
صرفا دلنوشته‌ا� کوتاه، ریویو رو جدا کردم.
-------
این کتاب من رو خیلی به این وادار کرد که به گذشته فکر کنم. خونه حیاط‌دا� مامان‌بزر� که از مرغ پر شده بود و من هم بین همه‌چیز� احتمالا یه تکه چوبی که بدلی از شمشیر برام بود رو به دست داشتم و به در و دیوار می‌کوبید� و پله‌ها� حیاط رو بالا و پایین می‌رفت�. الان اما همه‌چی� بچگی و گذشته اونقدر دور و دست‌نیافتن� به‌نظ� می‌رس� که خلئی بزرگ بین اون زمان و الان حس می‌کن�. مصیبت همیشه برای من از اونجا آغاز شد که اونقدر عمر کردم که فراز و نشیب یک سری اشیاء، محیط‌ه� و انسان‌های� رو که دوست داشتم به چشم ببینم. و همیشه تماشای این صحنه آزاردهنده بوده و خواهد بود. مثل حیاط خونه� مامان‌بزر� که دیگه نه مامان‌بزر� توشه، نه مرغی و نه منی که اندک انرژی برای بپر بالا کردن داشته باشه. این کتاب هم برای من مدخلی بود به خاطرات، به اینکه چقدر جزئیات روزمره گذشته می‌تون� خاص و شنیدنی باشن.
-------
ریویو:
جزیره مجموعه‌ا� از داستانها� کوتاهه که انگار در یکی از بازیگوشی‌ها� بچگی از گنجه خاک خورده مامان‌بزر� بیرونش کشیدی و شروع به خوندن می‌کن�. اتمسفر داستانه� خانوادگی هستش و ساده؛ مربوط به زندگی روز‌مر� یا یک خاطره به جا مونده که هنوز ارزش تعریف کردن داره. فضاپردازی‌ه� و توصیفات خیال‌پردازان� و بیشتر حول اقیانوس و دریا، مزرعه، معدن انجام شده که نویسنده از گذشته پرماجراجویانه� در زمینه مشاغل شغلی بیرون کشیده. بعضی داستانه� حال و هوای یک مسافرت کوچیک به طبیعتی بکر رو داره، انگار که قبل خوندن هر داستان قراره چمدونت رو ببندی تا آلیستر مک‌لاو� تورو با خودش به یه محیط دیگه ببره.
اگر دنبال پیچیدگی داستانی یا مفاهیم والایی هستید این کتاب بدرد شما نمی‌خوره� اما اگه برای یک� لحظه دوست دارید کنار یه غریبه بشینید تا براتون یک خاطره شیرین یا تلخ از گذشته� تعریف کنه، این کتاب براتون به تجربه کوتاه و دلچسبی تبدیل می‌ش�.
در پایان، ترجمه به‌نظر� خوب و روان بود و حدود میزان صفحه هر داستان هم میانگین ۴۰ الی ۵۰ بود.
صرفا دلنوشته‌ا� کوتاه، ریویو رو جدا کردم.
-------
این کتاب من رو خیلی به این وادار کرد که به گذشته فکر کنم. خونه حیاط‌دا� مامان‌بزر� که از مرغ پر شده بود و من هم بین همه‌چیز� احتمالا یه تکه چوبی که بدلی از شمشیر برام بود رو به دست داشتم و به در و دیوار می‌کوبید� و پله‌ها� حیاط رو بالا و پایین می‌رفت�. الان اما همه‌چی� بچگی و گذشته اونقدر دور و دست‌نیافتن� به‌نظ� می‌رس� که خلئی بزرگ بین اون زمان و الان حس می‌کن�. مصیبت همیشه برای من از اونجا آغاز شد که اونقدر عمر کردم که فراز و نشیب یک سری اشیاء، محیط‌ه� و انسان‌های� رو که دوست داشتم به چشم ببینم. و همیشه تماشای این صحنه آزاردهنده بوده و خواهد بود. مثل حیاط خونه� مامان‌بزر� که دیگه نه مامان‌بزر� توشه، نه مرغی و نه منی که اندک انرژی برای بپر بالا کردن داشته باشه. این کتاب هم برای من مدخلی بود به خاطرات، به اینکه چقدر جزئیات روزمره گذشته می‌تون� خاص و شنیدنی باشن.
-------
ریویو:
جزیره مجموعه‌ا� از داستانها� کوتاهه که انگار در یکی از بازیگوشی‌ها� بچگی از گنجه خاک خورده مامان‌بزر� بیرونش کشیدی و شروع به خوندن می‌کن�. اتمسفر داستانه� خانوادگی هستش و ساده؛ مربوط به زندگی روز‌مر� یا یک خاطره به جا مونده که هنوز ارزش تعریف کردن داره. فضاپردازی‌ه� و توصیفات خیال‌پردازان� و بیشتر حول اقیانوس و دریا، مزرعه، معدن انجام شده که نویسنده از گذشته پرماجراجویانه� در زمینه مشاغل شغلی بیرون کشیده. بعضی داستانه� حال و هوای یک مسافرت کوچیک به طبیعتی بکر رو داره، انگار که قبل خوندن هر داستان قراره چمدونت رو ببندی تا آلیستر مک‌لاو� تورو با خودش به یه محیط دیگه ببره.
اگر دنبال پیچیدگی داستانی یا مفاهیم والایی هستید این کتاب بدرد شما نمی‌خوره� اما اگه برای یک� لحظه دوست دارید کنار یه غریبه بشینید تا براتون یک خاطره شیرین یا تلخ از گذشته� تعریف کنه، این کتاب براتون به تجربه کوتاه و دلچسبی تبدیل می‌ش�.
در پایان، ترجمه به‌نظر� خوب و روان بود و حدود میزان صفحه هر داستان هم میانگین ۴۰ الی ۵۰ بود.
July 10, 2022
پشت جلد، در توصیف کتاب نوشته شده :《داستا� هایی تکان‌دهنده� با غنای عاطفی و زبانی، با درون‌مای� خوانواده و ارتباط بین نسلها�. که بنظرم یه جمله� کامل و درست برای توصیف این کتابه.
این جلد با عنوان "جزیره" شامل نه تا داستان کوتاهه و جلد دوم هم ادامه� همین مجموعه‌ست� با عنوان "دومین بهار". (متاسفانه هر دو توی گودریدز با یه لینک ثبت شدن).
خوندنش رو به طرز خجالت‌‌آور� طول دادم،چون داستانه� عمیق و شخصی بودن و اصلا نمیتونستم پشت هم بخونمشون، ولی هر داستان از داستان قبلی بهتر بود و توی گرمای خشک تابستون تهران داشتم درباره کولاک و یخبندان توی یه جزیره میخوندم و کاملا خودم رو اونجا و بین اون مردم حس میکردم� روی یه قایق توی دریای پر��لاطم در حال ماهیگیری� توی معدن مرطوب زیر زمین، توی جاده جنگلی دورافتاده... فقط یه قلم جادویی میتونه اینکارو بکنه...
یکی توی ریویوی این کتاب نوشته بود
"gently magical"
که دقیقا حسی که موقع خوندن داستانه� داشتم همین بود.
لازم به ذکره که ترجمه و چاپ هم خیلی خوب بودن:)
این جلد با عنوان "جزیره" شامل نه تا داستان کوتاهه و جلد دوم هم ادامه� همین مجموعه‌ست� با عنوان "دومین بهار". (متاسفانه هر دو توی گودریدز با یه لینک ثبت شدن).
خوندنش رو به طرز خجالت‌‌آور� طول دادم،چون داستانه� عمیق و شخصی بودن و اصلا نمیتونستم پشت هم بخونمشون، ولی هر داستان از داستان قبلی بهتر بود و توی گرمای خشک تابستون تهران داشتم درباره کولاک و یخبندان توی یه جزیره میخوندم و کاملا خودم رو اونجا و بین اون مردم حس میکردم� روی یه قایق توی دریای پر��لاطم در حال ماهیگیری� توی معدن مرطوب زیر زمین، توی جاده جنگلی دورافتاده... فقط یه قلم جادویی میتونه اینکارو بکنه...
یکی توی ریویوی این کتاب نوشته بود
"gently magical"
که دقیقا حسی که موقع خوندن داستانه� داشتم همین بود.
لازم به ذکره که ترجمه و چاپ هم خیلی خوب بودن:)
April 12, 2024
کتاب شامل هفت داستان کوتاه هست. داستان های بومی و روستایی د��باره طبیعت و حیوانات، اگه مثل من عاشق طبیعت و زندگی روستایی هستید این کتاب برای شماست، نویسنده چون خودش توی روستا زندگی کرده و کارهایی مثل کشاورزی و معدن کاری انجام داده توی توصیفات طبیعت عالی کار کرده. یه جوری نوشته میتونی طبیعتی که داره دربارش حرف میزنه رو با جزئیات کامل تصور کنید ، فقط کافیه چشماتون رو ببندید.
مجلۀ تایم در ستایش این اثر و نویسنده‌ا� گفته است: "این داستانها� شخصی و جست� و جوگرانه� با لحن مرثیه‌وا� و خیس از ضرب‌آهنگ� آب‌ها� کانادا، گویای تلاش‌ها� ادبیِ اگر نه عظیم اما عمیقِ نویسنده‌شان‌ان�."
مجلۀ تایم در ستایش این اثر و نویسنده‌ا� گفته است: "این داستانها� شخصی و جست� و جوگرانه� با لحن مرثیه‌وا� و خیس از ضرب‌آهنگ� آب‌ها� کانادا، گویای تلاش‌ها� ادبیِ اگر نه عظیم اما عمیقِ نویسنده‌شان‌ان�."
June 25, 2022
خب اول از همه بگم که کتاب شونزده داستان داره اما ناشر محترم لطف کرده نه تا قصه رو برای ما چاپ کرده ،که این عادت ناشرهای ایرانیه که از هرکتاب چندتا قصه بردارن و چندتا کتاب جدا بسازند... وقتی شروع به خوندن داستان ها می کنی احساس خوبی داری ،از جایی که هستی جدا میشی،صدای امواج رو میشنوی ،سوار بر قایق ماهیگیرها، سرما رو حس میکنی، ریزش تونل ها و معدن ها ،بوی خاک رو حس میکنی که بینی و گلوت رو میسوزونه،چشم هات به تاریکی خو میکنه و هربار که معدن فرو می ریزه ،بوی خون رو حس میکنی،داستان کوتاه های عالی این کتاب ،توصیفات بینظیر از زندگی آدم ها در جزیره رو روایت میکنه ،روابط اعضای یک خانواده رو نشون میده ،پر از داستان های غم انگیز از دست دادن ،فقر، رابطه پدربزرگ ها و مادربزرگ ها با نوه ها ،حیوان ها و گیاهانی که نماد جزیره هستند،و سکوت و صبوری آدم های جزیره و مرگ که همه جای داستان حضور داره،برای من ردپای همینگوی و پیرمرد و دریا همه جای داستان حضور داشت به خصوص داستان قایق ، خیلی ها از این ناراحت بودن که چرا آلیستر بیشتر از مردها و احساس های مردانه توی کتابش حرف زده و یه جورایی زن ها در پس زمینه قرار گرفتن، درسته که همچین چیزی بود اما برای من اصلا ناراحت کننده نبود،جزیره و داستان هاش رو دوست داشتم احساسات به شیوه خیلی عمیقی توی کتاب بیان شده ،هیچ مرگی نبود که قصه خودش رو نداشته باشه و به زیبایی بیان نشده باشه ... و دوست داشتنی ترین داستان ها برای من قایق ،در پاییز و راهی به دماغه زنکین بودند ،از رابطه بین مادربزرگ و نوه در داستان دماغه زنکین خیلی خوشم اومد و قسمت آخر مرگشون وقتی از شباهت صدای ویولن با ناقوس مرگ میگه و پیچ کوچک غم .�..�
قسمت هایی از متن کتاب رو که دوست داشتم اینجا می نویسم
مادربزرگم همچنان با ظرافت و زیبایی بی تکلفش می رقصد و می چرخد. دارد روزش را به سرانجام می رساند. چشم هایش انگار دارند میگویند: اگر فقط بتونم یه کم دیگه طاقت بیارم، میتونم از پسش بربیام. شکست نمی خورم. در بیست و شش سالگی تصورش میکنم: حامله است و بچه های گریان دورش را گرفته اند و دارند جنازه یخ زده شوهرش را کشان کشان روی سورتمه بچه ها می برند. شاید آن موقع هم داشته همین را میگفته. نمی توانم کشف کنم که در طول هفتاد سال پس از مرگ پدربزرگ تا امروز چند بار این جمله را گفته است
دارم برای اولین بار متوجه می شوم که چه سخت و شاید چه ترسناک است بزرگ سال بودن؛ و ناگهان خودخواهانه میترسم، نه فقط به خاطر خودم بلکه بابت چیزی که به نظر قرار است بشوم، چون یک جورهایی همیشه فکر میکردم که اگر کسی جلوی زنی با بچه های کوچکی یا حتی جلوی بعضی از مردها این طوری حرف بزند، زمین دهن باز می کند یا رعدوبرق میزند یا کم کمش خیلی ها جیغ می کشند و وحشت زده دست هایشان را روی گوش هایشان می گذارند یا اینکه آن کسی که توهین کرده، اگر سنگ هم نشود، مطمئنا قهرمان نجیب زاده خوش هیکلی کتکش خواهد زد. اما اصلا از این طور اتفاق ها نمی افتد.
گاهی، در تاریکی برآمده از ترس هایمان، سخت است تشخیص خواب از حقیقت. گاهی بعد از نیمه شب از خواب بیدار می شویم و آن خواب آن قدر از این دنیایی که در آن بیدار می شویم بهتر است که آرزو میکنیم برگردیم به همان آرامش تسکین بخش خواب . گاهی هم عکسش صادق است و خودمان را نیشگون میگیریم یا بند انگشت هایمان را با فلز چهارچوب تخت خراش میدهیم تا مطمئن شویم که بیداریم. گاهی کابوس مرزی نمی شناسد.
قسمت هایی از متن کتاب رو که دوست داشتم اینجا می نویسم
مادربزرگم همچنان با ظرافت و زیبایی بی تکلفش می رقصد و می چرخد. دارد روزش را به سرانجام می رساند. چشم هایش انگار دارند میگویند: اگر فقط بتونم یه کم دیگه طاقت بیارم، میتونم از پسش بربیام. شکست نمی خورم. در بیست و شش سالگی تصورش میکنم: حامله است و بچه های گریان دورش را گرفته اند و دارند جنازه یخ زده شوهرش را کشان کشان روی سورتمه بچه ها می برند. شاید آن موقع هم داشته همین را میگفته. نمی توانم کشف کنم که در طول هفتاد سال پس از مرگ پدربزرگ تا امروز چند بار این جمله را گفته است
دارم برای اولین بار متوجه می شوم که چه سخت و شاید چه ترسناک است بزرگ سال بودن؛ و ناگهان خودخواهانه میترسم، نه فقط به خاطر خودم بلکه بابت چیزی که به نظر قرار است بشوم، چون یک جورهایی همیشه فکر میکردم که اگر کسی جلوی زنی با بچه های کوچکی یا حتی جلوی بعضی از مردها این طوری حرف بزند، زمین دهن باز می کند یا رعدوبرق میزند یا کم کمش خیلی ها جیغ می کشند و وحشت زده دست هایشان را روی گوش هایشان می گذارند یا اینکه آن کسی که توهین کرده، اگر سنگ هم نشود، مطمئنا قهرمان نجیب زاده خوش هیکلی کتکش خواهد زد. اما اصلا از این طور اتفاق ها نمی افتد.
گاهی، در تاریکی برآمده از ترس هایمان، سخت است تشخیص خواب از حقیقت. گاهی بعد از نیمه شب از خواب بیدار می شویم و آن خواب آن قدر از این دنیایی که در آن بیدار می شویم بهتر است که آرزو میکنیم برگردیم به همان آرامش تسکین بخش خواب . گاهی هم عکسش صادق است و خودمان را نیشگون میگیریم یا بند انگشت هایمان را با فلز چهارچوب تخت خراش میدهیم تا مطمئن شویم که بیداریم. گاهی کابوس مرزی نمی شناسد.
April 21, 2014
April 21, 2014: Rest in peace, Alistair MacLeod. Died April 20, 2014. I have been meaning to re-read this collection since I first read it almost six years ago. Now is a good time for me to do that, in memory of this extraordinary storyteller.
YOWZA, this guy can write! Holy prose, Batman!
4.5 stars for this beauty of a book.
This is a collection of sixteen stories, published between 1968 and 1999. All of the stories take place on or near the author's native Cape Breton, Nova Scotia. He writes with such a quiet beauty about the local people and landscape, as the people go about making a living at fishing, coal mining, raising animals, and so on.
My favorite three stories:
BEST: "Island"----This story knocked my socks off. He managed to get all the elements of a fine novel in a story of only forty-four pages. It's about a woman who is the last in a long family line of lighthouse keepers. It's spooky and beautiful and heartbreaking all at once. I found myself weeping a few pages from the end, and when I finished the story, I couldn't read anything else for hours afterward. I was absolutely stunned, and I still get chills thinking about this story. DAMN! Did I happen to mention this guy can WRITE?! (Are you rolling your eyes at me yet?)
#2) "The Lost Salt Gift of Blood"
#3) "To Everything There is a Season"
There was only one story I wasn't all that thrilled with: "Second Spring." It wasn't terrible, just so-so for me.
YOWZA, this guy can write! Holy prose, Batman!
4.5 stars for this beauty of a book.
This is a collection of sixteen stories, published between 1968 and 1999. All of the stories take place on or near the author's native Cape Breton, Nova Scotia. He writes with such a quiet beauty about the local people and landscape, as the people go about making a living at fishing, coal mining, raising animals, and so on.
My favorite three stories:
BEST: "Island"----This story knocked my socks off. He managed to get all the elements of a fine novel in a story of only forty-four pages. It's about a woman who is the last in a long family line of lighthouse keepers. It's spooky and beautiful and heartbreaking all at once. I found myself weeping a few pages from the end, and when I finished the story, I couldn't read anything else for hours afterward. I was absolutely stunned, and I still get chills thinking about this story. DAMN! Did I happen to mention this guy can WRITE?! (Are you rolling your eyes at me yet?)
#2) "The Lost Salt Gift of Blood"
#3) "To Everything There is a Season"
There was only one story I wasn't all that thrilled with: "Second Spring." It wasn't terrible, just so-so for me.
June 30, 2023
Der Band "Die Insel" mit sechzehn Erzählungen aus den Jahren 1968 bis 1999 ist für mich eines der ganz großen Meisterwerke der Weltliteratur. Die Geschichten sind unaufdringlich und intensiv zugleich. Die meisten Geschichten spielen in Cape Breton in der kanadischen Provinz Nova Scotia. Die meisten Menschen in diesen Geschichten stammen von schottischen Auswanderern ab. Sie sind Fischer, Bergleute oder Holzfäller. Die Familien sind kinderreich und weit verzweigt. Hoffnung geben die gälischen Lieder der schottischen Heimat. Das Leben ist hart und trostlos und ohne Betäubung durch Alkohol kaum zu ertragen. Deshalb ziehen die Jüngeren auch in die Städte. Die Alten aber weigern sich ihre alten, oft verfallenen Häuser zu verlassen. Alistair MacLeod beschreibt diese Menschen mit Würde. Es gibt Bilder in diesen Erzählungen, die ich nie wieder vergessen werde. Darüber hinaus ist "Die Straße nach Rankin's Point" von 1976 eine der besten Erzählungen, die ich jemals gelesen habe. Alleine für diese Erzählung verdient das Buch die Höchstwertung. Ein Kritiker bezeichnete die Kunst des Autors als "sanfte Sprachgewalt". Ich finde das sehr passend und empfehle jedem das Buch.
Mehr zu den einzelnen Geschichten weiter unten. Vorher noch einige kurze Notizen zum Autor:
Alistair MacLeod ist einer der bedeutendsten Schriftsteller Kanadas, obwohl er nur einen Roman und weniger als zwanzig Erzählungen geschrieben hat. Er hat als Professor an einer Universität gearbeitet. Nur im Sommer ist er zurück nach Cape Breton gekommen, um zu schreiben. MacLeod beschreibt in seinen Geschichten die Welt seiner Großeltern und Eltern. Seine Vorfahren waren Schotten, die im 18. Jahrhundert ausgewandert sind. Seine Eltern sprachen Gälisch. MacLeod hat zur Finanzierung seines Studiums auch als Holzfäller, Minenarbeiter und Fischer gearbeitet. Er kennt das, was er beschreibt. Er hat grundsätzlich mit Stift und Papier geschrieben. Er hat einmal in einem Interview erzählt, dass er jeden Satz einzeln schreibt, dann eine Pause macht und sich den Satz selbst laut vorliest, um zu sehen, ob es richtig ist. Und richtig ist es in diesen Erzählungen fast immer. MacLeod ist 2014 mit 77 Jahren gestorben.
Kurze Anmerkungen zu den einzelnen Erzählungen:
Das Boot |
Der Ich-Erzähler erinnert sich an seine Familie. Die Geschichte ist vor allem eine Liebeserklärung an den toten Vater, der am liebsten angezogen auf seinem Bett lag, Radio gehört hat und zum Missfallen seiner Frau Bücher gelesen hat und der nie ein Küstenfischer sein wollte.
Die endlose Weite der Dunkelheit |
Der Ich-Erzähler wird 1960 achtzehn. Endlich kann er seine Heimat, die trostlose Bergwerkstadt, verlassen. Er lernt, dass "Weggehen" keine rein körperliche Sache ist.
Gold und Grau |
Der achtzehnjährige Jesse spielt Billard und denkt an die Familie zuhause. Die Eltern fragen sich, wo er bleibt. Schließlich ist es schon nach Mitternacht. Aber die Nacht ist noch lange nicht vorbei.
Rückkehr |
Der zehnjährige Alex fährt mit seinen Eltern die Familie des Vaters besuchen. Sie kommen aus Montreal. Der Vater ist jetzt Anwalt in der Kanzlei seines Schwiegervaters. Die Großeltern sind einfache Leute. Der Großvater arbeitet im Bergwerk. Eine sensible Geschichte über Herkunft und Klassismus.
Im Herbst |
Der Ich-Erzähler lebt mit seinen Eltern und fünf Geschwistern auf einer kleinen Farm zwischen Meer und Bergwerkstadt. Das Geld ist knapp. Das alte Pferd muss verkauft werden, wohlwissend dass es zu Futter verarbeitet werden wird.
Grüner Stein | ****
Der Ich-Erzähler kommt aus der Stadt in das Fischerdorf, in dem sein Sohn John bei den Eltern seiner Ex-Frau lebt. Seine Ex-Frau und ihr neuer Mann sind bei einem Unfall verstorben.
Die Straße nach Rankin's Point |
Als Calums Großmutter sechsundzwanzig Jahre alt war und ihr siebtes Kind erwartete, verunglückte ihr betrunkener Mann tödlich auf den vereisten Klippen. Siebzig Jahre später besucht der todkranke Calum die mittlerweile sechsundneunzigjährige Frau, die allein gegen den Willen ihrer Familie in ihrer abseits gelegenen Hütte lebt. Eine Geschichte über den nahenden Tod.
Abschied vom Sommer | ****
Der Abschied vom Sommer ist auch ein schleichender Abschied von der harten Welt der Bergwerke und der Fischerei in Kanada, einer Welt, die sich nur mit selbstgebranntem Schnaps ertragen lässt. Die Reise zum nächsten Bergwerk wird die Kumpels nach Südafrika führen.
Alles hat seine Zeit | ****
Weihnachten 1977 überschreitet der elfjährige Ich-Erzähler die Schwelle zur Erwachsenenwelt.
Zweiter Frühling | ****
Der Ich-Erzähler ist in der siebten Klasse. Er lebt mit seiner Familie auf einer Farm. Er träumt davon, Jungzüchter zu werden.
Winterhund |
Ein Familienvater beobachtet an einem Wintermorgen seine Kinder beim Spielen im Schnee mit einem Collie-ähnlichen Hund. Das löst Erinnerungen an die Zeit aus, als er zwölf Jahre alt war. Da hatte er einen ähnlichen Hund, der ihm das Leben gerettet hat.
Die Suche nach Vollkommenheit |
Archibald ist achtundsiebzig Jahre alt. Er wohnt immer noch in dem Holzhaus, das er vor Jahrzehnten mit seinem Zwillingsbruder gebaut hat. Er blickt auf ein hartes Leben zurück. Seine Frau ist bei der Geburt des vierten Kindes zusammen mit diesem gestorben. Sein Bruder lief durch den Schnee zu Archibald, der in einem Holzfällercamp arbeitete. Dabei holte er sich eine Lungenentzündung und starb. Trost bekommt Archibald durch das Singen gälischer Lieder aus der schottischen Heimat. Er ist überregional als "der gälische Sänger" bekannt. Jetzt soll er eventuell noch einmal mit der Familie in Halifax auftreten.
Vögel bringen die Sonne hervor |
Ein Mann lebt mit seiner Familie an der Küste. Ein treuer Gefährte ist sein Hund, bis es zu einem schrecklichen Unfall kommt.
Vision |
Der siebzehnjährige Erzähler hilft seinem Vater bei der Hummerfischerei. Der Vater erzählt ihm während der Arbeit aus seiner Kindheit, von Erlebnissen, die er gemeinsam mit seinem Zwillingsbruder hatte. Dabei spielen eine blinde, alte Frau, der Erste Weltkrieg und "Da Shealadh", das zweite Gesicht, wichtige Rollen. Eine Geschichte über das Geschichtenerzählen.
Die Insel |
Das wichtigste auf der kleinen, rauhen Insel ist der Leuchtturm. Erzählt wird die Geschichte der Leuchtturmwärterfamilie, vor allem der Tochter. Heulende Schneestürme, drückende Einsamkeit und Tod prägen das Leben.
Kahlschlag |
Der alte Mann war schon im Schützengraben, lange bevor er Schafzüchter geworden ist. Jetzt ist seine Frau unter einer Schafswolldecke gestorben. Die Kahlschläger kommen in den Ort, denn die Touristen (z.B. aus Deutschland) suchen Grundstücke in Küstennähe. Wälder stören da nur. Eine neue Zeit beginnt.
Mehr zu den einzelnen Geschichten weiter unten. Vorher noch einige kurze Notizen zum Autor:
Alistair MacLeod ist einer der bedeutendsten Schriftsteller Kanadas, obwohl er nur einen Roman und weniger als zwanzig Erzählungen geschrieben hat. Er hat als Professor an einer Universität gearbeitet. Nur im Sommer ist er zurück nach Cape Breton gekommen, um zu schreiben. MacLeod beschreibt in seinen Geschichten die Welt seiner Großeltern und Eltern. Seine Vorfahren waren Schotten, die im 18. Jahrhundert ausgewandert sind. Seine Eltern sprachen Gälisch. MacLeod hat zur Finanzierung seines Studiums auch als Holzfäller, Minenarbeiter und Fischer gearbeitet. Er kennt das, was er beschreibt. Er hat grundsätzlich mit Stift und Papier geschrieben. Er hat einmal in einem Interview erzählt, dass er jeden Satz einzeln schreibt, dann eine Pause macht und sich den Satz selbst laut vorliest, um zu sehen, ob es richtig ist. Und richtig ist es in diesen Erzählungen fast immer. MacLeod ist 2014 mit 77 Jahren gestorben.
Kurze Anmerkungen zu den einzelnen Erzählungen:
Das Boot |
Der Ich-Erzähler erinnert sich an seine Familie. Die Geschichte ist vor allem eine Liebeserklärung an den toten Vater, der am liebsten angezogen auf seinem Bett lag, Radio gehört hat und zum Missfallen seiner Frau Bücher gelesen hat und der nie ein Küstenfischer sein wollte.
Die endlose Weite der Dunkelheit |
Der Ich-Erzähler wird 1960 achtzehn. Endlich kann er seine Heimat, die trostlose Bergwerkstadt, verlassen. Er lernt, dass "Weggehen" keine rein körperliche Sache ist.
Gold und Grau |
Der achtzehnjährige Jesse spielt Billard und denkt an die Familie zuhause. Die Eltern fragen sich, wo er bleibt. Schließlich ist es schon nach Mitternacht. Aber die Nacht ist noch lange nicht vorbei.
Rückkehr |
Der zehnjährige Alex fährt mit seinen Eltern die Familie des Vaters besuchen. Sie kommen aus Montreal. Der Vater ist jetzt Anwalt in der Kanzlei seines Schwiegervaters. Die Großeltern sind einfache Leute. Der Großvater arbeitet im Bergwerk. Eine sensible Geschichte über Herkunft und Klassismus.
Im Herbst |
Der Ich-Erzähler lebt mit seinen Eltern und fünf Geschwistern auf einer kleinen Farm zwischen Meer und Bergwerkstadt. Das Geld ist knapp. Das alte Pferd muss verkauft werden, wohlwissend dass es zu Futter verarbeitet werden wird.
Grüner Stein | ****
Der Ich-Erzähler kommt aus der Stadt in das Fischerdorf, in dem sein Sohn John bei den Eltern seiner Ex-Frau lebt. Seine Ex-Frau und ihr neuer Mann sind bei einem Unfall verstorben.
Die Straße nach Rankin's Point |
Als Calums Großmutter sechsundzwanzig Jahre alt war und ihr siebtes Kind erwartete, verunglückte ihr betrunkener Mann tödlich auf den vereisten Klippen. Siebzig Jahre später besucht der todkranke Calum die mittlerweile sechsundneunzigjährige Frau, die allein gegen den Willen ihrer Familie in ihrer abseits gelegenen Hütte lebt. Eine Geschichte über den nahenden Tod.
Abschied vom Sommer | ****
Der Abschied vom Sommer ist auch ein schleichender Abschied von der harten Welt der Bergwerke und der Fischerei in Kanada, einer Welt, die sich nur mit selbstgebranntem Schnaps ertragen lässt. Die Reise zum nächsten Bergwerk wird die Kumpels nach Südafrika führen.
Alles hat seine Zeit | ****
Weihnachten 1977 überschreitet der elfjährige Ich-Erzähler die Schwelle zur Erwachsenenwelt.
Zweiter Frühling | ****
Der Ich-Erzähler ist in der siebten Klasse. Er lebt mit seiner Familie auf einer Farm. Er träumt davon, Jungzüchter zu werden.
Winterhund |
Ein Familienvater beobachtet an einem Wintermorgen seine Kinder beim Spielen im Schnee mit einem Collie-ähnlichen Hund. Das löst Erinnerungen an die Zeit aus, als er zwölf Jahre alt war. Da hatte er einen ähnlichen Hund, der ihm das Leben gerettet hat.
Die Suche nach Vollkommenheit |
Archibald ist achtundsiebzig Jahre alt. Er wohnt immer noch in dem Holzhaus, das er vor Jahrzehnten mit seinem Zwillingsbruder gebaut hat. Er blickt auf ein hartes Leben zurück. Seine Frau ist bei der Geburt des vierten Kindes zusammen mit diesem gestorben. Sein Bruder lief durch den Schnee zu Archibald, der in einem Holzfällercamp arbeitete. Dabei holte er sich eine Lungenentzündung und starb. Trost bekommt Archibald durch das Singen gälischer Lieder aus der schottischen Heimat. Er ist überregional als "der gälische Sänger" bekannt. Jetzt soll er eventuell noch einmal mit der Familie in Halifax auftreten.
Vögel bringen die Sonne hervor |
Ein Mann lebt mit seiner Familie an der Küste. Ein treuer Gefährte ist sein Hund, bis es zu einem schrecklichen Unfall kommt.
Vision |
Der siebzehnjährige Erzähler hilft seinem Vater bei der Hummerfischerei. Der Vater erzählt ihm während der Arbeit aus seiner Kindheit, von Erlebnissen, die er gemeinsam mit seinem Zwillingsbruder hatte. Dabei spielen eine blinde, alte Frau, der Erste Weltkrieg und "Da Shealadh", das zweite Gesicht, wichtige Rollen. Eine Geschichte über das Geschichtenerzählen.
Die Insel |
Das wichtigste auf der kleinen, rauhen Insel ist der Leuchtturm. Erzählt wird die Geschichte der Leuchtturmwärterfamilie, vor allem der Tochter. Heulende Schneestürme, drückende Einsamkeit und Tod prägen das Leben.
Kahlschlag |
Der alte Mann war schon im Schützengraben, lange bevor er Schafzüchter geworden ist. Jetzt ist seine Frau unter einer Schafswolldecke gestorben. Die Kahlschläger kommen in den Ort, denn die Touristen (z.B. aus Deutschland) suchen Grundstücke in Küstennähe. Wälder stören da nur. Eine neue Zeit beginnt.
October 31, 2021
هر جا که قلم مک‌لاو� از جزیره و آب و ماهیگیری میگفت، یاد همینگوی می‌افت� و هر وقت از معدن حرف میزد، خوندن کتابها� اشتاین‌ب� برام زنده می‌ش�. توی نظرات منفی که میخوندم متوجه شدم چقدر مردم تصور نادرستی از قلم مک‌لاو� دارن. انگار از داستان جادویی انتظار منطق داشته باشی!
شما اشتباه خواننده‌ها� دیگه رو نکنید؛ اگه از داستانها� ساده با قهرمان‌ها� معمولی(گاهی حتی شکست‌خورد�) خوشتون نمیاد یا دنبال داستان پرهیجانید، این کتاب (و کتابها� مشابهش) رو نخونید.
مک‌لاو� از ف��ر میگه، از کارگران معدن، از سیاهی چهره� اجبار و از اینکه چقدر میتونه زندگی بی‌رح� باشه.
ترجمه رو خیلی دوست داشتم؛ مخصوصا بخش ترجمه� شعر:)
ترجیح میدادم پاورقی داشته باشه کتاب که کلمات خاص با شماره مشخص شده بودن و ته کتاب بودن. معمولا وقتی این اتفاق میوفته کلا ته کتاب رو نمیخونم.
بخش انتهایی کتاب هم مربوط میشد به مصاحبه با نویسنده که باعث شد جدای از قلم، به شخصیت مک‌لاو� هم جذب شم!
متاسفانه نمیتونم بگم کدوم از داستانها رو بیشتر دوست داشتم چون لیست طولانی‌ای�:)) ولی داستان "بازگشت" از همه جذاب‌ت� بود
شما اشتباه خواننده‌ها� دیگه رو نکنید؛ اگه از داستانها� ساده با قهرمان‌ها� معمولی(گاهی حتی شکست‌خورد�) خوشتون نمیاد یا دنبال داستان پرهیجانید، این کتاب (و کتابها� مشابهش) رو نخونید.
مک‌لاو� از ف��ر میگه، از کارگران معدن، از سیاهی چهره� اجبار و از اینکه چقدر میتونه زندگی بی‌رح� باشه.
ترجمه رو خیلی دوست داشتم؛ مخصوصا بخش ترجمه� شعر:)
ترجیح میدادم پاورقی داشته باشه کتاب که کلمات خاص با شماره مشخص شده بودن و ته کتاب بودن. معمولا وقتی این اتفاق میوفته کلا ته کتاب رو نمیخونم.
بخش انتهایی کتاب هم مربوط میشد به مصاحبه با نویسنده که باعث شد جدای از قلم، به شخصیت مک‌لاو� هم جذب شم!
متاسفانه نمیتونم بگم کدوم از داستانها رو بیشتر دوست داشتم چون لیست طولانی‌ای�:)) ولی داستان "بازگشت" از همه جذاب‌ت� بود
April 4, 2020
نوشتن درباره مجموعه داستان جزيره كار سختي نيست..
مجموعه داستان جزيره مك لاود شامل ٢٠ داستان كوتاه است. نشر بيدگل اما، ٩ داستان از انرا در قالب كتابي بنام جزيره؛ داستانهاي دهه ٦٠ و ٧٠ ميلادي و مابقي را در مجلدي بنام دومين بهار؛ داستانهاي دهه ٨٠ و ٩٠ ميلادي منتشر كرده است. مك لاود در كل دوران نويسندگي تنها همين ٢٠ داستان كوتاه و يك رمان بنام "غم هاي كوچك" نوشت كه ان هم خوشبختانه توسط محمد جوادي ترجمه و نشر كتابسراي تنديس انرا منتشر كرده است.
من شخصا از خواندن اين كتاب حظ وافر بردم و مطمئنا هم كتاب دوم و هم رمان او را مطالعه خواهم كرد. قلم مك لاود سرشار از زندگيست و درباره زندگيست، البته زندگي هايي كه به سوي مرگي محتوم و چاره ناپذير پيش ميروند. در واقع نثر او و احساسات ساري در اثارش خواننده را مسحور ميكند. اثار او به طرز غمگينانه اي لذت بخش هستند و شخصيتهاي او با وجود انكه همه اهل جزيره اي كوچك در شهرستاني در كانادا هستند قابل لمس و باور پذير هستند.
مك لاود در اثارش (منظورم ٩ داستان مجلد اول است) المانهايي را مداوم تكرار ميكند. كاملا مشخص است كه تجربيات زندگي شخصي مك لاود چه تاثيري بر او در نوشتن اثارش داشته.
همه داستانهاي اين اثر در شهري بنام "نُوا اسكوشا" و در جزيره اي بنام "كيپ برتون" اتفاق مي افتند. شهري دور افتاده و جزيره اي كوچك كه گويي ادمهاي درونش را به اسارت گرفته و اگر كسي هم توانسته باشد از خاكش و دريايش دل بكند و برود ديگر هيچگاه نخواهد توانست به ان بازگردد.
همه اثار به غير از يكي از زاويه ديد اول شخص (من راوي) روايت ميشوند. در واقع مك لاود اين زاويه را براي تاثيرگذاري بيشتر بر خواننده استفاده كرده و نكته جالب اينجاست كه راوي هر ٨ داستان مردان و پسران هستند و زنان اثار او غالبا در سايه كاراكترهاي مرد قرار گرفته اند. حتي در داستان "هديه گرانبهاي خاكستري" نيز كه راوي داناي كل است، قهرمانِ اثر، پسري هيجده ساله است.
به همين دليل ميتوان داستانهاي او را اثاري مردانه دانست.
قلم مك لاود جادويي ست و شخصا تا بحال نخوانده بودم كه نويسنده اي مثل او از مرگ و مواجهه با مرگ، شغلهاي طاقت فرسا و پر خطر موروثي (ماهيگيري و معدن كاري) شكاف و فاصله نسلها، زندگي هاي پر زحمت روستايي، پايبندي به سنتها و ارزش هاي قديمي، خانواده هاي پر جمعيت، فروپاشي خانواده ها، پدران و مادران فداكار، مهاجرت فرزندان به شهرهاي بزرگ و ترك خانواده، نقش حيوانات در زندگي هاي روستايي و جبر زندگي و.. بنويسد و اين نوشتن جادويي باشد و تا عمق روح و جانتان نفوذ كند.
تمام داستانها در محيط روستايي جزيره روايت ميشوند. مك لاود از توصيف مناظر و لوكيشن داستانش استفاده زيادي براي كمك به تصوير سازي و درك هر چه بهتر موقعيتهاي شخصيتهايش به مخاطب ميكند.
اما جزيره بيش از اينكه در مورد همه مضمونهاي بالا كه به ان اشاره كردم باشد درباره مرگ است. مرگ مهمترين عنصر اثار اوست. در همه انها يك يا چند شخصيت ميميرند يا نزديكانش مرده اند يا اينكه برخي از انها چشم انتظار مرگند..كاراكترهايي كه بخوبي ميدانند انقدر فرصت ندارند كه مثلا فرزندانشان كه به شهر كوچ كرده اند را يكبار ديگر ببينند
بخشي از داستان "رخت بر بستن تابستان"
ص ٣٠٧؛
در خانه سفيد رنگِ من، زنم مشغول شستن و سابيدن است، كاري كه با بيشتر و بيشتر شدن لوازم اشپزخانه به ان شكل سرسام اور، كمتر و كمتر انجامش ميدهد. اشپزخانه و رخت شوي خانه و سرتاسر خانه اش با ان همه ظروف چيني و لعابي چنان از پاكيزگي و نظم توامان برق ميزند كه در درك من نميگنجد. من و شغلم (كار در معدن) چندان بهره اي از پاكيزگي و نظم نبرده ايم و من هميشه كمي متعجبم از اينكه ميبينم درامدم از خشونت و كثافتي كه در ان به سر ميبرم به اين شفافيت وسواس اميز بدل شده است.
ص ٣١٩؛
هميشه ارزو كرده ام اي كاش بچه هايم ميتوانستند من را سر كارم ببينند. اي كاش ميتوانستند با من در ان قفس اب چكان سفر كنند و به عمق چاه برسند و در تونل هاي فرعي مخوفي راه بروند كه به ديواره هاي سنگي برجسته مي رسند و اينكه بفهمند ما در كارمان چقدر ماهريم و اينكه مهارتمان را در حفر كردن و سوراخ كردن و محاسبه زوايا و سنجش مقدار دقيق باروت تحسين كنند و اينكه بفهمند كيفيت انچه ما با چشم و گوش و حس لامسه مان كسب كرده ايم بيشتر است از همه ان اطلاعاتي كه با تجربه ترين مهندس هاي معدن با ان همه تجهيزات پيشرفته شان به دست اورده اند ( كنايه راوي به فاصله اي كه بواسطه شغلش با فرزندانش پيدا كرده و بي سوادي اش به دليل درس نخواندن و از جواني كار كردن)
مجموعه داستان جزيره مك لاود شامل ٢٠ داستان كوتاه است. نشر بيدگل اما، ٩ داستان از انرا در قالب كتابي بنام جزيره؛ داستانهاي دهه ٦٠ و ٧٠ ميلادي و مابقي را در مجلدي بنام دومين بهار؛ داستانهاي دهه ٨٠ و ٩٠ ميلادي منتشر كرده است. مك لاود در كل دوران نويسندگي تنها همين ٢٠ داستان كوتاه و يك رمان بنام "غم هاي كوچك" نوشت كه ان هم خوشبختانه توسط محمد جوادي ترجمه و نشر كتابسراي تنديس انرا منتشر كرده است.
من شخصا از خواندن اين كتاب حظ وافر بردم و مطمئنا هم كتاب دوم و هم رمان او را مطالعه خواهم كرد. قلم مك لاود سرشار از زندگيست و درباره زندگيست، البته زندگي هايي كه به سوي مرگي محتوم و چاره ناپذير پيش ميروند. در واقع نثر او و احساسات ساري در اثارش خواننده را مسحور ميكند. اثار او به طرز غمگينانه اي لذت بخش هستند و شخصيتهاي او با وجود انكه همه اهل جزيره اي كوچك در شهرستاني در كانادا هستند قابل لمس و باور پذير هستند.
مك لاود در اثارش (منظورم ٩ داستان مجلد اول است) المانهايي را مداوم تكرار ميكند. كاملا مشخص است كه تجربيات زندگي شخصي مك لاود چه تاثيري بر او در نوشتن اثارش داشته.
همه داستانهاي اين اثر در شهري بنام "نُوا اسكوشا" و در جزيره اي بنام "كيپ برتون" اتفاق مي افتند. شهري دور افتاده و جزيره اي كوچك كه گويي ادمهاي درونش را به اسارت گرفته و اگر كسي هم توانسته باشد از خاكش و دريايش دل بكند و برود ديگر هيچگاه نخواهد توانست به ان بازگردد.
همه اثار به غير از يكي از زاويه ديد اول شخص (من راوي) روايت ميشوند. در واقع مك لاود اين زاويه را براي تاثيرگذاري بيشتر بر خواننده استفاده كرده و نكته جالب اينجاست كه راوي هر ٨ داستان مردان و پسران هستند و زنان اثار او غالبا در سايه كاراكترهاي مرد قرار گرفته اند. حتي در داستان "هديه گرانبهاي خاكستري" نيز كه راوي داناي كل است، قهرمانِ اثر، پسري هيجده ساله است.
به همين دليل ميتوان داستانهاي او را اثاري مردانه دانست.
قلم مك لاود جادويي ست و شخصا تا بحال نخوانده بودم كه نويسنده اي مثل او از مرگ و مواجهه با مرگ، شغلهاي طاقت فرسا و پر خطر موروثي (ماهيگيري و معدن كاري) شكاف و فاصله نسلها، زندگي هاي پر زحمت روستايي، پايبندي به سنتها و ارزش هاي قديمي، خانواده هاي پر جمعيت، فروپاشي خانواده ها، پدران و مادران فداكار، مهاجرت فرزندان به شهرهاي بزرگ و ترك خانواده، نقش حيوانات در زندگي هاي روستايي و جبر زندگي و.. بنويسد و اين نوشتن جادويي باشد و تا عمق روح و جانتان نفوذ كند.
تمام داستانها در محيط روستايي جزيره روايت ميشوند. مك لاود از توصيف مناظر و لوكيشن داستانش استفاده زيادي براي كمك به تصوير سازي و درك هر چه بهتر موقعيتهاي شخصيتهايش به مخاطب ميكند.
اما جزيره بيش از اينكه در مورد همه مضمونهاي بالا كه به ان اشاره كردم باشد درباره مرگ است. مرگ مهمترين عنصر اثار اوست. در همه انها يك يا چند شخصيت ميميرند يا نزديكانش مرده اند يا اينكه برخي از انها چشم انتظار مرگند..كاراكترهايي كه بخوبي ميدانند انقدر فرصت ندارند كه مثلا فرزندانشان كه به شهر كوچ كرده اند را يكبار ديگر ببينند
بخشي از داستان "رخت بر بستن تابستان"
ص ٣٠٧؛
در خانه سفيد رنگِ من، زنم مشغول شستن و سابيدن است، كاري كه با بيشتر و بيشتر شدن لوازم اشپزخانه به ان شكل سرسام اور، كمتر و كمتر انجامش ميدهد. اشپزخانه و رخت شوي خانه و سرتاسر خانه اش با ان همه ظروف چيني و لعابي چنان از پاكيزگي و نظم توامان برق ميزند كه در درك من نميگنجد. من و شغلم (كار در معدن) چندان بهره اي از پاكيزگي و نظم نبرده ايم و من هميشه كمي متعجبم از اينكه ميبينم درامدم از خشونت و كثافتي كه در ان به سر ميبرم به اين شفافيت وسواس اميز بدل شده است.
ص ٣١٩؛
هميشه ارزو كرده ام اي كاش بچه هايم ميتوانستند من را سر كارم ببينند. اي كاش ميتوانستند با من در ان قفس اب چكان سفر كنند و به عمق چاه برسند و در تونل هاي فرعي مخوفي راه بروند كه به ديواره هاي سنگي برجسته مي رسند و اينكه بفهمند ما در كارمان چقدر ماهريم و اينكه مهارتمان را در حفر كردن و سوراخ كردن و محاسبه زوايا و سنجش مقدار دقيق باروت تحسين كنند و اينكه بفهمند كيفيت انچه ما با چشم و گوش و حس لامسه مان كسب كرده ايم بيشتر است از همه ان اطلاعاتي كه با تجربه ترين مهندس هاي معدن با ان همه تجهيزات پيشرفته شان به دست اورده اند ( كنايه راوي به فاصله اي كه بواسطه شغلش با فرزندانش پيدا كرده و بي سوادي اش به دليل درس نخواندن و از جواني كار كردن)
August 12, 2024
من آخرین نفری هستم که از پیش مادربزرگم که کنار اجاقش ایستاده می روم. مثل همان شبِ اول بلندم می کند و می گوید: خداحافظ الکس، تو تنها نوه ی منی که هیچ وقت قرار نیست بشناسمتش. و توی دستم دولار مچاله ای می چپاند که هیچ وقت خرج نمی شود
توی جزیره خبری نیست، سکوت و خلوت و سرما. داستان های جزیره گیرایی اش در این است که هیچ چیزی رخ نمی دهد چون همه چیز پیشتر رخ داده است. چرا یادم افتاد شبهایی که از سینما گلدن سیتی می آمدم بیرون و باران نمْ نمْ می ریخت روی آسفالت و کناره های سنگفرش پیاده رو و صدای آکاردئون می آمد و همهمه ی خوشایندِ خیابان پهلوی سر می کشید در نبش صبا و بزرگمهر، چه دوردست بودند همه ی اینها و در جزیره احضار همه ی یادها بود و آن شکلی از یادآوری که آنقدر شخصی است که نمی شود بازش گفت. جزیره داستان هایی است برای در خود غوطه زدن و بعدتر به ژرفا رفتن پس چه بسا مطلوب طبعِ هر نفر نباشد و سرانجام غرق بشوی در همه ی دریاها بس که در یادت فرو افتاده ای در زمانه ی دغل بازانِ پُرهیاهو
و
پژمان تهرانیان را از همین جا بی اندازه سپاس که اینچنین در بازگردان، دقیق و درست کار کرده است. بی گمان شیوه ی بازگردانی بی سبب نیست اینهمه عیش را، اینهمه دلتنگی را، اینهمه سکوت را
سی ام تیردادِ چهارده هیچ-یک
توی جزیره خبری نیست، سکوت و خلوت و سرما. داستان های جزیره گیرایی اش در این است که هیچ چیزی رخ نمی دهد چون همه چیز پیشتر رخ داده است. چرا یادم افتاد شبهایی که از سینما گلدن سیتی می آمدم بیرون و باران نمْ نمْ می ریخت روی آسفالت و کناره های سنگفرش پیاده رو و صدای آکاردئون می آمد و همهمه ی خوشایندِ خیابان پهلوی سر می کشید در نبش صبا و بزرگمهر، چه دوردست بودند همه ی اینها و در جزیره احضار همه ی یادها بود و آن شکلی از یادآوری که آنقدر شخصی است که نمی شود بازش گفت. جزیره داستان هایی است برای در خود غوطه زدن و بعدتر به ژرفا رفتن پس چه بسا مطلوب طبعِ هر نفر نباشد و سرانجام غرق بشوی در همه ی دریاها بس که در یادت فرو افتاده ای در زمانه ی دغل بازانِ پُرهیاهو
و
پژمان تهرانیان را از همین جا بی اندازه سپاس که اینچنین در بازگردان، دقیق و درست کار کرده است. بی گمان شیوه ی بازگردانی بی سبب نیست اینهمه عیش را، اینهمه دلتنگی را، اینهمه سکوت را
سی ام تیردادِ چهارده هیچ-یک
May 11, 2020
مجموعه داستانها� کوتاه با تمهای� تقریبا مشترک. پسر نوجوان، شغل خانوادگی، فقر، اصرار بر رهایی و بازگشت دوباره.
May 30, 2012
Alistair MacLeod is not prolific, just a novel and these collected short stories on his shelf. Sixteen stories spread over 31 years. Perhaps he takes every other year off or maybe he has a ‘real� job. More likely, he anguishes over every sentence, treated like his own child, because the result is a kind of perfection. There is craftsmanship here such that you can really let the book fall open and randomly start to read any paragraph and just be overwhelmed with the lushness of the styling. You do not, for example, need to know what the actual plot if any is in The Road to Rankin Point:
The sharp, right-angled turn and its ascending steepness has always been called by us “The Little Turn of Sadness� because it is here that my grandfather died so many years ago on a February night when he somehow fell as he walked or staggered toward his home which was a steep two miles away. He had already covered the six miles from the village when he lost his footing on the ice-covered rock, falling backwards and shattering the rum bottle he carried within his safe back pocket. Now as I feel my own blood, diseased and dying, I think of his, the brightest scarlet, staining the moon-white snow while the joyous rabbits leaped and pirouetted beneath the pale, clear moon. It was a bright and quiet night without a breath of wind, as my grandmother has often told us. All night she kept looking out across the death-white fields for the form of her returning husband. Her eyes became so strained that as the dawn approached the individual spruce trees at the clearing’s edge began to take his shape and size and seemed to move toward the house. First one and then another appearing to move and take on human form. Once she was so certain that she went to the door and opened it, only to stare again across the whitened, empty stillness of the silent winter snow.
These are tales of family, family stories and stains, of lobstermen and miners, harsh cold and rock. Plenty of animal husbandry. The pull of ancestry and the purchase of home on the human soul.
Thus, a miner laments:
I would like to tell my wife and children something of the way my years pass by on the route to my inevitable death. I would like to explain somehow what it is like to be a gladiator who fights always the impassiveness of water as it drips on darkened stone. . . .
Our sons will go to universities to study dentistry or law and to become fatly affluent before they are thirty. Men who will stand over six feet tall and who will move their fat, pudgy fingers over the limited possibilities to be found in other people’s mouths. Or men who sit behind desks shuffling papers relating to divorce or theft or assault or the taking of life. To grow prosperous from pain and sorrow and the desolation of human failure. They will be far removed from the physical life and will seek it out only through jogging or golf or games of handball with friendly colleagues. They will join expensive private clubs for the pleasures of perspiration and they will not die in falling stone or chilling water or thousands of miles from those they love. They will not die in any such manner, partially at least because we have told them not to and have encouraged them to seek out other ways of life which lead, we hope, to gentler deaths. And yet because it seems they will follow our advice instead of our lives, we will experience, in any future that is ours, only an increased sense of anguished isolation and an ironic feeling of confused bereavement. Perhaps it is always so for parents who give the young advice and it is followed. And who find that those who follow such advice must inevitably journey far from those that give it, to distant lonely worlds which are forever unknowable to those who wait behind. Yet perhaps those who go find in the regions to which they travel but another kind of inarticulate loneliness. Perhaps the dentist feels mute anguish as he circles his chair, and the lawyer who lives in a world of words finds little relationship between professional talk and what he would hope to be true expression. Perhaps he too in his quiet heart sings something akin to Gaelic songs, sings in an old archaic language private words that reach to no one.
You can see how maybe that might take some time. A matriarch’s grimy fingernails, an old Gaelic song, adolescent desire are all vividly portrayed.
There is a milk cow in heat that “moaned and bawled her passion from the barn.� A shelf of books from the poetry of Gerald Manley Hopkins to a little book on sex technique called Getting the Most Out of Love -- “The former had been assiduously annotated by a very fine hand using a very blue-inked fountain pen while the latter had been studied by someone with very large thumbs, the prints of which were still visible in the margins.� A golden collie-like dog cavorts with children in the snow. “He is touched but never captured, which is the nature of the game.�
* * * *
This book is recommended in particular not to dog-lovers necessarily, but to those who have experienced an exchange between human and canine; not to those that have bumper stickers reading Labs Are People Too, but to those who know people are people and dogs are dogs but sometimes you wind up together, drifting on a melting hunk of ice.
The sharp, right-angled turn and its ascending steepness has always been called by us “The Little Turn of Sadness� because it is here that my grandfather died so many years ago on a February night when he somehow fell as he walked or staggered toward his home which was a steep two miles away. He had already covered the six miles from the village when he lost his footing on the ice-covered rock, falling backwards and shattering the rum bottle he carried within his safe back pocket. Now as I feel my own blood, diseased and dying, I think of his, the brightest scarlet, staining the moon-white snow while the joyous rabbits leaped and pirouetted beneath the pale, clear moon. It was a bright and quiet night without a breath of wind, as my grandmother has often told us. All night she kept looking out across the death-white fields for the form of her returning husband. Her eyes became so strained that as the dawn approached the individual spruce trees at the clearing’s edge began to take his shape and size and seemed to move toward the house. First one and then another appearing to move and take on human form. Once she was so certain that she went to the door and opened it, only to stare again across the whitened, empty stillness of the silent winter snow.
These are tales of family, family stories and stains, of lobstermen and miners, harsh cold and rock. Plenty of animal husbandry. The pull of ancestry and the purchase of home on the human soul.
Thus, a miner laments:
I would like to tell my wife and children something of the way my years pass by on the route to my inevitable death. I would like to explain somehow what it is like to be a gladiator who fights always the impassiveness of water as it drips on darkened stone. . . .
Our sons will go to universities to study dentistry or law and to become fatly affluent before they are thirty. Men who will stand over six feet tall and who will move their fat, pudgy fingers over the limited possibilities to be found in other people’s mouths. Or men who sit behind desks shuffling papers relating to divorce or theft or assault or the taking of life. To grow prosperous from pain and sorrow and the desolation of human failure. They will be far removed from the physical life and will seek it out only through jogging or golf or games of handball with friendly colleagues. They will join expensive private clubs for the pleasures of perspiration and they will not die in falling stone or chilling water or thousands of miles from those they love. They will not die in any such manner, partially at least because we have told them not to and have encouraged them to seek out other ways of life which lead, we hope, to gentler deaths. And yet because it seems they will follow our advice instead of our lives, we will experience, in any future that is ours, only an increased sense of anguished isolation and an ironic feeling of confused bereavement. Perhaps it is always so for parents who give the young advice and it is followed. And who find that those who follow such advice must inevitably journey far from those that give it, to distant lonely worlds which are forever unknowable to those who wait behind. Yet perhaps those who go find in the regions to which they travel but another kind of inarticulate loneliness. Perhaps the dentist feels mute anguish as he circles his chair, and the lawyer who lives in a world of words finds little relationship between professional talk and what he would hope to be true expression. Perhaps he too in his quiet heart sings something akin to Gaelic songs, sings in an old archaic language private words that reach to no one.
You can see how maybe that might take some time. A matriarch’s grimy fingernails, an old Gaelic song, adolescent desire are all vividly portrayed.
There is a milk cow in heat that “moaned and bawled her passion from the barn.� A shelf of books from the poetry of Gerald Manley Hopkins to a little book on sex technique called Getting the Most Out of Love -- “The former had been assiduously annotated by a very fine hand using a very blue-inked fountain pen while the latter had been studied by someone with very large thumbs, the prints of which were still visible in the margins.� A golden collie-like dog cavorts with children in the snow. “He is touched but never captured, which is the nature of the game.�
* * * *
This book is recommended in particular not to dog-lovers necessarily, but to those who have experienced an exchange between human and canine; not to those that have bumper stickers reading Labs Are People Too, but to those who know people are people and dogs are dogs but sometimes you wind up together, drifting on a melting hunk of ice.
October 26, 2021
اصلا ارتباط خاصی با این مجموعه داستان برقرار نکردم. داستانه� اغلب در جزیره و یا یه نقطه جداافتاده از دنیای مدرن اتفاق میوفته و شخصیت‌ه� آدم های ساده‌ا� هستن که اغلب به کار در معدن و ماهیگیری مشغولن. وصف مجادلات درونی این آدم‌ه� که راوی اول شخص داستانه� هستند زمینهٔ مشترک همهٔ داستانهاست.
January 12, 2024
Most of the stories in this collection are middle-of-the-road, but a few are pretty good. The stories are mostly about blue-collar workers (e.g., coal miners, fishermen), their children, and/or generational change (e.g., miners with children who become lawyers and doctors):
“We have to see beyond ourselves and our own families. We have to live in the twentieth century � What is the twentieth century to me if I cannot have my own?� (p. 88).
The first story in the collection is, by far, the best, and the quality of the stories declines, in general, the further into the book you get. Trigger warning: there is violence against animals (e.g., farm animals, pp. 223-224; kittens, p. 325). The four stories I liked best are below, with illustrative quotes.
The Boat (Five Stars)
The best story in the collection. It is about a lobster fisherman’s sacrifice for his family.
“And then there came into my heart a very great love for my father and I thought it was very much braver to spend a life doing what you really do not want rather than selfishly following forever your own dreams and inclinations.� (p. 21)
The Golden Gift of Grey (Four Stars)
A teenager has a “night of realization,� staying out late playing pool and gambling, without telling his parents.
“Always before, he had been home by eleven-thirty. Always, Always. But now he was here with the music and the odor in his ears and in his nose, with the cue-stick in his hand and with the green table beneath the tarnished yellow light flat before him. He could see the quarters of the challengers and hear the voices of the men quietly placing side bets behind him and he knew somehow that no matter what the cost, and almost against this soul, he would not, could not go. For it had taken him a long time to reach this night and it could never be again.� (p. 65)
The Vastness of the Dark (Four Stars)
A story about trying to live after being a miner or after growing up in a mining family.
“They had been so long in the darkness of the mine that their eyes did not know the light, and the darkness of their labor had become that of their lives.� (p. 34)
“For I had somehow thought that ‘going away� was but a physical thing.� (p. 55)
In the Fall (Four Stars)
A poor family must make a difficult decision about what to do with a loyal, old horse they are emotionally attached to and have had for a long time.
“Before that night he [the father] had never been waited for by any living thing and he had buried his face in the hoar-frost mane and stood there quietly for a long, long time, his face in the heavy black hair and the ice beading on his cheeks.� (p. 103)
“We have to see beyond ourselves and our own families. We have to live in the twentieth century � What is the twentieth century to me if I cannot have my own?� (p. 88).
The first story in the collection is, by far, the best, and the quality of the stories declines, in general, the further into the book you get. Trigger warning: there is violence against animals (e.g., farm animals, pp. 223-224; kittens, p. 325). The four stories I liked best are below, with illustrative quotes.
The Boat (Five Stars)
The best story in the collection. It is about a lobster fisherman’s sacrifice for his family.
“And then there came into my heart a very great love for my father and I thought it was very much braver to spend a life doing what you really do not want rather than selfishly following forever your own dreams and inclinations.� (p. 21)
The Golden Gift of Grey (Four Stars)
A teenager has a “night of realization,� staying out late playing pool and gambling, without telling his parents.
“Always before, he had been home by eleven-thirty. Always, Always. But now he was here with the music and the odor in his ears and in his nose, with the cue-stick in his hand and with the green table beneath the tarnished yellow light flat before him. He could see the quarters of the challengers and hear the voices of the men quietly placing side bets behind him and he knew somehow that no matter what the cost, and almost against this soul, he would not, could not go. For it had taken him a long time to reach this night and it could never be again.� (p. 65)
The Vastness of the Dark (Four Stars)
A story about trying to live after being a miner or after growing up in a mining family.
“They had been so long in the darkness of the mine that their eyes did not know the light, and the darkness of their labor had become that of their lives.� (p. 34)
“For I had somehow thought that ‘going away� was but a physical thing.� (p. 55)
In the Fall (Four Stars)
A poor family must make a difficult decision about what to do with a loyal, old horse they are emotionally attached to and have had for a long time.
“Before that night he [the father] had never been waited for by any living thing and he had buried his face in the hoar-frost mane and stood there quietly for a long, long time, his face in the heavy black hair and the ice beading on his cheeks.� (p. 103)
November 21, 2024
این کتاب مجموعه داستان است که بیشتر آن ها در جزیره کیپ برتون واقع در ایالت نوا اسکوشیا کانادا می گذرد. داستان هایی با توصیفات زیبا از طبیعت، دریا، رنج و سختی مشاغل ماهیگیری و معدن کاری و�
داستان هایی که غم های غریبی در آن ها آمیخته است مانند گذر عمر، تفاوت نسل ها و روابط آن ها.
ترجمه کتاب هم توسط آقای پژمان طهرانیان عالی است.
دومین بهار جلد دوم این کتاب از انتشارات بیدگل است.
داستان هایی که غم های غریبی در آن ها آمیخته است مانند گذر عمر، تفاوت نسل ها و روابط آن ها.
ترجمه کتاب هم توسط آقای پژمان طهرانیان عالی است.
دومین بهار جلد دوم این کتاب از انتشارات بیدگل است.
January 23, 2022
خواندن هر داستان از کتاب "جزیره" همزمانی عجیبی داشت با اتفاقات چند سال اخیر که با برگردان خوش خوان کتاب،
باعث شد "جزیره" برایم به کتابی با مسما تبدیل شود...
باعث شد "جزیره" برایم به کتابی با مسما تبدیل شود...
November 12, 2014
This is just a short but important note in relation to this book which I have read in the last year.
It simply contains the best writing I have read in the last year.
I was devastated to learn he (MacLeod) had recently died. It's like this has taken one of the top runners out of the Best Writing in The World Marathon out of contention. There is a novel. I am saving it for Christmas. If you have not read these stories please put them on your list. They are one of life's secret and ever giving rewards.
I am a writer and I would diminish this wonderful writing by attempting to find superlatives worthy of his text.
Many try. He succeeds. He takes off and flies with you in a way that makes you never want to land.
One of the few who will truly stay with you.
It simply contains the best writing I have read in the last year.
I was devastated to learn he (MacLeod) had recently died. It's like this has taken one of the top runners out of the Best Writing in The World Marathon out of contention. There is a novel. I am saving it for Christmas. If you have not read these stories please put them on your list. They are one of life's secret and ever giving rewards.
I am a writer and I would diminish this wonderful writing by attempting to find superlatives worthy of his text.
Many try. He succeeds. He takes off and flies with you in a way that makes you never want to land.
One of the few who will truly stay with you.
Read
January 21, 2023این حجم از قصه‌گ� نبودن واقعاً برام قابل تحمل و دلچسب نبود.
September 8, 2019
این کتاب #مجموعه_داستان های کوتاهی هست که در ظاهر بی ربط به هم به نظر میرسن اما عناصری مثل: جزیره، #ماهیگیری ،#معدن و از همه مهم تر رابطه پدر و پسری یه جورایی به هم مرتبط شون میکنه، جوری که این کتاب از خانواده و رابطه شون صحبت میکنه استثناییه ، به نظرم جذاب تر از همه رابطه بین پدرها و پسرهاشونه، پدرهایی که موندن توی جزیره ی درونی شون با معدن تاریکی از فقر یا #عادت و یا کم سوادی و بی میلی شدید به تغییر و پسرهایی که میخوان پاشون رو از معدن و جزیره فراتر بذارن،پدرهایی که در عین حال که #تغییر رو دوست ندارن همه تلاششون برای ارتقای بچه هاشونه و همین ارتقا از هم دورشون میکنه،میخواستم بنویسم جزیره استعاره ای از زندگی ای که همیشه توش بودیم و تجربه اش کردیم و به امنیتش عادت داریم و معدن اون نقطه ی تاریکی که همه میرن سمتش برای کار سخت، از خود گذشتگی برای خانواده و زندگی نکردن برای خود، اما توی این کتاب شخصیت مثبت و منفی وجود نداره بنابراین قضاوتی هم وجود نداره، به نظرم این کتاب کتابیه برای درک کردن... برای فهمیدن آدمها بدون #قضاوت ،برای اینکه ببینی همه تا حدودی حق دارن و به قول نویسنده نمی تونی چیزی رو ندونی که میدونی...
داستان ها در عین حالی که فضای سرد و بارونی و رابطه هایی که تا حدودی میشه گفت مردونه دارن که بروزشون خیلی متفاوته، به شدت دلچسبه، یه غم شیرینی هست که باز برمیگرده به همون #درک_کردن ،پذیرفتن تلخی که وجود داره...
به شدت از خوندنش لذت بردم، خیلی خوشخوان و خیلی دلنشینه طرز بیان نویسنده و زاویه ای از زندگی و اختلاف نسل بین والدین و بچه هارو نشون میده که انقدر توی #خانواده حل شده اس که دیده نمیشه، میدونستیم همیشه هست ولی باید یکی اینطوری برامون تعریفش می کرد..
.
.
پ.ن: مصاحبه ی نویسنده در پایان کتاب هم خیلی خواندنی بود.
.
.
.
داستان ها در عین حالی که فضای سرد و بارونی و رابطه هایی که تا حدودی میشه گفت مردونه دارن که بروزشون خیلی متفاوته، به شدت دلچسبه، یه غم شیرینی هست که باز برمیگرده به همون #درک_کردن ،پذیرفتن تلخی که وجود داره...
به شدت از خوندنش لذت بردم، خیلی خوشخوان و خیلی دلنشینه طرز بیان نویسنده و زاویه ای از زندگی و اختلاف نسل بین والدین و بچه هارو نشون میده که انقدر توی #خانواده حل شده اس که دیده نمیشه، میدونستیم همیشه هست ولی باید یکی اینطوری برامون تعریفش می کرد..
.
.
پ.ن: مصاحبه ی نویسنده در پایان کتاب هم خیلی خواندنی بود.
.
.
.
May 21, 2024
- متوجه می‌شو� که به طرز مسخره‌ا� تنها هستم، که هیچ‌ک� پای پله‌ه� منتظرم نیست.
- در چنین مواقعی، فقط لاشه‌ها� خاکستری در زیر سیگاری لبریزِ کنار تختم به خاموشی آخرین اخگر شهادت می‌دهن� و، در سکوت، لِه شدنِ آخرین همنوعشان را انتظار می‌کشن�.
- و بعد از آن بود که عشق عمیقی به پدرم پیدا کردم و فکر کردم خیلی شجاعانه‌ت� است که زندگی‌ا� را به انجام دادن کاری بگذرانی که خودت نمی‌خواهی� تا اینکه همیشه خود‌خواهان� دنبال رؤیا‌ه� و تمایلات شخصی‌ا� باشی.
- حالت صورتشان طوری است که انگار من به هیچ‌وج� متعلق به زندگی آن‌ه� نیستم و فقط توی یک‌جو� ویترین شیشه‌ا� قرمز متحرک به اینجا آمده‌ا� که مدتی مهمان خیابان‌ها� خلوت و غم‌زده� آنهاست و به زودی راهش را می‌کش� و می‌رو� و آن‌ه� را به حال خودشان می‌گذارد� همان‌طو� که قبل از آمدن من بوده‌اند� بخشی از حرکتی که در زندگی‌شا� جریان دارد اما هیچ‌وق� تأثیری بر آن‌ه� نمی‌گذار�. مثل تخته‌پاره‌ا� شناور بر رودخانه‌ا� بی روح و ملال‌آو� که از دل سواحل همیشگی آن‌ه� می‌گذر� و از پیچی رهسپار مقصدی نامرئی است که آنها نه آنجا بوده‌ان� و نه می‌توانن� به آنجا بروند.
- باره� و باره� به خودم می‌گوی� که نباید زیاد به مرگ و از دست دادن فکر کنم، چون اگر قرار است زنده بمانم، باید در فکر و خیال هم همان‌قد� محتاط باشم که تا حالا زیرِ زمین در کار کردن با ابزار کارم بوده‌ا�: باید همیشه دقت کنم که شلخته نباشم و زیاده‌رو� نکنم وگرنه در نهایت برایم به بهای سنگینی تمام خواهد شد.
- در چنین مواقعی، فقط لاشه‌ها� خاکستری در زیر سیگاری لبریزِ کنار تختم به خاموشی آخرین اخگر شهادت می‌دهن� و، در سکوت، لِه شدنِ آخرین همنوعشان را انتظار می‌کشن�.
- و بعد از آن بود که عشق عمیقی به پدرم پیدا کردم و فکر کردم خیلی شجاعانه‌ت� است که زندگی‌ا� را به انجام دادن کاری بگذرانی که خودت نمی‌خواهی� تا اینکه همیشه خود‌خواهان� دنبال رؤیا‌ه� و تمایلات شخصی‌ا� باشی.
- حالت صورتشان طوری است که انگار من به هیچ‌وج� متعلق به زندگی آن‌ه� نیستم و فقط توی یک‌جو� ویترین شیشه‌ا� قرمز متحرک به اینجا آمده‌ا� که مدتی مهمان خیابان‌ها� خلوت و غم‌زده� آنهاست و به زودی راهش را می‌کش� و می‌رو� و آن‌ه� را به حال خودشان می‌گذارد� همان‌طو� که قبل از آمدن من بوده‌اند� بخشی از حرکتی که در زندگی‌شا� جریان دارد اما هیچ‌وق� تأثیری بر آن‌ه� نمی‌گذار�. مثل تخته‌پاره‌ا� شناور بر رودخانه‌ا� بی روح و ملال‌آو� که از دل سواحل همیشگی آن‌ه� می‌گذر� و از پیچی رهسپار مقصدی نامرئی است که آنها نه آنجا بوده‌ان� و نه می‌توانن� به آنجا بروند.
- باره� و باره� به خودم می‌گوی� که نباید زیاد به مرگ و از دست دادن فکر کنم، چون اگر قرار است زنده بمانم، باید در فکر و خیال هم همان‌قد� محتاط باشم که تا حالا زیرِ زمین در کار کردن با ابزار کارم بوده‌ا�: باید همیشه دقت کنم که شلخته نباشم و زیاده‌رو� نکنم وگرنه در نهایت برایم به بهای سنگینی تمام خواهد شد.
June 28, 2022
بعضی کتابها با وجود خوب بودنشون خیلی مهجورن. به نظرم کتاب جزیره از اون کتاباست. مجموعه داستان های کوتاهی که با وجود روند متفاوت درون مایه نسبتا ثابت و المان های یکسانی دارد. کل داستان در جزیره های کانادا در هوای سرد و در میان مردم مهاجر اسکاتلند که با زبان گالیک صحبت میکنند و مشاغل سختی نظیر ماهیگیری و کار در معدن دارند میگذره. نویسنده با جمله های ساده و توصیف های زیباش خواننده رو سحر میکنه و کاری میکنه که شما با تمام وجود برای مردمی که کوچکترین شباهتی بهتون ندارند احساس هم ذات پنداری کنین و به راستی مگر نوشتن به غیر از این هست؟
پ.ن این کتاب برنده جایزه ادبی پن مالامود ۲۰۰۹ هست.
یه قسمت از کتاب رو با هم بخونیم:
برای اینکه از جزیره تان بیرون بروید، اول باید از آب بگذرید و خیلی ها هستند که این کار را نمی کنند یا نمیخواهند که بکنند� اگر توی جزیره باشید، احساس تک افتادگی می کنید و حس میکنید با مردمی که ساکن خاک اصلی هستند متفاوتید، حتی اگر فقط چند مایل از خاک اصلی فاصله داشته باشید و بتوانید آن را ببینید.
پ.ن این کتاب برنده جایزه ادبی پن مالامود ۲۰۰۹ هست.
یه قسمت از کتاب رو با هم بخونیم:
برای اینکه از جزیره تان بیرون بروید، اول باید از آب بگذرید و خیلی ها هستند که این کار را نمی کنند یا نمیخواهند که بکنند� اگر توی جزیره باشید، احساس تک افتادگی می کنید و حس میکنید با مردمی که ساکن خاک اصلی هستند متفاوتید، حتی اگر فقط چند مایل از خاک اصلی فاصله داشته باشید و بتوانید آن را ببینید.
Displaying 1 - 30 of 346 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.