ŷ������

“راننده آن‌قد�� شعور داشت که در این لحظات حساس مادر و پسر را تنها بگذارد، از همان پشت رل که نشسته بود تکان نخورد. فقط نمی‌دانس�� چرا به ناگهان احساس دل‌تنگ�� کرد. او کس‌وکار�� نداشت. حتی نمی‌دانس�� از کجا آمده است. انگار به یک‌بار�� مثل حجمی آتشین از فضا پرت شده باشد روی زمین. ولی همیشه در خاطرات دور و درازش صدایی می‌شنی�� که او را به خود فرا می‌خوان��. از روی منطقی کاملا شهودی مطمئن بود که این صدا صدای مادرش است. همواره دل‌تنگ�� غریبی در وجودش احساس می‌کر�� که برای دیگران غیرقابل‌توضی�� بود، چون هیچ توجیه و دلیل منطقی‌ا�� برای آن نداشت.
در عین حال بعد از سال‌ه�� زندگی دریافته بود که ��ویتش در همین ندای گنگ و نامفهوم شکل می‌گیر�� ومی‌دانس�� بدون این ندا نمی‌توان�� حتی برای لحظه‌ا�� اندک دوام بیاورد.
برای همین در لحظه زیبای هم‌آغوش�� «میم» و مادرش کاری نداشت جز این‌ک�� سر بر فرمان اتومبیل بگذارد و اشک بریزد؛ اشک‌های�� که تاریکی شب مانع از رؤیت آن‌ه�� می‌ش��.”