ŷ������

“میانِ خورشیدهای همیشه زیباییِ تو
لنگری‌س�� ــ
خورشیدی که
از سپیده‌دم�� همه ستارگان
بی‌نیاز�� می‌کن��

نگا��ت
شکستِ ستمگری‌س�� ــ
نگاهی که عریانیِ روحِ مرا
از مِهر
جامه‌ا�� کرد

بدان‌سا�� که کنونم
شبِ بی‌روزن�� هرگز
چنان نماید که کنایتی طنزآلود بوده است

و چشمانت با من گفتند
که فردا
روزِ دیگری‌س�� ــ

آنَک چشمانی که خمیرْمایه‌�� مِهر است
وینَک مِهرِ تو:
نبردْافزاری
تا با تقدیرِ خویش پنجه در پنجه کنم

آفتاب را در فراسوهای افق پنداشته بودم
بجز عزیمتِ نا به هنگامم گزیری نبود
چنین انگاشته بودم


آیدا فسخِ عزیمتِ جاودانه بود


میانِ آفتاب‌ها�� همیشه
زیباییِ تو
لنگری‌س�� ــ

نگا��َت
شکستِ ستم‌گری‌س�� ــ


و چَشمانت با من گفتند
که فردا
روزِ دیگری‌س��”