Å·±¦ÓéÀÖ

“Nie sÅ‚ucham go, daremnie usiÅ‚ujÄ…c zaprowadzić porzÄ…dek we wÅ‚asnej gÅ‚owie. Jana, Garbata, Brudas, szczęśliwa Olina, nieszczęśliwy ja, obraz Garbatej, faszyzm Faszysty. Pierdolona huÅ›tawka, a my znajdujemy siÄ™ w punkcie, skÄ…d można wpaść wyÅ‚Ä…cznie w pustkÄ™, w nicość. A świadkowie Jehowy Å›piewajÄ…, zwiastujÄ…c koniec Å›wiata. Pejza znów wskakuje na siodÅ‚o seksu i zmyka, Hasz wyprzedza go na szkapinie zwanej ochlaj, ja zostajÄ™, Å›wiadkowie Å›piewajÄ…, Bóg grozi SodomÄ… i GomorÄ…, komuniÅ›ci Å›wietlanÄ… przyszÅ‚oÅ›ciÄ…, Josef kryminaÅ‚em, Ota miÅ‚oÅ›ciÄ…. Petra jest lesbijkÄ…, my żywymi obrazami z Dantego, oni sÄ… przyzwoici â€� niechÄ™tnie, my Å›winie â€� też niechÄ™tnie. Kim sÄ… oni, kim jestem ja? Åšwiadkowie skoÅ„czyli Å›piewać, klÄ™kajÄ… w oczekiwaniu Å›mierci, która bÄ™dzie wyzwoleniem, promienieje 1 Maja, Garbata jest lesbÄ…, a ja palantem i beczÄ™. Weź nogi za pas, weź yastil, nie jedź do niej, ona umrze, koniec Å›wiata, ja zdechnÄ™, pochód bije brawo kretynom, mÄ…drzy sÄ… zamkniÄ™ci razem z różnymi Josefami, rzygajÄ… wybitymi zÄ™bami, my siÄ™ Å›miejemy. Åšwiadkowie znowu Å›piewajÄ…, koniec nastÄ…pi dopiero jutro.”
― Jan Pelc, ...a bude hůř: román o tÅ™ech dílech