Å·±¦ÓéÀÖ

“Ona dokunmasınlar bütün olana bitene razıydım. Artık gece çok geç ya da sabah tam gün doÄŸarken gidiyordum görmeye. En sakin saatlerde. Bazen dalıp gidiyordum gözlerine, yüreÄŸim kabarıyordu. Ben anlatıyordum içimden, o dinlermiÅŸ gibi durup esniyordu. Bir sabah bütün cesaretimi topladım. Ben, dedim, seni, ama bak ne olur... Tabii, taÅŸtan yapıldığını bilmez olur muyum? Ben de farkındayım olanaksızlığımızın. Yazgımızın bir adım yaklaÅŸamadan durduÄŸumuz yerde durmak olduÄŸunun bilincindeyim elbet. Sen kaidende, ben kaidemde... Sen sakin, sessiz, soÄŸuk, dingin, huzurlu; ben alabildiÄŸine tutkulu, öfkeli, huzursuz, tedirgin. Sen kendinde mutlusun, bense kendimin ötesine, ta ötesine uzanmak istiyorum. Sen doyumun resmisin, ben doyumsuzluÄŸun.”
― Feryal Tilmaç, Esneyen Adam

“Söyleseler inanmazdım, yaÅŸamın kıyısında korku buhar olup uçuyor. Bana ÅŸans dile. Mektubu ortalık sakinleÅŸir sakinleÅŸmez postaya verebilecekmiÅŸiz. Eline geçmesi bir haftayı bulur yine de. Seni ne kadar çok sevdiÄŸimi bilirsen felaketim olacağından korkmuÅŸumdur hep. Ama az önce de söyledim ya, yaÅŸamın kıyısında korku buhar olup uçuyor. Seni sevmekten hiç vazgeçmedim. Ve... Ve seni affettim. Kendim için yaptım bunu. Ölüm meleÄŸim çok ani baskın vermezse, son nefesimde bütün bunları tekrar düşünerek huzurla gülümseyebileceÄŸim. Elbette sevgilim. Elbette önümüzdeki aylardan birinde sonsuz karanlığın kaçınılmaz olarak yolumu keseceÄŸini biliyorum. Ölümün kendisinden deÄŸil, fikrinden kaçıyorum. Ara sıra da olsa hatırla beni ve ne olur çok iyi bak kendine.”
― Feryal Tilmaç, Esneyen Adam