Å·±¦ÓéÀÖ

“(...) ik zat opgescheept met zoveel ik's dat ik soms 's avonds een ommetje door het bos ging maken om even alleen te zijn.”
― Paolo Cognetti, Il ragazzo selvatico

“Het zijn wel gedachten, dacht hij. Maar geen gewone gedachten. Misschien is het wat ik denk als ik denk zonder te denken, dacht hij. Gedachten die je niet wilt denken. Die onverhoeds op je vallen als je onder een steile rots loopt. Gedachten waar je graag een omweg voor had willen maken om ze te ontlopen.”
― Toon Tellegen, Het vertrek van de mier

“Hoe meer ze naar mijn gevoelens vragen, hoe minder ik er blijk te hebben. Alsof ze me met elke vraag ernaar ervan beroven.”
― Marijke Schermer, In het oog

“Ze wilde waarschijnlijk weten hoe hij zich voelde, want dat wilde ze altijd weten, zoals iedereen. En Jason wist dat wel, hij kon alleen niet de woorden kiezen die daarbij klopten, al dacht hij zo vaak luide gedachten.”
― Griet Op de Beeck, Gij nu

“Te veel belang hechten aan je imago is niet goed. Want wat is een imago eigenlijk? Waarvoor dient het? De beste persoonlijke filosofie is de filosofie die alle mensen naar dezelfde waarde schat onafhankelijk van hun loon, talent of imago. Onze belangrijkste eigenschap is die om lief te hebben en die eigenschap bezitten we allemaal.”
― Rafael Santandreu

“-28 september 1942-
Tot nu toe heb ik bijna uitsluitend gedachten in mijn boek geschreven en tot leuke verhalen die ik later eens kan voorlezen is het nooit gekomen. Maar ik zal in het vervolg maar niet of minder sentimenteel zijn en mij meer aan de werkelijkheid houden.”
― Anne Frank House

“Soms gaan de gedachten zo razendsnel dat ik ze bijna niet meer kan denken, ze spoelen door mij heen en dan moet ik huilen. En dan opeens staat alles weer stil, verstard als op een toverlantarenplaatje en lijkt niets ooit meer van zijn plaats te kunnen komen en moet je weer gaan lopen om je omgeving op gang te krijgen. Zomaar lopen omdat je anders niet meer kunt voelen dat je ergens thuishoort, dat er tijd verstrijkt.”
― J. Bernlef, Hersenschimmen

“Het zou me heel wat waard zijn te weten waar hij op dit moment aan dacht. Als de ene persoon zeker kon weten wat de andere persoon dacht of aan het doen was, zou eenzaamheid in de wereld misschien ophouden te bestaan.”
― Susan Vreeland, The Passion of Artemisia

“Toen hij even later omkeek, deed zij het ook. Hij stak zijn hand weifelend op. Hoe snel ze zich nu van hem verwijderde.... hoe vanzelfsprekend ze uit elkaar gingen, zonder wrijving, niet tegen te houden, alsof hij gewichtloos de ruimte in zweefde.... Hij besloot deze gedachten los te laten. Hij wilde nergens meer aan denken. Hij wilde alleen maar ervaren hoe het is om vrij te zijn.”
― Ricus van de Coevering, De hooier

“Ik klom vanuit Seuna omhoog naar de hoofdweg. Tijdens dat soort wandelingen schrijf ik altijd. Schrijven zoals ik het bedoel. Ik strijk mijn geest glad als een leeg vel papier waarop allerlei gedachten en beelden zich omzetten in tekens en maten. Een stem die altijd met me meegaat leest ze aan me voor: ze is streng , ze neemt geen genoegen met goedkope oplossingen. Ze herhaalt voor me wat ik al heb geschreven en ze praat me na, gekscherend, wanneer ik niet de juiste woorden vind, wanneer een geur, een smaak, een plant, een ochtendhemel, zich niet wil omzetten in beeldenmuziek. Sommigen zouden wellicht zeggen dat het mijn innerlijke stem is. Ik zeg alleen dat ze er is, en dat ze misschien wel de enige persoon is die me nooit in de steek heeft gelaten.
De vloek van dichters: ze houden nooit op met schrijven. En het laatste wat ze nodig hebben is wel pen en papierâ€�”
― Marcello Fois

“Met het grootste gemak zou je de ronde een tunnel kunnen noemen, of een put voor mijn part. Soms dacht ik aan het requiem van Fauré, dat mijn favoriete plaat is. Dan verbeeldde ik me dat ik door de groef van die plaat liep, zoals ik in het noorden van Japan tussen een metershoge muur van sneeuw liep en het leek alsof er helemaal niets anders was, er geen andere mogelijkheid bestond dan de weg te volgen die iemand anders had aangelegd in een verder onherbergzaam gebied. Zo liep ik in gedachten in de groef van vinyl, alsof ik onderdeel uitmaakte van het muziekstuk, alsof ik door het lopen iets aan het scheppen was.”
― Maartje Wortel, De groef