Å·±¦ÓéÀÖ

“Bir de benim gibi zavallı hayalperestin hayatına bak! Öldüresiye monoton, gölgelerin, hayallerin, uydurma düşüncelerin tutsağı bir hayat. Kalbi çekilmez iÅŸkencelerle dolduran, hep kara bulutlarla kaplı, güneÅŸ yüzü görmemiÅŸ bir hayat! Oysa bu zavallı Petersburglunun da herkes gibi güneÅŸe ihtiyacı var; güneÅŸsiz görülmüş rüyaların bile deÄŸeri yok! Ä°ÅŸin en acısı, en sonunda hayal alemi de o çok güvendiÄŸimiz, sonsuz sandığımız alem- yavaÅŸ yavaÅŸ yorulmaya, eski canlılığını kaybetmeye baÅŸlıyor. Bütün rüyalarımızı üstüne kurduÄŸumuz düşünceler eskimeye baÅŸlayıp, yerine yenilerini de koyamayınca, hayal alemi de yıkılıp yerle bir oluyor ve geride kala kala çalı çırpı ve toz kalıyor fakat yaÅŸayabileceÄŸiniz tek hayat hayal alemiyse, sizi bekleyen b²¹ÅŸ°ìa bir hayat yoksa, ne yapacaksınız?”
― Fyodor Dostoevsky, White Nights

“...Ve bütün gün yaptığım, her gün, sonunda bir gün biriyle karşılaÅŸacağımı hayal edip durmak. Ah, bir bilseydiniz, bu ÅŸekilde kaç kez aşık olduÄŸumu!..'
'Ama nasıl olur, peki kime?'
'Birine deÄŸil, bir ideale, hayal ettiÄŸim kiÅŸiye. Hayallerde baÅŸlı başına romanlar yaratıyorum.”
― Fyodor Dostoevsky, Beyaz Geceler