欧宝娱乐

“Piensa en cu谩n falsa es la escritura, con su implacable prepotencia hecha de palabras definitivas, de verbos, de adjetivos que aprisionan las cosas, que las blanquean en una fijeza v铆trea al igual que una lib茅lula que ha permanecido en una piedra durante siglos mantiene la apariencia de la lib茅lula pero ya no es una lib茅lula. As铆 es la escritura, que tiene la capacidad de separarnos varios siglos del presente y del pasado pr贸ximo: fij谩ndolo. Pero las cosas son difusas, piensa Amelia, y por eso est谩n vivas , porque son difusas y sin perfiles y no se dejan aprisionar por las palabras.”
― Antonio Tabucchi, Piccoli equivoci senza importanza

“Convocando a la Literatura para que supla aquello que se ha perdido”
― Antonio Tabucchi, Sogni di sogni

“Kad sam bio mali, imao sam ujaka koji me je vodio u Firencu. Ostao mi je u predivnoj uspomeni. Veseli, radoznali momak, voleo je umetnost i knji啪evnost i u tajnosti je pisao komedije. Odlu膷io je da svojim sestri膰ima mora pru啪iti estetsko obrazovanje, a ja sam bio njegov jedini sestri膰.
Mi poti膷emo iz okoline Pize, i u to vreme odlazak u Firencu bilo je pravo putovanje. Ustajali smo u zoru, hvatali stari autobus koji nas je vozio u Pizu i tamo 膷ekali voz za Firencu. Jo拧 se se膰am tih jutara kada smo putovali, bele kafe u kuhinji, sa upaljenim svetlom, jer zimi je jo拧 bio mrak, sendvi膷a u vozu, onoga 拧to mi je ujak pri膷ao dok se kroz prozor odmotavao krajolik.
Govorio je o, za mene, 膷udesnim imenima, o stvarima koje 膰u videti tog dana. I nabrajao je: Fra An膽eliko, 膼oto, Karava膽o, Paolo U膷elo. 啪va膰u膷i sendvi膷, razmi拧ljao sam o tom bla啪enom An膽eliku koji je 膷itavog dana slikao an膽ele i koji je freskama oslikao manastir samo zarad sre膰e svoje sabra膰e. 膼oto je pak bila marka mojih drvenih bojica, i najzad 膰u videti 膼otov 鈥淥鈥�, 拧to je bila najsavr拧enija stvar na svetu.
Zatim bismo stigli u Firencu i 拧etali gradom. Gledao sam ogromne tavanice galerije Ufici, one tajnovite slike, upe膷atljiva platna. Dr啪e膰i ujaka za ruku, hodao sam Vazarijevim prolazom. Ovo je sveto mesto, rekao bi mi. Zatim bismo oti拧li u ulicu Gibelina, u jednu staru kr膷mu. I ujak bi me pitao: ho膰e拧 li da proba拧 拧kembi膰e? Odatle smo i拧li u baziliku Svetog Marka da vidimo bla啪enog An膽elika. Blago njemu, mislio sam, on je video an膽ele. Ja nisam nikada uspeo da vidim ni svog an膽ela 膷uvara, premda bi se uve膷e, pre odlaska u krevet, nenadano osvrtao u nadi da 膰u ga iznenaditi, ili bih se preko ramena ogledao u ogledalu. I pitao sam ujaka: ka啪i mi, kako da vidim an膽ele ? A on bi mi odgovorio: da bi video an膽ele treba umeti dr啪ati ki膷icu. Kakva zagonetna re膷enica. Prevrtao sam je po glavi dok sam obilazio 膰elije manastira Svetog Marka.”
― Antonio Tabucchi, Viaggi e altri viaggi

“Beh, disse la signora Delgado, lei 猫 un intellettuale, dica quello che sta succedendo in Europa, esprima il suo libero pensiero, insomma faccia qualcosa. Sostiene Pereira che avrebbe voluto dire molte cose. Avrebbe voluto rispondere che sopra di lui c鈥檈ra il suo direttore, il quale era un personaggio del regime, e che poi c鈥檈ra il regime, con la sua polizia e la sua censura, e che in Portogallo tutti erano imbavagliati, insomma che non si poteva esprimere liberamente la propria opinione, e che lui passava la giornata in una misera stanzuccia in Rua Rodrigo la Fonseca, in compagnia di un ventilatore asmatico e sorvegliato da una portiera che probabilmente era una confidente della polizia. Ma non disse niente di tutto questo, Pereira, disse solo: far貌 del mio meglio, signora Delgado, ma non 猫 facile fare del proprio meglio in un paese come questo per una perdona come me, sa, io non sono Thomas Mann, sono solo un oscuro direttore della pagina culturale di un modesto giornale del pomeriggio, faccio qualche ricorrenza di scrittori illustri e traduco racconti dell鈥橭ttocento francese, di poi non si pu貌 fare. Capisco, replic貌 la signora Delgado, ma forse tutto si pu貌 fare, basta averne la volont脿. Pereira guard貌 fuori dal finestrino e sospir貌.”
― Antonio Tabucchi, Sostiene Pereira

“Ali kakve veze ima Stendal sa psihi膷kim poreme膰ajem? Stendal je najslavniji primer sli膷ne neda膰e, i zato je izabran kao paradigma. Francuski pisac je zapravo u svom putopisu u Italiji, opisao slabost koja ga je obuzela upravo u Firenci, prilikom posete bazilici Santa Kro膷e. Godina je 1817; Stendal, po拧to se dolaze膰i iz Bolonje spustio sa Apenina, ulazi u Firencu kroz kapiju San Galo i odmah odlazi u baziliku. U brdima, tokom no膰i, ko膷iju u kojoj je putovao napali su razbojnici koji verovatno nisu bili na nekom zavidnom estetskom nivou. Pred bazilikom njegovo srce mahnito lupa. Preplavljuje ga sna啪no ose膰anje izazvano atmosferom duboke religioznosti u crkvi, njenim pro膷eljem i grobnicama slavnih ljudi. Na kraju, u pratnji jednog opata odlazi u kapelu Nikolini, gde ostaje da posmatra Volteranove Sibile. U tom trenutku javlja se slabost. Stendal bele啪i: "Kao oma膽ijan posmatrao sam veli膷anstvenu lepotu, gledao sam je izbliza, dodirivao sam je, da tako ka啪em. Dosegao sam onu ta膷ku du拧evnog stanja na kojoj se susre膰u bo啪anski 膷ulni ose膰aji koje umetnost pru啪a i najstrastvenija ose膰anja. Kada sam iza拧ao iz bazilike srce mi je udaralo sna啪nim damarima, to u Berlinu zovu "啪ivcima": ose膰ao sam kako iz mene isti膷e 啪ivot, hodao sam u strahu da se ne sru拧im."
Ali "turista" Stendal ume da se nosi sa slabo拧膰u koja ga je obuzela, njegova kultura mu daje protivotrov koji mu poma啪e da se izle膷i: "Seo sam na jednu od klupa na trgu Santa Kro膷e; s u啪ivanjem sam ponovo pro膷itao one Foskolove stihove koje nosim u lisnici ne obaziru膰i se na njihovu mestimi膷nu nesavr拧enost: bio mi je potreban prijatelj s kojim 膰u podeliti svoje du拧evno stanje". Stendal nosi sa sobom stihove "Grobova" u kojima Foskolo opeva grobove italijanskih velikana: i upravo u trenutku kada ga obizima sna啪an ose膰aj bola on tra啪i neki umiruju膰i znak (prijatelja) u kojem 膰e se ogledati da bi podelio to ose膰anje, obuzdao ga i jezi膷ki izrazio.”
― Antonio Tabucchi