ŷ������

جداى از جملات فراوانى ش كه به فكرم فرو برد - و جملات فراوانى كه حوصله م رو سر برد - يه خاطره ى ويژه هم با اين كتاب دارم، كه بيشتر براى يادآورى شخصى ثبتش مى كنم.

يك روز داشتم كتاب رو توى شلوغى اتوبوس مى خوندم. و به اين فرازهاش رسيده بودم كه:

لوسيلا، وروس را به خاك سپرد، سپس نوبت خودش فرا رسيد. سكوندا، ماكسيموس را دفن كرد و آن گاه نوبت خودش شد. اپيتينكانوس، ديوتيموس را تا دم مرگ مشايعت كرد و بعد از چندى خود نيز جان سپرد... كجايند آن مردان هوشمند، آن مردان بصير، آن مردان پرشكوه؟ همگى مدت هاست كه از دنيا رفته اند... به سنگ نبشته هاى گورها بينديش: «آخرين فرد خاندانش». اجدادش چه رنج هايى را بر خود هموار كرده بودند تا وارثى داشته باشند، ولى سر انجام كسى بايد آخرين نفر مى بود و با مرگ او خاندانى از ميان رفته است.

و این قدر به این نهیب ها ادامه داد که حال و هواى روزهايى كه توى قبرستان قدم مى زدم و نوشته هاى سنگ قبرها رو مى خوندم و به محتويات فعلى شون فكر مى كردم، توى سرم زنده شد. يهو اين فكر به سرم افتاد كه اين همه آدم كه دور من راه ميرن و حرف ميزنن و عرقریزان دنبال زندگی شونن، هر كارى هم بكنن هر چى هم بشه، صد سال ديگه محتويات قبرستان ها رو تشكيل ميدن، و خود من هم مثل همه. از اتوبوس پياده شدم، توى پياده ى روى شلوغ راه رفتم و فكر كردم: من دارم بين زامبى ها حركت مى كنم، بين مرده هاى متحرك، و فقط يه فكر نبود، یه احساس زنده و شفاف بود. ماركوس اورليوس براى يه خواننده ش بعد از دو هزار سال يه شهود ترتيب داده بود.

اين حال شهود-مانند به مدت سه چهار دقيقه ادامه داشت، تا اين كه به مقصدم رسيدم و از بين جمعيت پياده رو بيرون رفتم، و اون حال هم از بين رفت.