ŷ������

فسردگى زندگى، فرسايش روح، جراحت رؤياها: در اين باره با هيچ كس نمى توان سخن گفت. با چه كس مى توان اين راز را در ميان گذاشت كه مى خواهيم اين زندگى را رها كنيم تا به حيات ديگرى بپيونديم، و نمى دانيم چگونه بايد اين كار را بكنيم؟ چگونه مى توانيد به نزديكان خويش بگوييد كه عشق شما، همان عشقى كه به من زندگى مى بخشيد، اين زمان برايم مرگ آور است؟ چگونه مى توانيد به كسانى كه دلبسته ى شمايند بگوييد كه از شما دل بكنند؟

سه كلمه تب آلوده تان مى سازد، سه كلمه به بستر ميخكوب تان مى كند: «تغيير دادن زندگى». هدف اين است، روشن و ساده. راهى كه به هدف ختم مى شود پيدا نيست و سبب بيمارى نيز در همين نبودن است راه و نامطمئن بودن مسيرهاست. در برابر مسئله نيستيم، درون آنيم. مسئله خودماييم. آن چه مى خواهيم حياتى تازه است، اما اراده ى ما كه وابسته به حيات پيشين ماست، به كلى ناتوان است. به كودكانى مى مانيم كه تيله اى در دست چپ خويش دارند و تنها هنگامى حاضرند آن را رها سازند كه اطمينان يابند به ازاى آن سكه اى در دست راست شان گذاشته شده است: مى خواهيم به حيات تازه اى بپيونديم، اما حيات پيشين را نيز نمى خواهيم از كف بدهيم. نمى خواهيم لحظه ى گذار و زمانى را كه دستمان خالى مى شود، حس كنيم.

آن چه شما را بيمار مى سازد، احساس نزديك شدن گونه اى سلامتى است كه برتر از سلامتى عادى و ناسازگار با آن است. اما در برابر آن پايدارى مى ورزيد. گرچه زندگى فعلى را ديگر دوست نمى داريد، اما دست كم آن را مى شناسيد. اگر آن را رها كنيد، آن گاه ديگر قدرت انجام هيچ كارى را نخواهيد داشت، و همين "هيچ" است كه دلتان را خالى مى كند، و همين "هيچ" است كه شما را به دو دلى و كورمالى و لكنت و عاقبت بازگشتن به راه هاى پيشين وا مى دارد.