ŷ������

یادگار آخرین سال‌ها�� سلامت روان رو به پریشونی فردریش بزرگ؛ سال‌های�� که کم‌ک�� خودش هم زنگ شوم این پریشون‌حال�� رو شنیده و برای همین شروع کرده به دوره کردن حاصل ایام. کتابی که زندگی‌نام�� هست و البته همه نیست؛ فلسفه هست و البته شاید نیست؛ ادبیات هست و البته باز هم شاید نیست؛ داوری درباره‌�� این هست و نیست‌ه�� کار ساده‌ا�� نیست وقتی توی چند خط متوالی درباره‌�� دوستی و الفت عمیق اما نه دیرپاش با واگنر بنویسه «در اون سال‌ه�� هیچ لکه‌�� ابری توی آسمون دوستی‌شو�� نبوده» و بعد از سحر ترکیب عناصر آپولونی و دیونوسوسی آثار واگنر حرف بزنه و در همین گیر و دار از مواضعش در کتاب انسانی، بسیار انسانی دفاع کنه
...
خیلی کوتاه بریم سراغ کتاب
صحبت از انتخاب عنوان‌ها�� بی‌نظی�� و «وافی به مقصود» نیچه برای کتاب‌ها�� صحبت جدیدی نیست؛ توی این کتاب حتی فصل‌بندی‌ه�� هم تماما نیچه‌ا�� هستن. کتاب به چهار فصل «چرا چنین فرزانه ‌ام»�� «چرا چنین هوشمندم»، «چرا کتاب‌های�� چنین خوب می‌نگارم�� و «چرا من تقدیر هستم» تقسیم شده که فصل سوم بهترین دلیل برای شروع نیچه‌خوان�� با این کتاب هست. فارغ از زبان شکل‌گرفت�� و پخته‌�� کتاب، توی فصل سوم، نیچه کتاب به کتاب، مروری موجز می‌کن�� بر هر اون چه که خواسته در اون کتابش بگه و گریزی هم می‌زن�� به زمینه و زمانه‌�� نوشته شدن اون‌ه��. پس اگر هنوز شروع نکردید و می‌خوای�� از جایی شروع کنید این کتاب گزینه‌�� خوبی هست تا بدونید در ادامه چه می‌کنی��
.
و اینکه در انتهای ترجمه‌�� فیروزآبادی ازین کتاب یه پی‌گفتا�� خوندنی درباره‌�� رابطه‌�� نیچه و لو سالومه هم اومده که علی‌رغ�� ارتباط کمش با متن کتاب باید بپذیریم که اگر قرار بوده پیوست یکی از کتاب‌ها�� نیچه باشه، اون کتاب همین کتاب بوده
.
و یه صحبت کوتاه در مورد ترجمه‌�� این کتاب. اون‌قد�� مترجم خانوم برای ترجمه‌�� متون فلسفی کم هست که احساس می‌کن�� اگه نقد نکنی راحت‌تر��. ولی به هر حال ترجمه‌�� خانم مترجم ازین کتاب چندان خوب نیست (حداقل متن فارسی خوبی نیست) و اگر می‌خوای�� بخونیدش ترجمه‌�� سعید فیروزآبادی (همین نسخه‌ا�� که براش مرور نوشتم) ترجمه‌�� بهتری هست
.