ŷ������

به�� نظرم اولین چیزی که برای نوشتن این کتاب به ذهن نویسنده‌�� رسیده جمله ی آخرش بوده... درواقع ایده ی اون جمله بوده. و بعد... به‌خاط�� اون جمله و رسیدن بهش، این داستان رو نوشته. این رو میگم چون به نظرم جمله ی پایانی مبهوت‌کنند�� ی کتاب ارزشش رو داشت، واقعا ارزشش رو داشت.

شما صد و یازده صفحه ی این کتاب رو می‌خونید�� و درست با خوندن جمله ی پایانی صفحه ی آخر... احساس می‌کنی�� صفحات کتاب‌تو�� به طرز خارق‌العاده‌ا�� چند برابر شده... احساس می‌کنی�� در لابلای صفحات کتاب صفحات جدیدی رشد کردن، تصاویر متفاوتی اضافه شدن، و بالاخره می‌تونی�� خطوطی که تمام مدت از شما پنهان بودن رو ببینید و بخونید.

دوست بازیافته روایت قشنگیه و عمیقا به دل میشینه... چون از ساده‌تری�� اما زیباترین حسی میگه که برای تک‌تک‌مو�� قابل درکه... "دوستی" رو همه بلدیم، نه؟
و چقدر قشنگ بود که یه دوست، ته دلش مطمئن بود لیاقت دوستیِ یک نفر رو داره و برای این دوستی قدم برداشت، تلاش کرد.
و چقدر زیباتر بود این احساس، که اون اشتباه نکرده بود.
که گاهی دیدن درون آدم‌ه�� غیرممکن نیست... و دیدن رنگ روح یه دوست هرگز غیرممکن نیست��. یه دوست چیزی فراتر از تو رو می‌بینه�� و رنگ‌های�� رو در تو و روح تو کشف می‌کن�� که خودت ازشون بی‌خبر��. که اون دوست تصویری از تو در ذهنش می‌ساز�� و بهش ایمان داره. و شاید اگه یه روز اون تصویر رو ازش بشنوی شاخ دربیاری، که بهش بگی من حتی نزدیک تصور تو هم نیستم... اما حقیقت اینه که تو هرگز نمی‌تون�� اون تصویر رو از ذهن دوستت پاک کنی؛ اون تصویر یه باور غیر قابل انکاره، یه ایمان قلبیه که در قلب دوست تو ریشه زده و ماندگار شده.

و حقیقت اینه که باورها، اون باورهایی که هرگز به زبون نمیاریم‌شو��... از خیلی از باورهایی که بارها و بارها فریاد زده میشن زیباتر و قدرت‌مندتر��.
و مهم نیس چقدر ته دل‌مو�� به درست بودن‌�� شک کنیم؛ باور به یه دوست هرگز اشتباه از آب درنمیاد.