ŷ������

Εκεί που πολεμούν οι άνθρωποι με τις αδυναμίες τους και τα όνειρα, εκεί που οι δειλοί πεθαίνουν πριν τον θάνατο τους, εκεί που οι σκέψεις κάνουν πρόβα για να κρύψουν ό,τι αισθάνονται ή να αισθανθούν ό,τι κρύβουν, εκεί που δεν ξέρεις ποιον φόβο σου να αγαπήσεις περισσότερο,
εκεί θα περιμένει πάντα ένας «ηλίθιος» να σε καλωσορίσει στο μυαλό του.

Βιβλίο υπέροχο. Βιβλίο δύσκολο. Βιβλίο εμμονικό. Βιβλίο κλειστοφοβικό. Βιβλίο επαναλαμβανόμενο, σκοτεινό και ασυμβίβαστο.
Σκληρή διαβάθμιση αξιών. Κλασική μελέτη κοινωνικών φαινομένων. Ένας καθρέφτης που δεν κολακεύει.
Αν τον κοιτάξεις προσεκτικά θα δεις τον εαυτό σου και ένα ράγισμα στη μέση. Ανεπαίσθητο και βαθύ ράγισμα, διπλασιάζει είδωλα και σε αναγκάζει να συγκρίνεις τις κατάρες με τις ευχές.

Ο «ηλίθιος», ο πρίγκιπας Μίσκιν, είναι ο υπέρλαμπρος κεντρικός, διττός χαρακτήρας.
Αυτός κρατάει το ραγισμένο καθρέφτη.

Μια υπέροχη ψυχή που βρίσκεται σε σύγχυση.
Μια λατρεμένη ύπαρξη χαρισματικά άρρωστη που ψάχνει το νόημα της ζωής και οδηγείται απο την επιθυμία του για ζωή.
Οι προθέσεις του πάντα καλές μα ελαττωματικές στην εκτέλεση τους.
Μια ύπαρξη που έχει σχεδόν ανακάμψει απο τις επιληπτικές κρίσεις και αποκαλύπτει τα κίνητρα του ως εχέγγυα προς την ανθρώπινη φύση.
Προσπαθεί να προσεγγίσει τους συνανθρώπους του με διάθεση παιδικής αφέλειας, αγνότητας, τρυφερότητας και συμπόνιας.

Ως ηλίθιος αντιλαμβάνεται διαφορετικά τον κόσμο.
Ως άρρωστος επιδεικνύει τις σκέψεις του που είναι αντανακλάσεις της ειλικρίνειας του, του πλούτου της αγγελικής καρδιάς του και της ευρύτητας του μυαλού του.
Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται αυτός ο ηλίθιος έχει μια ανώτερη κατανόηση και έκφραση. Μια υπέρτατη διαχείριση των συναισθηματικών δυνάμεων που τον προωθούν να υπαγορεύει σχεδόν,τις καταστρεπτικές ενέργειες των ανθρώπων γύρω του.

Ο ηλίθιος αυτός, ο πρίγκιπας Μίσκιν, είναι μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης για κάθε άνθρωπο.

Όποιος τον κρίνει ως αθώα παθητικό πρόσωπο έχει χάσει την ουσία.
Ο χαρακτήρας του διακρίνεται κυρίως για την οξυμένη αντίληψη προς τη σκέψη και τη δράση, τη βαθιά κατανόηση όλων των καταστάσεων και την ευφυΐα της συναισθηματικής του νοημοσύνης.

Είναι ηλίθιος, είναι πράγματι, διαφέρει απο όλους.
Η ηλιθιότητα του μεταφέρεται συνοπτικά με αλληλεπιδράσεις που δημιουργούν τόσο αγάπη, όσο και δυσαρέσκεια.
Παλεύει να βρει χώρο για να ζήσει μέσα σε έναν κόσμο υλιστικό, αυτός όμως δεν ενδιαφέρεται για τα υλικά αγαθά, διακρίνει αλλού τον πλούτο κι έτσι δεν μπορούν να τον κλέψουν στη μοιρασιά.

Μα πόσο ηλίθιος πια, πόσο;
Ραγίζει η καρδιά του και σπάει απο ενα παιδικό χαμόγελο, λιώνει η ψυχή του, καίγεται, απο το χάδι μιας ερωτικής διάπυρης ματιάς, μα είναι παγερά αδιάφορος μπροστά στην κοινωνική καταξίωση, την αριστοκρατική εκλεπτυσμένη απληστία, τις φιλοξοξίες για εξουσία και περιουσία, την πολυτέλεια, το κέρδος.

Πόσο πιο ηλίθιος, όταν δεν μπορεί να σταθεί στην κλασική τάξη της αστικής υποκρισίας.
Όταν αρνείται να συμμετέχει στην διαφθορά και την πλάνη ως υποστηρικτικό σκουπίδι νευρωτικών κληρονόμων.
Όταν ανάμεσα σε σνομπ εκμεταλλευτές και ανήθικους νάρκισσους προτιμάει το βάθος της αγάπης και της αυτοθυσίας.

Ο ηλίθιος λοιπόν αυτός, δεν δέχεται κοσμικά σύνορα που χαράζουν το σώμα του πλανήτη.
Δεν μπορεί να διαλέξει ανάμεσα σε αγάπη και μίσος. Το μίσος δεν υπάρχει, δεν το γνώρισε, δεν το ένιωσε ποτέ.
Προσπαθεί να χειριστεί την αγάπη του.
Να κατανοήσουν όλοι πως δεν γίνεται να μην αγαπάει, δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αγάπη.
Αγαπάει καθολικά και απεριόριστα χωρίς να μπορεί να συμφιλιώσει το παθιασμένο και το συμπονετικό.

Ακόμη κι όταν βρίσκεται στη δίνη του ερωτικού οίστρου ανάμεσα σε δυο γυναίκες, του φαίνεται αδιανόητη η επιλογή, αρρωσταίνει, χάνεται μπροστά στο δίλημμα που του θέτουν οι κανόνες. Αγάπη απο οίκτο και δέος ή έρωτας παθους με αγάπη γαλήνια και παντοτινή;

Ένα επιληπτικό αριστούργημα γραμμένο απο μια λογοτεχνική ιδιοφυΐα.

Κεντρικός άξονας ο ηλίθιος πρίγκιπας Μίσκιν και γύρω του πλήθος χαρακτήρων φυλακισμένων σε ένα τρομερό παιχνίδι πραγματικότητας.
Είναι όλοι τους αξιοθαύμαστοι, φιλοσοφικοί,πολύχρωμοι, παρορμητικοί, ενδοσκοπικοί, ενεργητικοί, επιλεγμένοι σοφά για να συμμετέχουν σε αυτό το παιχνίδι, σε αυτή την παράσταση ιδεών.

Ο Ντοστογέφσκι αποκαλύπτει, διερευνά και επηρεάζει.
Μέσα στο παιχνίδι του πετάει νοοτροπίες, πάθη, λάθη, σκέψεις, ενέργειες,που εξηγούν τη φύση του ανθρώπου και της κοινωνίας.

Προάγουν την ανθρώπινη βούληση με ποικίλους βαθμούς διαταραχής της προσωπικότητας, παρανοϊκές παραληρηματικές ιδέες ή μανιακές επιδιώξεις.

Επομένως η ουσία της αφήγησης βυθίζεται σε μια θάλασσα λάσπης απο εκούσια κοινωνικά και κακοπροαίρετα σχόλια, ιδιοσυγκρασίες ξεχωριστές και σουρεαλιστική βραδύτητα συσχετισμών.

Φυσικά σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχουν νικητές και σε αυτό το μυθιστόρημα δεν υπάρχει τίποτα λιγότερο απο την τελειότητα.

Δύσκολο, βαρύ και σπουδαίο πνευματικό έργο.
✡️🟦✡️🟦
Σας προκαλώ

Αντέχετε;

Καλή ανάγνωση.
Πολλούς ασπασμούς.