ŷ������

یالوم جزو نویسنده هایی هستش که با توجه به گذشته ای که داشته، موفق شده، نثر تخصصی رو در غالب داستان بریزه، بدون اینکه از جزئیات چیزی کم کنه و توانسته نتیجه این رو در قالب اثری جذاب و خواندنی دربیاره. تا اونجا که شواهد نشون میده، دیدار رسمی بین نیچه و برویر شکل نگرفته و یالوم در انتهای این کتاب توضیح میده که چطور موفق شده که اتفاقی که هیچ وقت رخ نداده رو انقدر زیبا و دقیق به واقعیت رمان تبدیل کنه و داستان رو جلو ببره. او زندگی، افکارو آثار نیچه رو مطالعه کرده، تدریس کرده و بخش بزرگی از زندگیش رو به نیچه اختصاص داده، بنابراین با ایشون آشناست.
بدون اینکه نیچه رو دیده باشه، میدونه که اگر نیچه اینجا بود، چطور رفتار میکرد و چه می گفت. از طرفی مطالعه تاریخی خودش رو هم کامل انجام داده، و با توجه به زمینه تخصصی خودش، فروید و برویر رو خوب میشناسه. این موارد، همراه با چیره دستی این نویسنده در نوشتن رمانی جذاب و خواندنی و در عین حال، خود-درمانگر باعث شده تا این اثر خواندنی خلق بشه.

داستان به ملاقات نیچه و برویر که به دلایل مختلف صورت گرفته، میپردازه و همراه با پیشروی داستان، عنصر درمانگری یالوم هم در قالب داستان پیشرفت میکنه و پیام های خودش رو از ابتدا تا انتها به خواننده میرسونه. از ابتدا تا انتهای داستان، جذاب و خواندنیست و هیچ افتی نداره. هیچ وقت با حجمه اطلاحات تخصصی روبرو نیستیم، این در حالی هستش که بیماری رو کامل شرح میده و به جزئیات میپردازه بدون اینکه حوصله سر بر باشه. این کار، جزو قدرت های یالوم محسوب میشه. ایشون، موفق شده فلسفه نیچه رو با فلسفه روزانه و کاربردی مخلوط کنه و راهکاری برای مساله ای که در داستان ذکر شده ارائه بده، بدون اینکه متن رو به مانیفست تبدیل بکنه.

نکته منفی ای به ذهنم نمیرسه بگم.
این کتاب موفق شد رسالت خودش رو در زمینه تخصصی خودش، به انجام برسونه.
این ریویو میتونست خیلی طولانی تر بشه، اگر یالوم در انتهای کتابش ذکر نمیکرد که برای اینکه این داستان رو به وجود بیاره، چه کارهایی انجام داده. چقدر مطالعه کرده و زمان گذاشته، تحقیق کرده، بررسی تاریخی انجام داده و روان درمانی رو در این اثر جا داده. برای همین من از ذکر این موضوعات پرهیز میکنم تا خواننده، لذت خواندنش رو در انتهای کتاب تجربه کنه.