ŷ������

دوباره به راه افتاده بود. به سنگینی قدم برمی داشت. نفسش زود می برید، پاهایش را روی ماسه ها می کشید : تنش را پیش داده و دستها را پشت کمر گذاشته بود. دگمه های فراکش باز بود و لبه های آن در هوا تکان می خورد. آنتوان و ژاک در دو سمت او خاموش راه می رفتند. و ژاک به یاد جمله ای افتاد که نمی دانست در کجا خوانده است "هنگامی که دو مرد، یکی پیر و دیگری جوان را می بینم که شانه به شانه راه می روند و با همدیگر سخن نمی گویند می دانم که پدر و پسرند"

دانیلِ نوجوان به رینت که چند سالی از او بزرگ تر است، علاقه مند می شود. مغرورانه او را به رقص دعوت می کند اما رینت او را پس می زند. مدتی می گذرد. هر دو زیر چشمی همدیگر را می پایند. رینت بیش از دانیل کنجکاو شده است. چهره دانیل برای او غریبه نیست اما با اینحال به یاد نمی آورد چرا او را آشنا می پندارد؟ (در زمانی که دانیل نونهال بود، رینت معشوقه پنهان پدر دانیل بود) رینت و دانیل چشم در چشم می شوند. یخِ رابطه آب می شود. در دل هر دو شوقی بپا می شود. دانیل به سمت رینت می رود. دستش را می گیرد و سپس می رقصند. رقصی چنان طولانی که آخرین زوجی می شوند که صحنه رقص در تالار را ترک می کنند. مجلس تمام می شود و حالا ادامه داستان رمانِ روژه مارتن دوگار با ترجمه ابوالحسن نجفی
رینت پس از بیرون آمدن از بار منتظر مانده بود تا دانیل فورا بیاید و بازو در بازویش بیاندازد. ولی دانیل به قدری حالت انتظار را دوست داشت که آن را تا حدّ کلافه کردن ادامه می داد. برقی از دور در آسمان درخشید و رینت خودش به او نزدیک شد.
-طوفان تمام نشده است. باز هم می خواهد باران ببارد.
دانیل با لحن نوازشگری که همه چیز را بیان می کرد جواب داد :
-لذتمان را بیشتر خواهد کرد.
ولی این جواب برای رینت که از حالت خوددار دانیل می ترسید خوشایند بود. گفت :
-می دانید، من هنوز فکر می کنم که شما را قبلا جای دیگری دیده ام.
دانیل در تاریکی لبخند زد. قلبا از او سپاسگزار بود که فقط کلمات پیش بینی شده را به کار می برد. باور نداشت که رینت حقیقتا فکر می کند که او را قبلا دیده است. برای بازیگری، نزدیک بود که در جوابش بگوید : "من هم همین طور" و آن وقت می توانست شروع به جعل فرضیه هایی بکند. ولی بیشتر لذت می برد که با سکوت خود کنجکاوی او را برانگیزد.
رینت پس از لحظه ای مکث، دوباره گفت :
-چرا به شما "پیغمبر" می گویند؟
-چون اسمم دانیل است.
-دانیل چی؟
دانیل مردد شد. دوست نداشت که راز خود را، حتی مختصری، فاش کند. با این همه، کنجکاوی رینت به قدری عاری از حیله گری بود که جعل یک نام مستعار را دور از انصاف دید. گفت :
-دانیل دوفونتانن.
رینت چیزی نگفت، ولی تمام تنش با حالت تهوع تکان خورد. دانیل گمان می کرد که پای او لغزیده است و خواست نگهش دارد. رینت خود را کنار کشید. دانیل برآشفت و خواست او را به تمکین وا دارد : نزدیک رفت و سعی کرد که بازوهای را بگیرد. رینت جستی زد و جا خالی کرد تا دست او به تنش نخورد. ناگهان مسیر خود را تغییر داد و به یکی از کوچه های فرعی پیچید. دانیل گمان می کرد که او بازی در آورده است و خودش هم تسلیم بازی شد. رینت واقعا از او می گریخت : بر شتاب خود افزود و سپس، برای حفظ فاصله، چاره ای جز دویدن ندید. دانیل کیف می کرد : دویدن در کوچه های این محله ی خاموش به صحنه ی شکار شباهت داشت. با این همه، اندکی خسته و بیحوصله شد و چون رینت به کوچه ی تاریکی رفت که پیچ می خورد و دوباره به کوچه ی اول می رسد خواست تا او را متوقف کند : دست پیش برد تا برای بار سوم بازویش را بگیرد. رینت دوباره گریخت. دانیل خشمگین شد و گفت :
-احمقانه است. حالا دیگر بایستید.
رینت تندتر می گریخت، به سایه ها پناه می برد و از این پیاده رو به آن پیاده رو می رفت، گویی واقعا می خواست ردّ خود را گم کند و ناگهان شروع به دویدن کرد. دانیل چند شلنگ برداشت، خود را رساند و او را در درگاه خانه ای گیر انداخت. آن وقت در چهره اش اثری از ترس دید که نمی توانست ساختگی باشد.
-چی شده؟
رینت نفس زنان در کنج درگاه خیس کز کرده بود و با نگاهی سرگشته به او می نگریست. دانیل لحظه ای به فکر فرو رفت. سر در نمی آورد، اما خوب می دید که در درون او انقلابی روی داده است. خواست او را در بغل بگیرد. رینت با حرکتی چنان وحشت زده خود را کنار کشید که گوشه ی دامنش پاره شد. دانیل قدمی واپس رفت و دوباره پرسید :
-آخر چی شده؟ از من می ترسید؟ چیزیتان شده؟
لرزه ای عصبی بر تن رینت افتاده بود، نه می توانست چیزی بگوید و نه نگاه خود را از او بردارد.
دانیل همچنان سرگردان مانده بود. با این حال، دلش به رحم آمد و پرسید :
-می خواهید تنهایتان بگذارم؟
رینت با تکانهای سر جواب مثبت داد. دانیل خود را در وضع مضحکی حس کرد. لحن خود را چنان به ملاطفت آمیخت که گویی می خواست بچه ی گمشده ای را رام کند و دوباره پرسید :
-واقعا می گویید؟ حقیقتا می خواهید من بروم؟
رینت با دم زدنِ تقریبا خشنی گفت :
-بل��.
مسلما بازی درنیاورده بود.
دانیل زشتی اصرار بیشتر را حس کرد و ناگهان از او طمع برید و تصمیم گرفت که رفتار جوانمردانه ای از خود نشان دهد. گفت :
-بسیار خوب، باشد. منتها نمی توانم شما را وسط شب، کنار درِ این خانه، بگذارم و بروم! بیایید چند قدم با هم برویم تا من یک تاکسی برای شما پیدا کنم، آن وقت می روم... موافقید؟
ساکت بسوی خیابان اوپرا که چراغهایش پیدا بود پیش رفتند. ولی پیش از رسیدن به انتهای کوچه، به یک تاکسی خالی برخوردند. دانیل اشاره کرد وتاکسی در کنار پیاده رو ایستاد. رینت لجوجانه چشم بر زمین دوخته بود. دانیل در تاکسی را باز کرد. رینت هنگام سوارشدن سر برگرداند و به چهره ی او نگریست، گویی نمی توانست بار دیگر در قیافه اش دقیق نشود. دانیل که کلاهش را برداشته بود سعی کرد که لبخند بزند و رفتار دوستی را که با دوست خود خداحافظی می کند در پیش گیرد. همینکه رینت اطمینان یافت او دنبالش نخواهد رفت چهره اش از هم باز شد. نشانی خود را به راننده داد. سپس بسوی دانیل برگشت و با لحن عذرخواهی زیر لب گفت :
-ببخشید، آقای دانیل، امشب مرا به حال خودم بگذارید. فردا برایتان توضیح می دهم.

Soheil wrote: "گزیده‌ه�� -و البته مرور- خیلی خوب بودن. ممنون👌🏼"

خواهش می کنم سهیل جان. رمان چنان خوب بود که قبل از چاپ شدن جلد پایانی، به دوگار نوبل دادند. آن یک ستاره کمتر هم اتفاقا بخاطر پایان بندی رمان است که نپسندیدم

خطرناک ترین اعتقادی که ممکن است در ذهن یک رجل سیاسی ریشه بدواند همین است : اعتقاد به اینکه از جنگ چاره ای نیست! این عده به جای اینکه همه ی امکانات را برای احتراز از جنگ به کار ببرند فقط یک فکر در سر دارند : اینکه محض احتیاط و هر چه زودتر، امکانات پیروزی خودشان را بیشتر کنند. و آن وقت همه ی فعالیتی را که می توانند صرفِ دفاع از صلح بکنند، در راه تدارک جنگ به کار می اندازند

در پایان کتابِ ترجمه شده به فارسی، مقاله ای از آلبر کامو درباره ی دوگار موجود است (با ترجمه منوچهر بدیعی) بخش هایی از آن را در اینجا می آورم که کامو درباره ی شخصیت دوگار و اهمیت ادبی او قلم می زند.
1- حتی می توان گفت که شهرت و جایزه ی نوبل او (دوگار) را در تاریکی بیشتری فرو برده است. این مرد ساده و اسرار آمیز چیزی از آن مایه ی ایزدی در خود دارد که هندوها درباره ی آن می گویند : هر چه بیشتر از او نام ببرند، او بیشتر می گریزد. وانگهی در این گریز از خودنمایی، هیچ حسابگری راه ندارد. کسانی که افتخار آشنایی با او را دارند می دانند که فروتنی او واقعی است و به حدی واقعی است که غیر عادی می نماید. من خود همیشه انکار کرده ام که هنرمند فروتن وجود داشته باشد; از وقتی که با مارتن دوگار آشنا شده ام این یقینم سستی گرفته است. اما این مجسمه ی فروتنی برای زندگی در انزوا دلایل دیگری، غیر از خصوصیات منحصر به فردِ اخلاقی، نیز دارد : نگرانی بحقِ هر هنرمندِ شایسته ی این نام برای نگه داشتنِ وقت لازم برای کارِ خود.
2- زمانی که مارتن دوگار پا به عالم ادبیات نهاد، همه چنان به عالم ادبیات وارد می شدند که گویی به عالم مذهب وارد می شوند. امروز چنان وارد عالم ادبیات می شوند که گویی در عالم مضحکه وارد شده اند، یا دست کم این طور وانمود می کنند.
3- مارتن دوگار به امور جنسی و سایه ای که این امور بر تمام زندگی می اندازد بی پرده می پردازد. بی پرده اما نه وحشیانه. مارتن دوگار هرگز به وسوسه ی هرزه گویی تسلیم نشده اس، وسوسه ای که بسیاری از رمانهای معاصر را به اندازه ی کتابهای آداب معاشرت ملال آور ساخته است. به قصد خودشیرینی بی بند و باری های یکنواخت را وصف نکرده است. بیشتر بر آن بوده است تا اهمیت امور جنسی را از راهِ نشان دادنِ نابجاییِ آنها نشان دهد. مانند هر هنرمند حقیقی دیگری، امرو جنسی را به صورت خام و صریح وصف نکرده است، بلکه به صورت غیرمستقیم با نشان دادن اینکه امور جنسی چه چیزهایی بر آدمی تحمیل می کند، وصف کرده است.

نوید جان - کاری کرده ای کارستان
به به
اما خبری از دو نمونه ی دیگر هیچ نیست

Hamid wrote: "نوید جان - کاری کرده ای کارستان
به به
اما خبری از دو نمونه ی دیگر هیچ نیست"

ارادت حمید جان
در صفحه اصلی گودریدز خبری از کامنت ها نیست ولی اگر ریویو را در صفحه ای مجزا باز کنی، چشمت به جمال کارستان ابوالحسن خان نجفی روشن می شود
دلتنگیم آقا. قدم رنجه کن و سر بزن

Navid wrote: "Hamid wrote: "نوید جان - کاری کرده ای کارستان
به به
اما خبری از دو نمونه ی دیگر هیچ نیست"

ارادت حمید جان
در صفحه اصلی گودریدز خبری از کامنت ها نیست ولی اگر ریویو را در صفحه ای مجزا باز کنی، چشمت ب..."

بی دقتی بود رفیق
سپاس اندر سپاس

Hamid wrote: "Navid wrote: "Hamid wrote: "نوید جان - کاری کرده ای کارستان
به به
اما خبری از دو نمونه ی دیگر هیچ نیست"

ارادت حمید جان
در صفحه اصلی گودریدز خبری از کامنت ها نیست ولی اگر ریویو را در صفحه ای مجزا ب..."

بی دقتی نبود
از این مسخره یازی های مضحک گودریدز بود
برای من هم زیاد پیش اومده چنین مسائلی

Navid wrote: "Hamid wrote: "نوید جان - کاری کرده ای کارستان
به به
اما خبری از دو نمونه ی دیگر هیچ نیست"

ارادت حمید جان
در صفحه اصلی گودریدز خبری از کامنت ها نیست ولی اگر ریویو را در صفحه ای مجزا باز کنی، چشمت ب..."

جدن که دیدگاه ارجمندی نوشته ای نوید جان
مجال باشه حتمن در محضرت حظ می بریم
قربانت رفیق

یادم میاد که خیلی وقت پیش بود شروع بخوندنش کردی و من هم تقریبا یه سالی میشه که دارمش اما این جرات چرا نمیاد در من برای خواندنش شبیه آن لذتی ست که دانیل با سکوت خود کنجکاوی برمی انگیزد و من با نخواندن و هی امروز و فردا کردن.

Ali wrote: "یادم میاد که خیلی وقت پیش بود شروع بخوندنش کردی و من هم تقریبا یه سالی میشه که دارمش اما این جرات چرا نمیاد در من برای خواندنش شبیه آن لذتی ست که دانیل با سکوت خود کنجکاوی برمی انگیزد و من با نخوان..."

مرداد 96 شروع کردم و حدود 2،3 ماهی همراه خانواده تیبو بودم. تو ریویو هم نوشتم. کافیست حدود 40،50 صفحه رو بخونی. واقعا نمی تونی کنارش بگذاری و می ری جلو. جلد 3 همچنان که داستان عالی است، همزمان کلاس رایگان تاریخ است در اوضاع و احوال جامعه فرانسه قبل از جنگ جهانی اول

اگه قراره فقط یک رمان در طول عمرتون بخونید قطعا گزینه ای غیر از این رمان نخواهید داشت. در یک کلام فقط میشه گفت رمانی لذیذ