ŷ������

سومين باره كه طي اين تير ماه گنديده ي سال هزار و سيصد و نود و هفت شمسي ميام به سراغت ، غمگينم جودي عزيزم خيلي غمگينم اما تو ديگه حالمو خوب نمي كني .
هزار سال پيش كه توي يكي از اون پنج شنبه هاي جادويي خونه عزيز جون بين كتاباي خاله مستانه پيدات كردم و باهات رفيق شدم ، هزار سال پيش كه به اجبار مامان روزهاي زوج ميرفتم كلاس زبان و شب ها براي بابالنگ دراز نامه مي نوشتم اون هم به زبان اصلي و با اين عبارت اشتباه my dear daddy long foot شروع مي كردم و هزار هزار سطر مي نوشتم كه اصلن حتي يك كلمه ش هم رو به جز اين عبارت غلط به خاطر ندارم، چه بي تاب ميشدم از اون همه آرزو و اميد كه قرار بود وقتي بزرگ بشم به همه ي همه شون برسم.چه بي قرار بودم براي بزرگ شدن.
جودي عزيزم شايد اگر هنوز اون اتاقك خوش بوي پشت بوم خونه ي عزيز جون وجود داشت و از اون پنجره كوچولو، آروم ترين نسيم دنيا ميپيچيد لا به لاي موهاي منو و اون نعناها و ريحونا و جعفري هايي كه قرار بود خشك بشن و عزيز جون با اون دستاي مهربونش موهام رو يكي از رو و يكي از زير مي بافت مي تونستم هنوز دوستت داشته باشم
شايد اگه هنوز اون خوش بو ترين اتاقك پشت بوم دنيا پا برجا بود ، عزيز جون توي اين دنيا بود و تو توي دستام بودي شايد ميتونستم باهات رفيق بمونم اما الان بزرگ شدم جودي عزيزم انقدر بزرگ شدم كه يادم نمي آد قرار بود وقتي بزرگ شدم توي چه پوزيشني از زيستن قرار بگيرم كه الان قرار ندارم .
انقدر بزرگ شدم كه دلم مياد بگم چه قدر مسخره لبريز از زيستن بوديم ما( من و تو) ،انگار كه از آسمون برف و بارون مي اومد فقط به خاطر گل روي من و تو و آني شرلي !

جودي عزيزم فكر مي كنم كه ما ديگه براي هم تموم شديم .
من توي سي و يك سالگي ، ستاره هامو دونه دونه از از روي شونه هاي نحيف و رنگ پريده كتاباي نوجوونيم ميچينم و فراموش مي كنم كه اون روز روشن و ليمويي يكي از اون هزار نامه م به بابا لنگ درازو گره زدم به گوشواره هاي اون بادبادك خندون و بعد اون آقايي ك بهش گفتم عمو و چشماشو از نورهاي ليمويي آسمون جمع كرده بود ،بادبادكمو رها كرد و رفت خيلي خيلي بالا رفت و نخ پاره شد يا از دست عمو خسته شد ، نمي دونم ،نامه م بالا رفت و ديگه نديدمش احتمالن يه گوشه دنج آسمون پنهون شد و از نفس افتاد و كم كم مرد، مثل خيلي از آروزهام كه از دستم خسته شدن و رها شدن و ناپديد شدن و من ديگه نديدمشون....



+راستي جودي عزيزم من الان ديگه معني پرولتاريا و سوسياليست رو خوب مي فهمم.


خدانگهدارت براي هميشه

پ ن : هنوزم با اذون موذن زاده گريه مي كنم با شعر هاي سهراب و اون كتاب سفيده پرواز مي كنم و با اون درخته كه نمي دونم اسمش چيه توي اون پاركه كه كنار فرهنگسراي هنره درد دل مي كنم و توي رانندگي وقتي به يكي راه ميدم و اون برام دست تكون ميده و لبخند ميزنه دلم غنج ميره ،هنوزم بلدم بخندم از ته دل يا هر كجاي دلم فرقي نميكنه كه و و و و و. نه هنوز نا اميد ِ بي آرزو نشدم .


چشمای خسته دستای بسته
گنجشکک اشی مشی پرت شکسته
آفتاب رو بومه تاریکی شومه
گنجشکک اشی مشی بازی تمومه..
موندی تو حوض نقاشی که از خونه ات جدا نشی
حسرت ِ آسمون شدی تو
آ��
ساکت و سرخورده شدی آرزوی مرده شدی
بازی ِ دستشون شدی تو..(غزل مهدوي)

مکرر بر سر بالین شبنم آفتاب آمد
نشد روشن شود یک بار چشم اشکبار از تو(صائب تبريزي)

همينا ديگه