ŷ������

شاید که به یادآوردن و بازگویی "حکایتِ دخترانِ قوچان" آغازی برای جبران مردنگاریِ تاریخ های کنونی انقلاب مشروطیت باشد و توجه پژوهشگران و تاریخ نگاران را به گونه ی دیگری از تاریخ نگاری معطوف دارد که زنان دیگر حاشیه ای بر متن، چند صفحه ای ضمیمه بر اصل، نباشند و با توجه به گونمندیِ فرهنگ و تاریخ دریچه های تازه ای به شناخت فرهنگ و تاریخ گشوده شود
این بند که آمد از متنِ کتاب است و به گمانی نتیجه ای ست که نویسنده ی ارجمند از نگاهِ تحقیقی خود به گونه ای دیگر به فصلی از تاریخ معاصر داشته است. اما سوای از این هم کتاب دربردارنده ی نگاهی بسیار ارزشمند هست بر آغاز مجلسِ اول و درآمدهای آغاز مشروطیت
برای خودم هم یکی از نکته ها ی برجسته که یافتم در کتاب، شباهت های پُر شماری هست که پس از گذرانِ دوره ی مشروطیت با اون مواجهه داریم هنوز. چه در رفتار چه در سیستم ها و چه در ارتباط این دو با هم و البته واکنش های جمعی و اجتماعی. و حتا و حتا و حتا به گمانم به بلوغی که نرسیده ایم هیچ بلکه اون کودک نوزاد رو هم دچار خفقان کردیم و کشتیم! و انگار که در طول زمان بیشتر به ژرفای تاریکی فرو رفتیم به جای رو به روشنایی رفتن و گواهش هم خواندن همین تاریخ نگاری هاست
اونقدر سِیْر حوادث در اون دوران و زمان حال شباهتش زیاده که نباید تردید کرد که جامعه ی ایرانی رو می شود یک جامعه ی بدون هویتِ جمعی و حافظه ی تاریخیِ جمعی دونست. جامعه ای فراموش کار و بی رحم. جامعه ای که تنها خودش رو قصد داره نجات بده بی اونکه دستِ یاری برای دیگران دراز کنه و یا اینکه دوراندیشی داشته باشه برای کسانی که پس از او به عرصه خواهند رسید. بی خبر از اینکه همه در یک کشتی نشسته ایم و از قضا این نجات نیست که آب درون کشتی ریختنه و نتیجه هم که معلومه: غرق شدن و مدفون شدن و فراموش شدن. باری دورانِ پلشتی ها اگرچه نمی تونه دراز مدت باقی بمونه اما مساله ی نقطه ی بازگشت هم بسیار مهمه به گمانم. و بدا به احوالِ ما مردمان که داریم از نقطه ی بازگشت هم گذر می کنیم که در اون حالت دیگه هیچ روزنه ی نجاتی وجود نخواهد داشت. چون تمامِ منابع از میان رفته، آدم ها فرسوده شدند، سیستم ها ناکارآمد هستن و عملن دیگه هیچ بنیانِ محکمی وجود نخواهد داشت. بدا به اون روز که البته باز به گمانم با این روندی که داریم پی می گیریم چنان دور نخواهد بود. گرچه اینها به نظر سیاه کاری و سیاه نمایی شاید جلوه کنند ولی واقعیت چیزی ست که عناصر و حالاتش رو سالهاست داره به ما نشون میده. چه بسا این ماییم که چشم ها رو بستیم و گمانِ خام برده ایم که در گلستانی خوش آب و هوا داریم روزگار می گذرونیم. زهی تصور باطل که داریم ما و زهی خیال محال
به حق باید از این نادانی ی همه چیز دانی دست برداشت تا بلکه اندک امیدی اگر باقی مونده به نجات و آغازِ دوباره برقرار بمونه و آیندگان دستِ کم هوای دیگر و تازه تری رو نفس بکشن
تا گردش ایام تَبَه کند تیرگی را

1397/08/24