ŷ������

خب خوشم اومد. کتاب رو تو قطار خوندم. قطار اتوبوسی تهران- رشت. لم دادم روی تک صندلی اتوبوسی قطار و خوندمش. خوبی قطار اینه که نوسانات اتوبوس رو تو حرکت نداره و آدم از کتاب خوندن سرش گیج نمی ره. هر جستار رو می خوندم. چند دقیقه به بیرون خیره می شدم و سپس روایت بعدی. زیاد متناسب با فضای قطار و سفر نبود خب. هنر سیر و سفر آلن دو باتن رو اگر می خوندم بیشتر متناسب بود. ولی کتاب خوبی بود لعنتی. اتفاقا تضاد محیط اطرافم با متن بود که بهم ثابت کرد عجب روایت های خوبی داره. روایت هایی از یک خانم تقریبا هم سن خودم که زندگی تو 4 قاره ی مختلف رو تجربه کرده و شهرها دیده... مثل یه لحاف چهل تیکه بود. همون لحاف چهل تیکه ای که داریوش شایگان در باب هویت انسانی در دنیای قشنگ نو توصیفش کرده بود و همان لجام گسیختگی روح که سهراب سپهری توی کتاب هنوز در سفرمش مشروح توضیح داده بود. (کتاب پر از ارجاعات به نویسندگان و شاعران مختلفه و این که الان من پای شایگان و سهراب سپهری رو وسط کشیدم حاکی از این هست که من تحت تاثیر شیوه ی روایت قرار گرفته ام و اگر الان این دو تا کتاب شایگان و سپهری دستم بود مثل والریا لوئیزلی نقل قول هم می آوردم که بگم منم خفنم!)
کتاب پر بود از پاراگراف های مغزدار کوتاه که جان می دهند برای روایت در وبلاگ و سایت و... کوتاهی روایت ها و چند لایه شدن شان با نقل قول های متنوع از شاعران و نویسندگان و فیلسوفان مختلف بدجوری کتاب را خواندنی کرده بودند...
پانوشت های آخر هر روایت از مترجم به هیچ دردی نمی خورد. با حذف آن پانوشت ها می شد کتاب 12-13 صفحه کوتاه تر و ارزان تر شود.