ŷ������

از متن كتاب
تفاوت خدای فیلسوفان و خدای پیامبران در این است که خدای پیامبران را می‏توا�� به دعا خواند، امّا درباره‏�� خدای فیلسوفان باید جدال و جنجال کرد. فیلسوفان هم‏چو�� ریاضی‏دانان�� که به حل معمایی ریاضی مشغولند، گره از کار فروبسته‏�� خدا می‏گشاین��. امّا پیامبران، هم‏چو�� عاشقانی که با معشوقی نازنین نرد عشق می‏بازند�� سخن از لطف و لطافت آن محبوب جمیل می‏گوین�� و دست مردم را در دستان نرم و پرنوازش او می‏گذارن��. آن که حسین بن منصور حلاج می‏گف�� که «معشوق همه ناز باشد، نه راز»، حق می‏گف��. خداوند، نه رازی است عقل‏ستیز�� که نازنینی است عشق‏پسن��. و همین است راز آن که پیامبران، بر خلاف فیلسوفان، چنین مقبول خلایق افتاده‏ان�� و دل از خداجویان برده‏ان��
دعا و نیایش، قبل از آن که ابزار زندگی باشند، ابزار بندگی‏ان�� و پیش از آن که خواهش تن را ادا کنند، حاجت دل را روا می‏کنن�� و برتر از آن که سفره‏�� نان را فراخی بخشند، گوهر جان را فربهی می‏دهن��
دعا فقط صحنه‏�� خواندن دعا نیست، که عرصه‏�� شناختن او هم هست. مونولوگ نیست، دیالوگ هم هست. سخن گفتنی دوسویه است و در این مکالمه و مخاطبه است که هم انس حاصل می‏شود�� هم شناخت. هم پالایش روح می‏شود�� هم تقویت ایمان. هم دل خرسند می‏گردد�� هم خرد. و چنین است که آدمی، به تمامیت خویش، در محضر تمامیت‏طل�� ربوبی حاضر می‏شو�� و نه دستار، که سر را هم می‏بازد�� و نه به اضطرار عاقلانه، که به اختیار عاشقانه می‏شکن��

عشق وافی است وافی می‏خر��
در حــریــف بــی‏وفــا مــی‏نـنـگرد

معشوق، همه‏�� وجود عاشق را از دل و جان و خرد می‏خر�� و استیفا می‏کن�� و این سودای خوش‏عاقبت�� در صحنه‏�� پرصفای دعا صورت می‏گیر�� که سیرابی سیرت و سریرت در اوست
در دعا هم از نیاز عاشق سخن می‏رود�� هم از ناز معشوق؛ هم از احتیاج این، هم از اشتیاق او؛ هم از انس، هم از خوف؛ هم از محبت، هم از معرفت؛ هم از توبه و انابت، هم از کرم و اجابت؛ هم از حاجات معیشتی و زمینی، هم از مطلوبات آرمانی و آسمانی؛ هم از تسلیم و هم از تعلیم. و چیست جز دعا که این همه نعمت و برکات از دامان و آستین آن سخاوت‏مندان�� فرو ریزد و آن همه خدمات و حسنات که کریمانه از دست او برخیزد؟