ŷ������

یک. چند سال پیش، فکر کنم اواسط دهه هشتاد، مجله شهروند بعد از سالیان دراز مصاحبه‌�� مفصلی با ابراهیم گلستان چاپ کرده بود. همان موقع زبان تیز و گاه حتی خودخواه گلستان مرا از خود راند. قبل از آن مصاحبه من خیلی گلستان را نمی‌شناختم�� آن مصاحبه و زبان تند و تیز، تمام تصویر من از گلستان بود. با مصاحبه‌ه�� و بد و بیراه‌ها�� دیگری که گلستان این‌و�� و آن‌و�� نثار بقیه می‌کرد�� آن تصویر پررنگ‌ت�� و واقعی‌ت�� شده بود و مانع از آن بود که کتابی از او به دست بگیرم.

دو. چند روز پیش، در خانه‌�� یکی از رفقا، کتاب شکار سایه را دیدم. این بار با وسوسه خواندنش همراه شدم. کاش گلستان می‌گذاشت�� تصویر او در تاریخ، با کلمات و نثر و فیلم‌های�� ساخته شود و نه بد و بیراهش به دیگران. کلمات و نثر او حیف است که در غبار بداخلاقی‌های�� گم شود.

سه. نثر ابراهیم گلستان، در عین شباهتش به گلشیری خاص‌بودگ�� خودش را داشت. کلماتش و جمله‌ها�� تکرار شونده‌ا�� و تصویری که از لحظه‌ه�� ایجاد می‌کن�� و عمقی که به لحظات می‌بخشد�� به نظر من در ادبیات معاصر کم‌نظی�� است.

چهار. گویی دوگانه‌�� پررنگی بین نویسندگان آن دوران درخشان ایران وجود دارد. آن‌های�� که قصه‌گوین�� و آن‌های�� که نثر و قلم جذابی دارند. جذابیت ساعدی و درویشیان برای من ضرباهنگ سریع قصه‌هایشا�� است، جذابیت گلشیری و گلستان کلمات و قلم آن‌ه�� است.