ŷ������

کتاب مکتب دیکتاتورها به خصوصیات و ویژگی های مشترک دیکتاتورها از لحاظ اخلاقی ( البته اخلاق نداشته ) ، به قدرت رسیدن از راه و روش دموکراسی و صندوق رای و سپس بستن این راه ، روشهای حکومت ، سرکوب مخالفان ، خفه کردن مطبوعات ، حفظ قدرت و در کل فصل مشترک دیکتاتورها به خصوص در ایتالیا و آلمان می پردازد .
کتاب لحنی طنز آمیز دارد و شاید بتوان گفت که اندکی هم موسولینی و هیتلر را دست انداخته و شاید هم توانایی ویرانگر آن دو را دست کم گرفته است . کتاب سرشار است از جملاتی که بعضی از آنان از گذشته تا امروز کاربرد دارند . در یکی از قاطع ترین جملات سیلوئه این گونه بیان می کند :

آنچه دیکتاتورها پیش از هر چیز به خطر می اندازد افزایش فشار نیست بلکه کاهش آن است . اگر دیکتاتوری ترمزها را شل کند به زحمت می تواند حرکت گریز از مرکزی را که مدتی طولانی سرکوب شده بود مهار کند و مانع از آن شود که ایک حرکت بصورت فاجعه در آید.

مکتب دیکتاتورها ادعا می کند که برای دیکتاتور شدن باید ویژگیهای مشخصی داشت که هیتلر و موسولینی این خصوصیات را داشته اند ولی به موازات آن هم دیکتاتورهایی بودند که فرق زیادی با این صفات داشته اند ، همانند استالین در شوروی . پس شاید دیکتاتور هر کشور نمادی از تاریخ و ملت و طبیعت همان کشور باشد ، این دلیل ثابت می کند که چرا نمی توان در سوئیس یا فرانسه یا آمریکا انتظاررژیم دیکتاتوری داشت اما در اسپانیا و پرتغال این رژیم ها پا می گیرند و عمری طولانی دارند .
کتاب بیشتر به قدرت رسیدن فاشیسم و نازیسم در ایتالیا و آلمان پرداخته چرا که در سالی که کتاب نوشته شده حادثه بسیار مهم و تکان دهنده با ابعاد جهانی بوده است . اما مفاهیم کتاب برای خواننده این قرن که انواع مختلف دیکتاتوری را مطالعه کرده یا حتی آنرا با پوست و استخوان خود تجربه کرده است شاید کمی ابتدایی به نظر بیاید .
اما در ذهن هر فرد خاورمیانه ای که انواع و اقسام حکومت های دیکتاتوری را تجربه کرده ، جملات کتاب از قبل نقش بسته ، گویی به دلیل سابقه بسیار طولانی دیکتاتوری این جملات نسل به نسل از پدر به فرزندان خویش به ارث رسیده است . شاید بتوان گفت که جملاتی که لبخند بر لب خواننده غربی می اورد برای مخاطب خاورمیانه ایی مانند خاطره می ماند ، خاطره ای تلخ به یاد عزیزان از دست رفته که اشک بر چشم می آورد..