ŷ������

با اینکه توصیفات زیادی داشت و واقعا هم کوچیکترین جزییات رو گفته بود ولی اصلا خسته کننده نبود و واقعا هم خودم تعجب کردم چطوری میشه؟که این بدون شک نشون دهنده قدرت نویسندگیه.
ولی یه مساله که اذیتم میکرد این بود که نویسنده همه مشکلات آبلوموف رو به پای تنبلیش گذاشته بود که بنظر من اصلا اینطوری نیست، البته خب انتظار زیادیه که دو قرن پیش در مورد بیماری های روح و روان کسی چیزی بدونه.
این رخوتی که آبلوموف دچارش بود طبیعی نبود و مطمینا فقط دلیلش تن پروری یا سبک زندگی بچگیش نبود.
اگه بخوام 5ستاره بدم بهش یجورایی مهر تایید به این قضیه میزنم که آره اگه یه نفر افسردست انتخاب خودش بوده و مثلا طرف بره ورزشش کنه و چه میدونم فعالیت های دیگه ایی داشته باشه خوب مبشه درحالیکه اصلا اینطور نیست و نیازمند کمک های حرفه اییه.
البته بازم میگم واسه 200سال پیش این انتظار زیادیه.