ŷ������

از سری ریویوهای غیبت صغری
این روزها که خانم دلوی می‌خونی�� و اکثریت از سخت‌خوا�� بودن اثر شکایت میکنن، به یادت می‌افت��. چون هیچ کتابی در طول امسال، قدر تو اذیتم نکرد. سخت‌خوا�� بودن اثر برای من اونجایی تلقی میشه که پای بیداری احساسات درمیون باشه. پای زندگی حقیقی آدم‌های�� که زیر بار سنگینی که به دوش می‌کشن�� خمیده و از پاافتاده میشن و این رنج، با تجربه‌�� من خواننده عجین میشه (اگرچه همذات‌پنداری�� ملاک درستی برای امتیازدهی نیست). در مطالعه‌�� آثاری که شخصیت‌ها�� خیالی دارن، برای من آرامشی وجود داره. اینکه صرفا زاده‌�� ذهنیات و الهامات باشن، امن‌ت�� از اوقاتی هست که از انسان‌ها�� واقعی می‌خون��. همون‌طو�� که موقع تماشای فیلم و سریال، دیدن بر اساس واقعیت بودن اثر منجر به عذاب دوچندانم میشه.
خاطرات و سرگذشت دفن شده، از زیر خاک سر بر میارن و اشباح، دستانشون رو به دور گلو فشار میدن. بغض پررنگ میشه و چشم‌ه�� در هاله‌ا�� اشک‌آلو�� اسیر میشن. تداعی از دست رفتگان، زمان رو به سالیان دور پرتاب میکنه و کارهای روزانه به طرز غمناکی پس از رنج‌ها�� نویسنده (و شاید، بیشتر خود خواننده) انجام میشن. این وصف حال منی هست که خوندن اثر رو بیش از یک ماه طول دادم.
شاهرخ مسکوب از "من به چشم خویشتن دیدم که جانم می‌رو��" میگه. از مادری که مرگ تدریجی‌ا�� داشته و اطرافیان، شاهد رو به زوال رفتنش بودن. از مواجهه با ترسی که به واقعیت می‌پیوند�� و عصاره‌�� زندگی از وجود پسر، مکیده میشه. طوری که در جایی میگه:

مرگ تو شجاعت زیستن را در من کشته است.

پسر، از رویارویی با سوگواری حرف میزنه. از ترس‌ها�� قبل از پایان ابدی عزیزترین موجود زندگیش. از میل به خودکشی و از کابوس‌های�� که ازش رهایی نداره:

ترسیدم بفهمم که مرده است. چیزی نگفتم. سرهامان در کنار هم بود و های های گریه می‌کردی��. من از شدت گریه و ناراحتی بیدار شدم و دیدم که همه چیز به قرار خود است. جز او که خوابش بیداری ندارد.

و از بی‌رحمان�� بودن جریان زندگی میگه:

مرگ هر چند به اندازه زندگی طبیعی و عادی است ولی با این همه پدیده عجیبی است. همه چیز را دگرگون می‌کن�� و از همه بیش‌ت�� عادی بودن زندگی را.

شاید برای کسی که لااقل دید منطقی‌ا�� می‌تون�� در حین خوانش داشته باشه، کتاب چشمگیری محسوب نشه. اما برای من که زلال بودن کلمات رو مثل اشکی که روحم رو سبکبال میکنه می‌پسندم�� خوندنش خالی از لطف نبود. احتمال میدم اگر مرگی رو به چشم دیده باشین (نه فقط به خاک سپردن شخص)، خوندنش کمی�� سخت باشه. البته ممکن هست مقیاسی برای میزان غم و سختی قائل بشین و با ترازوی خودتون، به زندگی مسکوب از این بابت بها بدین (اینکه رنج من در برابرش مهلک‌ت�� بود و حرف‌های�� که موجبات کفری شدن رو پدید میارن).
امیدوارم که... البته مرگ اجتناب‌ناپذی�� هست و همگی بهش دچاریم. فقط می‌تون�� امید داشته باشم که زندگی از دست نره و تا حد توان ادامه بدیم. چون به قول عزیزی، این تنها فرصتی هست که داریم.