ŷ������

همیشه گفتم که توصیفاتی که مارکز می‌نویسه�� توی کل دنیای ادبیات بی‌بدی�� و بی‌همتاس�� اما هر بار که رمان/داستان کوتاه/مجموعه داستانی از مارکز می‌خونم�� باز هم از زیباییِ توصیفاتش متعجب و غرق لذت میشم.
مثلا در اوایل همین داستان کوتاه می‌خوانی��: «دریا و آسمان به شکل چیزی یک‌دس�� و خاکستری در آمده بود و ماسه‌ها�� ساحل، که در شب‌ها�� ماه مارس مثل براده‌ها�� نور می‌درخشید�� به صورت معجونی از گِل و حلزونِ گندیده در آمده بود.»
و یا در قسمتی دیگر: «بی‌اعتنایی�� او، بی‌اعتنای�� قهرمانی نیست که در حال استراحت باشد بلکه بی‌اعتنایی�� سیلابی است که فرونشسته.»
چه بسا که این توصیفات، در داستان کوتاهی 10 صفحه‌ا�� آمده و در مقایسه با توصیفات مارکز توی رمان‌های�� همچون "عشق سال های وبا" کاملا ناچیزه.
کجا می‌تونی�� توصیفاتی چنین دقیق و زیبا پیدا کنین
به نظرم سبک نوشته‌ها�� مارکز، رئالیسم جادویی نیست. بلکه سبکی مختص خودش داره که هیچ‌ک�� نمی‌تون�� چنین زیبا بنویسه. مثلا سبکِ مارکزی!

این داستان کوتاه رو با معرفی سهیل، بینِ دو تا کلاسم خوندم و علارغم کوتاه بودنش خیلی بهم چسبید و منو دلتنگ قلم جادویی مارکز کرد.
یه حسی بهم میگه که بالاخره می‌تون�� برم سراغ "صد سال تنهایی"