ŷ������

هنگام مطالعه سوتفاهم مدام احساس ملال و شکستگی را میان شخصیت های اندک نمایشنامه حس میکردم.

نمایشنامه کوتاهه ۹۰ صفحه جیبی، و نمیتونم بدونم اشاره به جای جای کتاب نظری مناسب بنویسم، خواستم بگم اگر حساس هستید ، بخش هایی از داستان رو مطرح کردم.

خسته از زندگی
درمانده از انسان ها و احساس دردناک بی کسی.


داستان این نمایشنامه راجع به پسری است که پس از سالیان سال میخواهد به آغوش خواهر و مادر خویش بازگردد و به هنگام این عمل خود را به عنوان پسر معرفی نمیکند، بلکه مانند مسافری به مهمان‌خان�� خوانواده خویش قدم میگذارد.

از سوی دیگر مادر و دختر مهمان های خود را میکشند و با دارایی با دست آمده زندگی خود را میگذاردند و از قضا تصمیم بر آن است که نوبت آخرین قتل رسیده تا پس از آن نوبت زندگی شادمانه برای آنها فرا رسد.

مادری که برای خوشحالی دخترش تن به هرکاری میدهد.
دختری که همه چیز را رویایی میبیند.
پسری که خود را برای تنها گذاشتن خانواده مدام ندامت میکند.

و حالا جنایتی علیه پسر توسط خانواده او در جریان است.

در خصوص کلیت باید بگم تا قبل جنایت نمایشنامه جذابیتی نداشت و تمامی مسائل و موضوعی که قابل تامیل میشه بعد از جنایت نهفته، مخصوصا برخورد «خواهر» با این موضوع و مرگ روح و شفقت رو در این شخصیت کاملا و به وضوح میبینیم و از طرفی مادر که بسیار فرتوت شده و آرزویی جز مرگ ندارد.

موضوع دیگر که برام جالب بود مناقشه مادر و دختر پس از فهمیدن هویت مقتول هست، که مادر مدام از عشق پسر دم میزند و دختر مینالد که چرا او را بیشتر از من دوست داشته ای و اینجا من این سنگ دلی و سرسخت شدن دختر را به نوعی میتونم گردن مادر هم بندازم، جوری که باید به او عشق نورزیده و از وی انسانی بی رحم ساخته که زندگی دیگران را برای راحتی زندگی خود به سیاهی و مرگ میکشانند و از طرفی پس از گذر سالیان مادر نیز تن به خواست و اراده دختر خود داده که حتی صاحب اختیار اعمال خود نیز نیست.

صفحات پایانی پاراگرافی داشت که عمیقا من رو به فکر برد و میشه گفت تمام و کمال شخصیت دختر را و علت این حال او را به تصویر میکشد و آن چیزی نیست جز تنهایی که آن را به تبعیدی تلخ تشبیه میکند.