ŷ������

تا قبل از خوندن این مجموعه داستان چندان شناخت بخصوصی راجع آقای اخوت نداشتم، تنها اسمش رو گوشه و کنار ها شنیده بودم ولی هیچوقت پیگیر نبودم که چه شخصی بوده و در چه خصوصی کار کرده، تا اینکه قرعه به اسم این کتاب افتاد تا تو همخوانی بخونیمش.
از اونجایی که با داستان کوتاه چندان میونه خوبی ندارم، ترسی تو دلم بود که این مجموعه داستان سوهان روح باشه تا تموم بشه، ولی خب در کمال تعجب اینطور نبود، نمیگم داستان های فوق العاده‌ا�� بودند، نه، ولی چندان هم نمیشه خرده گرفت.

البته جای اشاره داره که به بعضی از این داستان ها نمیشه داستان گفت، در قالب روایت داستان شروع میشه ولی در ادامه به جستاری در خصوص اثری ادبی و یا اظهار نظر بدل میشه که جذاب ترین این مجموعه برای من مربوط به همین موارد بود.

مورد دوم که شاید ملال آور بودن داستان کوتاه رو برای من محو�� کرد، نثر کتاب بود.
البته فکر نکنید نثری آهنگین و یا گوش‌نوا�� داره، نه بلکه استفاده کلمات درست در عین حال ساده در کنار هم باعث مطلوب شدن خوانش کتاب شده.

البته جا داره یک ایرادی رو به بعضی داستان ها وارد کرد و یکهویی تموم شدنشون هست.
در رمان ها و داستان های بلند معمولا این مورد من رو چندان اذیت نمیکنه چرا که روند داستان همیشه اهمیت بیشتری برام داره تا پایان بندی، ولی در داستان کوتاه ناگهانی تموم‌شد�� داستان بنظرم ابدا جالب نیست.