ŷ������

به راستی که تعریف عشق چیست؟
اگر بگویند عشق چیست باید گفت، عشق احساسی هست بی‌نا�� و نشان، و وصف‌ناپذی�� که در عین حال آمیزه‌ا�� از همه چیز است، هم اندوه هست، هم شادی، هم غم از آینده است، هم اشتیاق، هم ترس است، هم زندگی. هم نزدیکی است، هم دوری، هم جوشش است، هم انجماد.
و حالا به نظر شما چه کسانی لایق صحبت از عشق هستند؟ به احتمال زیاد جواب‌تا�� در گرو تجربه زیستی خودتان است، ولی بیایید اینجا جواب را داستایفکسی و تورگینف فرض کنیم، هنرمندانی که در شیوه داستان‌نویس�� پیشگام و سرآمد همگان بوده‌ان�� و همواره با تحلیل زیبا و ظریف عشق و توصیف احوال افراد عاشق به ما نشانه‌های�� از عشق واقعی را نشان داده‌اند�� نشانه‌های�� که شاید در تجربه زیستی ما به کار نیایند ولی حداقل ایده‌ا�� جزئی از اینکه عشق چطور تجربه‌ا�� هست در ذهن‌ما�� می‌کارن��.
در مجموعه داستانی که سروش حبیبی گردآوری کرده است که شامل سه رمان کوتاه به نام‌ها�� عشق اول و آسیا به قلم تورگینف و دلاور خردسال نوشته داستایفکسی است به دنبال پرداختن به مسائل سیاسی و اجتماعی آن روزگار روسیه نباید گشت، حتی نباید به شخصیت‌ها�� آن دل بست، در واقع هیچ شخصیتی از این مجموعه داستان قادر نیست که خواننده را مجذوب همت و حمیت انسانی خود کند یا حتی در دل شما اثری بگذارد، یا از حیث اخلاقی درخشان باشد، در این سه داستان ما صرفاً در بارگاه الهی ایده‌ه�� به سر می‌بریم�� ایده‌های�� از جنس و بوی عشق، مفهومی غریب اما واقعی، کلمه‌ا�� ساده اما پرمعنی.

در واقع من نمی‌دان�� عشق یعنی چه، نمی‌دان�� که احساسی که نسبت به خانم «بدون اسم» دارم عشق است یا نه، همین‌قد�� می‌دان�� که به او فکر می‌کنم�� سرنوشتش برایم اهمیت یافته است، و از هم‌دل�� پدید آمده میان ما، که هیچ انتظارش را نداشتم، خوشحال هستم، احساس می‌کن�� تازه از روز پیش او را به‌درست�� شناختم و قبل از آن برایم غریبه‌ا�� آشنا بوده است.
تجربه‌ها�� زیستی متفاوتی از عشق برایم گفته شده است ولی می‌دان�� در همگی‌شا�� عنصری مشترک وجود دارد، وقتی عشق با نور فریبنده‌اش�� با چهره زیبایش، در دلش را برای شما می‌گشای�� تازه می‌فهمی�� عشق چه جلوه تازه‌ا�� دارد، امان از این دلربایی مرموز و امان از این آزرمناکی بی‌رحمان�� که پیوسته دلمان را با اژدرهای خود پرتوافشانی می‌کن��.

شاید نتیجه‌گیر�� ناعادلانه‌ا�� باشد ولی عشق به مانند طوفان است، می‌آید�� همه چیز را با خود می‌برد�� و تنها از خود ویرانه‌ا�� به جا می‌گذارد�� ویرانه‌ا�� که ترمیمش کار هرکسی نیست.