ŷ������

ابوالحسن نجفی در مقدمه ترجمه کتاب «خانواده تیبو» می‌نویس��: از آغاز پیدایش رمان همواره دو شیوه رمان نویسی وجود داشته است: یکی شیوه کسانی که می‌خواهن�� تصویر جهان را به صورتی که هست نقش کنند و دیگری شیو‌ه�� کسانی که می‌خواهن�� جان درونی خود را، جهان شخصی و منحصر به فردی را که در آن به سر می‌برن�� یا با آن در کشمکش‌ان�� در برابر جهان بیرونی قرار دهند. دو تن از نویسندگان روس پیشرو و استاد این شیوه�� هستند: یکی تالستوی و دیگری داستایوفسکی. روژه مارتن دوگار پیرو راه تالستوی بود.
و من می گویم ماجرا اینجا در یک پیروی ساده تمام نمی شود، روژه مارتین دوگار لذت را به اینجا محدود نمی کند. به گمانم جنگ از خود او هم آدم شدیدتر و عمیق تری می سازد که چنان دست میبرد به ذات انسان. تقسیمش می کند به دو چهره یکی قلب و یکی عقل، یکی را می نشاند در چهره ی ژاک، دیگری در قالب آنتوان. و تو اسیر می مانی بین این دوتا، که یکی را دوست می داری و دیگری تحسین میکنی. یکی را احمق فرض میکنی و دیگری را بیخودی جدی! اسیر میشوی بین تصویرهای متفاوت وعمیق انسان، بین کشمکش های آدمی و زندگی، می آمیزی با سنت ها و رویاها و ناگهان چشم می گشایی به تلخی و شفافیت واقعیت که چون حکم نهایی جاری میشود. که هنگام خواندن اش هر دم خشنودی و هر دم مغموم. هر دم شاد و هر دم غمگین. هر دم امیدوار و هر دم ناامید! چونان زندگی، چونان آنچه میشود از این معجون هزار طعم چشید و در لحظه حس کرد و فهمید.
یک منشور یک رابط که زندگی را می شکند و می چیند در کلمه و می گذارد در قالب داستان و تو را به دیدن تمام جلوه های آن از عشق، از نفرت، از جنگ از دوستی فرا می خواند.
واو، شاهکار یک شاهکار تمام چنان زنده چنان گیرا چنان عمیق که از عمق جان درمی نوردد تو را!

* ابوالحسن نجفی حلالت باد مرد، چه ترجمه ای، چه روانی در آن قلم نهفته است. متشکرم هزار بار برای چنین ترجمه ای متشکرم.