ŷ������

“بیست سال طول کشید تا عملاً یاد بگیرم به خودم دروغ نگویم، ادا در نیاورم، فیلم بازی نکنم، تظاهر نکنم، حرفی که حالیم نیست نزنم، محدودیت و محرومیت‌ها�� خودم و اطرافیانم را به رسمیت بشناسم.

بیست سال طول کشید تا یاد بگیرم سهم خواستن از زندگی نمی‌ارز�� که انسان به اصالت‌ا�� صدمه بزند و برای بهره‌�� بیشتر، خلاف تمایل و تمنا و توانایی‌ا�� قدمی بردارد.

به تلافی تظاهر و تقلب و ادا و نمایش و فیلم بازی کردن و همه‌�� دروغ‌های�� که تا بیست‌وس�� سالگی به خود گفتم، قول‌وقرا�� گذاشتم به هر قیمتی و با هر هزینه‌ا�� در مسیر صداقت قدم بزنم. راه و رشته و روابطم و خیلی چیزهای سخت دیگر را عوض کردم.

تازه با خودم روراست شده بودم. هیچ‌وق�� بیچارگی و بی‌مایگ�� و بی‌مقداری‌ا�� را آن‌قد�� برهنه، لخت لخت، ندیده بودم. لحظه‌�� دردناک و ترس‌ناک�� بود. از وقتی رودربایستی را با خودم کنار گذاشتم اعتماد به نفسم نابود شد. آدم اگر نَفْسَش را بشناسد، هیچ‌وق�� به آن اعتماد نمی‌کن��.

از وقتی با خودت صادق بشوی، شفاف و شکننده می‌شو��. شکنندگی برای مرد خوب نیست. اما بچه‌�� ناخواسته‌�� صداقت است. یک شب، فقط یک شب که با خودت صادق باشی، فردایش صاحب یک روح شکننده شده‌ا��. از وقتی اراده می‌کن�� ادا در نیاوری، بدبین می‌شو��. ناامن می‌شو��. مدام فکر می‌کن�� دیگران دارند بازی می‌کنن�� و نمایش اجرا می‌کنن�� و چیزی که نمی‌فهمند�� می‌گوین��. مرز صداقت و حسادت گم می‌شو��. خیلی وقت است تنها جایی که امن و آرامم، یک فضای نیم‌مت�� در نیم‌متر�� پیش لپ‌تا�� خاموش.”
― احمد ملکوتی‌خوا��, پرتقال در جعبه ابزار