ŷ������

“يك‌رو�� بيدار مي‌شوي�� (توي يك گفت‌وگو�� خيلي عادي، يا توي رخت‌خوا�� با كيف ِ نشئه‌گ�� ِ يك خواب ِ عميق ِ شبانه، يا روي صندلي با فكري سرگردان در هزارجا، يا پشت فرمان ماشين توي يك راه‌بندا��)، و مي‌بيني�� كه نمي‌خواهي�� فكرمان هيچ‌ج�� برود، نمي‌خواهي�� فكر كنيم به چيزهاي نيامده و آمده و كارهاي نكرده و كرده و هرآنچه پيش يا بعد از اين ممكن است اتفاق بيفتد. و اصلا نمي‌خواهي�� فكر وجود داشته باشد تا يادمان بيايد كه هنوز هستيم و هنوز خيلي كارها مي‌شو�� كرد. مي‌فهمي�� ديگر پايين‌ت�� از اين، تحمل‌ناپذيرت�� از اين، ممكن نيست.
بعضي‌ما�� يك‌مرتب�� بيدار مي‌شويم�� بعضي آهسته، و بعضي هيچ‌وق��. اما اگر بيدار شويم، ديگر فكر و نظر ديگران هيچ تاثيري در حال‌ما�� ندارد. اين‌ك�� وقتي ما را مي‌بينن�� چشمانشان برق بزند، يا برعكس، پره‌ها�� دماغشان با نفرت باز و بسته شود، هيچ اهميتي ندارد. مهم فقط اين است كه خودمان جلوي آينه كه مي‌ايستي�� چه مي‌بيني��. اگر نتوانيم جلوي آينه بايستيم و به خودمان نگاه كنيم، يا اگر نتوانيم با خيال‌هاما�� بازي كنيم، نتوانيم و نخواهيم كه به هيچ‌چي�� و هيچ‌ك�� فكر كنيم، چه‌كا�� مي‌كني��...؟”
― حسين سناپور