ŷ������

“برخی افراد از حالت من دچار تعجب می‌شون�� و می‌پرسن�� "تو چه کم داری؟" و اشاره‌شا�� مثلاً به توفیق‌ها�� هنری-ادبی، و احمقانه این‌ک�� اشاره‌شا�� به حُسن شهرت من است؛ و من از این پرسش آن‌ه�� دچار تعجب می‌شو�� که فکر می‌کنن�� انسان در حالتی حق دارد دچار باشد که شخصاً چیزی کم داشته باشد! غافل از این‌ک�� یکی از علل اساسی چنین حالتی در من این است که حس می‌کن�� و می‌بین�� تک به تک مردم، هرکس فقط به مشکل خودش و راه‌ح�� فردی مشکل خودش فکر می‌کند�� و لابد نمی‌دان�� که فاجعهٔ اجتماعی از همین ناشی می‌شو�� که هر کس فکر می‌کن�� باید گوش و گلیم خود را از آب به‌د�� کشد. چه انبوه‌ان�� مشکلات زندگی ما، و چه اندک‌ان�� کسانی که آن‌ر�� مشکل خود بدانند.”
― محمود دولت‌آباد��, نون نوشتن

“عجیب ترین خوی آدمی این است که..می داند فعلی بد و آسیب رسان است..اما آن را انجام می دهد..به کرات هم..هر آدمی..دانسته و ندانسته..به نوعی در لجاجت و تعارض با خود به سر می برد..و..
هیچ دیکری ویرانگرتر از خودِ آدمی نسبت به خودش نیست...”
― محمود دولت‌آباد��, س��لوک

“ما به توده‌ها�� محروم نباید تلقین کنیم که دل‌تا�� به حال خودتان بسوزد، چون حق با شماست! ما به عنوان نویسنده، شاید بتوانیم به آدمیان این ظرفیت‌ه�� را بشناسانیم که می‌توانن�� در سرنوشت و تاریخ خود سهمی داشته باشند؛ و این‌ک�� آن‌ه�� هم در مقابل سرنوشت و زندگانی خود، مسئولیت دارند. بنابراین دلسوزی‌ها�� آبکی، الزاماً، باید از پهنهٔ ادبیات ما رخت بربندند و جای خود را به تحلیل دقیق و عمیق و همه‌جانب�� زندگی مردم سُم‌کوب‌شده�� ایران بدهند. شاید این تحلیل همه‌جانب�� به مردم ما این امکان را بدهد تا نسبت به خود و سرنوشت خود، مطالعه‌ا�� جدّی را آغاز کنند. زیرا این مردم سرانجام بایستی خود را بشناسند، ارزش‌ها�� پنهانی خود را کشف کنند و از پوسته‌ا�� که آن‌ه�� را در خود حبس کرده است بیرون بیایند. در این سمت و جهت، امیدوارم که ادبیات بتواند به نسبت توانش، فریضهٔ خود را ادا کند.”
― محمود دولت‌آباد��, نون نوشتن

“اگر به این می اندیشی که دیگران چگونه به تو می اندیشند، یا از دیگران میترسی، یا به خودت باور نداری....”
― محمود دولت‌آباد��, روزگار سپری شده‌�� مردم سالخورده، کتاب اول: در اقلیم باد