ŷ������

“این دفتر را می‌بند��. بیش از یک سالی بود که در آن چیزی ننوشته بودم تا سفر فرنگ پیش آمد و با تنبلی دو سه صفحه‌ا�� قلم زدم و باز یادداشت‌ها�� سفر پاریس ماند برای مدتی بعد از سفر.
در آبان‌ما�� سال ۴۵ بود که یک روز بعدازظهر �� پیش من بود. توی بغل من بود. آن روز سخت به هیجان آمده بود و من بدتر از او. پس از آن‌هم�� ماه‌ها�� آن روز موافقت کرد که با او بخوابم. من هیچ انتظار نداشتم. غافلگیر شده بودم و از فرط شیفتگی قلبم چنان می‌ز�� که انگار می‌خواس�� سینه‌ا�� را بشکافد. نتوانستم کاری بکنم. هفته‌ها�� بعد حس می‌کرد�� که انگار �� هم خوشحال است که آن روز کار به جایی نرسید، از موافقت خودش پشیمان شده بود. باری بعداً هر بار به نحوی می‌کوشی�� تا با من تنها نباشد و هر دفعه بهانه‌ا�� می‌تراشی��. گویی می‌ترسی�� که پس از آن موافقت اولی من توقع همه چیز داشته باشم و کار به جای باریک بکشد. به‌هرحا�� رابطهٔ ما با همهٔ آن زیر و بم‌ها�� همیشگی تا اردیبهشت چهل و شش ادامه داشت. من از بلاتکلیفی و پا در هوایی به جان آمده بودم. دوستش هم داشتم. آخرش تصمیم گرفتم، گرچه بسیار سختم بود. پیشنهاد کردم که دوستی‌ما�� را نگه داریم و آرزوهامان را خفه کنیم. از موارد نادری بود که چشم‌های�� را پر از اشک دیدم. گفت دروغ می‌گوی�� تو خسته شده‌ا�� و می‌خواه�� از من فرار کنی. این مقدمهٔ جدایی کامل است و من برعکس تو به کلی تنها می‌مان��. گفتم این‌طو�� نیست و من ترا به عنوان یک دوست هم دوست دارم. الآن بیشتر از یک سال می‌گذر��. خوشبختانه تصور من غلط نبود. الآن دوست‌ها�� خوب همدیگریم و معمولاً هفته‌ا�� یک بار همدیگر را می‌بینی��. ولی آن ماجرای دردناک تمام شده است.”
― شاهرخ مسکوب, در حال و هوای جوانی