ŷ������

“آدمیزاد یک بار به دنیا می‌آید�� اما در هر جدایی یک بار از نو می‌میر��. مرگ یگانه دردی است که درمانش را هم با خود دارد. چون وقتی سر برسد دیگر دردی نمی‌مان�� تا درمانی بخواهد. اما جدایی: دردی‌س�� غیر مردن، کان را دوا نباشد/ پس من چگونه گویم، کاین درد را دوا کن”
― Shahrokh Meskoob, سوگ مادر

“هر آدمی برای من مثل یک باغ دربسته است. گفتگو امکان می‌ده�� که روزنی در دیوار این باغ باز بشود. آن وقت من در حال کشف و مشاهده هستم. از خوب و بد هرچه ببینم برایم دیدنی است.”
― شاهرخ مسکوب, در حال و هوای جوانی

“این شب‌ها�� تابستان تهران هم نعمتی است. گرمای خفقان‌آو�� روز رفته است و از آفتاب داغی که ماه‌ه�� و ماه‌ه�� از سفیدهٔ صبح تا غروب یک‌نف�� و با سماجت می‌تاب�� اثری نیست. می‌شو�� نفسی کشید. چه موهبتی است فراغتی و گوشهٔ دنجی و هم‌صحبت�� با زنی زیبا و اهل معرفت، آن هم در این درالخلا که قحط‌النسا�� است.”
― شاهرخ مسکوب, در حال و هوای جوانی

“باید بپذیرم که عشق ... مرده است، من نیز باید آن را در خود بکشم. باز هم به یاد تورات می‌افت�� که می‌گوی��: «هر چیز را زمانی و هر مرادی را دورانی است... زمانی برای تولد و زمانی برای مرگ. زمانی برای عشق ورزیدن و زمانی برای کینه ورزیدن ... » اما این‌ج�� هم در برابر تورات می‌ایست��. کینه را به دل راه نمی‌ده�� چون با این کار بیش از هر چیز خود را تحقیر کرده‌ا��. فقط عشق خودم را می‌کش�� و بحران را از سر می‌گذران�� تا دوباره ستون پاهایم را از زیر تنم احساس کنم. بدا بر من که هر روز باید زندگی‌ا�� را از نو آغاز کنم.”
― Shahrokh Meskoob, در حال و هوای جوانی

“این دفتر را می‌بند��. بیش از یک سالی بود که در آن چیزی ننوشته بودم تا سفر فرنگ پیش آمد و با تنبلی دو سه صفحه‌ا�� قلم زدم و باز یادداشت‌ها�� سفر پاریس ماند برای مدتی بعد از سفر.
در آبان‌ما�� سال ۴۵ بود که یک روز بعدازظهر �� پیش من بود. توی بغل من بود. آن روز سخت به هیجان آمده بود و من بدتر از او. پس از آن‌هم�� ماه‌ها�� آن روز موافقت کرد که با او بخوابم. من هیچ انتظار نداشتم. غافلگیر شده بودم و از فرط شیفتگی قلبم چنان می‌ز�� که انگار می‌خواس�� سینه‌ا�� را بشکافد. نتوانستم کاری بکنم. هفته‌ها�� بعد حس می‌کرد�� که انگار �� هم خوشحال است که آن روز کار به جایی نرسید، از موافقت خودش پشیمان شده بود. باری بعداً هر بار به نحوی می‌کوشی�� تا با من تنها نباشد و هر دفعه بهانه‌ا�� می‌تراشی��. گویی می‌ترسی�� که پس از آن موافقت اولی من توقع همه چیز داشته باشم و کار به جای باریک بکشد. به‌هرحا�� رابطهٔ ما با همهٔ آن زیر و بم‌ها�� همیشگی تا اردیبهشت چهل و شش ادامه داشت. من از بلاتکلیفی و پا در هوایی به جان آمده بودم. دوستش هم داشتم. آخرش تصمیم گرفتم، گرچه بسیار سختم بود. پیشنهاد کردم که دوستی‌ما�� را نگه داریم و آرزوهامان را خفه کنیم. از موارد نادری بود که چشم‌های�� را پر از اشک دیدم. گفت دروغ می‌گوی�� تو خسته شده‌ا�� و می‌خواه�� از من فرار کنی. این مقدمهٔ جدایی کامل است و من برعکس تو به کلی تنها می‌مان��. گفتم این‌طو�� نیست و من ترا به عنوان یک دوست هم دوست دارم. الآن بیشتر از یک سال می‌گذر��. خوشبختانه تصور من غلط نبود. الآن دوست‌ها�� خوب همدیگریم و معمولاً هفته‌ا�� یک بار همدیگر را می‌بینی��. ولی آن ماجرای دردناک تمام شده است.”
― شاهرخ مسکوب, در حال و هوای جوانی

“عشق جوهر همه رؤیاهاست و همیشه در جائی است که دست واقعیت به آن نمی‌رس��.”
― Shahrokh Meskoob, روزها در راه

“آمده‌ا�� به لندن... برای دیدن حسن... فقط دیدن، چون این دو روز حتی ده دقیقه هم با هم گفت‌و‌گو�� دوستانه یا خلوتی نداشته‌ای��. این‌با�� مصاحبت بصری است. احتیاجی هم به گفت‌و‌گ�� نیست. یاد مولانا افتادم:
حرف و گفت و صوت را بر هم زنم
تا که بی این هر سه با تو دم زنم
دم زدن با هم. در مورد حسن بسیار حس کرده‌ا�� که هیچ کدام حرفی برای گفتن نداریم زیرا نیازی به گفتن چیزی نیست و در سکوت نوعی رابطه‌�� بی‌خدش�� و بکر، نوعی پیوند ناپیدا و نیاشفته برقرار شده است. مثل وقتی که آدم آب شفاف چشمه‌ا�� را به هم نمی‌زن�� تا صورت آیینه‌ا�� زلال پریشان نشود. خیلی وقت‌ه�� کافی است که آدم دم زدن خاموش دیگری را دریابد. مردم کم‌ت�� حرمت سکوت را نگه می‌دارن��.”
― شاهرخ مسکوب

“در این زمانه که اهرمن بر هرکس و هرچیز راهی دارد، جماعتی، گوئی به ظلم سرشته، درهم ریخته ایم: خواب زدگانی، ستم دیدگانی، ستمکار، با آز که آئین او بر ما رواست. با دروغ، پیروز و آزادی اسیر. همدست کسانی هستم که دوستشان ندارم.”
― شاهرخ مسکوب, سوگ سياوش: در مرگ و رستاخيز

“پاهایم اینجاست ولی دلم آنجاست. زندگی و هوش وحواس من در جای دوری که از آن بریده شده‌ا�� می‌گذر�� نه در جایی که در آن نیستم.”
― Shahrokh Meskoob, روزها در راه

“روزهای من: تماشای گذشت زمان، بافتن خیال‌ها�� خوش و شکافتن آنها؛ کلاف خیال را بستن و باز کردن!”
― شاهرخ مسکوب, روزها در راه

“باری، ایرانی‌ه�� بعد از تلاشهای گوناگون، بعد از ۴۰۰ سال ـ با برگشت به گذشته تاریخ خودشان ـ با تشکیل حکومتهای ایرانی و تکیه به زبان فارسی در قرن چهارم هجری، ملتی بودند با هویتی جداگانه و مخصوص خودشان؛ ملت تازه‌ای�� نه آن قوم فرسوده و بی‌رم�� آخرهای ساسانی، بلکه ملت تازه‌ا�� تولد یافته بود با آگاهی به هویت خود ـ خودآگاه ـ با دین و تمدنی تازه. گذشته، پشتوانه یا تکیه‌گا�� این هویت بود و زبان، جلوه‌گاهش�� درخت تازه‌ا�� بود که در آب و هوای اسلام پرورش یافته بود، ام بر زمین خاطرهٔ قومی خود.��

ـ هویت ایرانی و زبان فارسی”
― شاهرخ مسکوب

“ظلمت غلیظ چیزی مثل قیر مذاب فضا را پر کرده است.”
― Shahrokh Meskoob, روزها در راه

“هرچه پیشتر می‌رو�� تنهاتر می‌شو��. گمان می‌کن�� «به روز واقعه» باید خودم جنازه‌ا�� را به گورستان برسانم. راستی مرده‌ا�� که جنازه‌�� خودش را به دوش بکشد چه منظره‌�� عجیبی دارد. غریب، بیگانه.
کوه چه خواب سنگین ساکتی دارد. انگار هرگز بیدار نمی‌شو��. حتی در عالم خیال.”
― شاهرخ مسکوب, روزها در راه

“آدمی زاد یکبار به دنیا می آید اما در هر بار جدایی یکبار تازه می میرد.”
― شاهرخ مسکوب, در سوگ و عشق یاران

“توأم با همه اینها فکر وحشتناک ایران مثل افعی در ته گودال خاطرم خوابیده است، هر وقت که بیدار می‌شو�� با نفسش، با شعله نگاهش مرا خاکستر می‌کن��.”
― Shahrokh Meskoob, روزها در راه

“افق چون دوردست است، همیشه فراخواننده و جذاب است و رمزی آشنا و مبهم دارد.”
― Shahrokh Meskoob, روزها در راه

“روزهایم مرا ویران می‌کنن��. در عمرم آب می‌شو�� تا پیمانه را پر کنم”
― شاهرخ مسکوب, روزها در راه

“هرچه پیشتر می‌رو�� تنهاتر می‌شو��. گمان می‌کن�� «به روز واقعه» باید خودم جنازه‌ا�� را به گورستان برسانم. راستی مرده‌ا�� که جنازه‌�� خودش را به دوش بکشد چه منظره‌�� عجیبی دارد. غریب، بیگانه.

کوه چه خواب سنگین ساکتی دارد. انگار هرگز بیدار نمی‌شو��. حتی در عالم خیال.”
― شاهرخ مسکوب, روزها در راه

“چقدر مضحک است این ادبیات. فاصله سر موئی است، با یک تکان کوچک آدم پرت می‌شو�� توی چراگاه ابتذال که بماند و چرا کند و نشخوار کند و خوش باشد.”
― Shahrokh Meskoob, روزها در راه

“بعضی وقت‌ه�� جریان خیالات مثل سیلاب گل‌آلود�� است که تکه پاره‌ها�� چیزهای زیادی را در خود دارد و بی مقصدی و هدفی سر خود روان است.”
― Shahrokh Meskoob, روزها در راه

“ما ایرانی‌ه�� مردمی هستیم که پرسش نمی‌کنی�� در عوض پاسخ همه چیز را داریم. اهل دین و شیفته‌�� ایمانیم نه مرد فلسفه و تفکر.”
― شاهرخ مسکوب, روزها در راه

“دوباره کمی خودم را به دست آورده‌ا�� و اندک‌اند�� کار می‌کنم�� همان جریانِ پیاپی از هم پاشیدن و به خود آمدن، پراکندگی و جمع و پیوسته جمعِ پریشانِ بودن!”
― شاهرخ مسکوب, روزها در راه

“مرگ هرچند به اندازهٔ زندگی طبیعی و عادی است ولی با این‌هم�� پدیدهٔ عجیبی است. همه�� چیز را دگرگون می‌کن�� و از همه بیش‌ت�� عادی‌بود�� زندگی را.”
― شاهرخ مسکوب, سوگ مادر

“زمان می‌گذر�� بی آنکه کرم‌ها�� ناپیدای ترسش در دلم بخزند و به سماجت زالو و تنبلی حلزون در آن لنگر بیندازند.”
― Shahrokh Meskoob, روزها در راه

“شاهرخ جان عزیزم، قصه ما بسر رسید ولی کلاغه به خونه اش نرسید. خدا کنه بالاخره به خونه اش برسه و خون این جوونها که کنار پیاده روها و جوی های آب ریخته برعکس خون ماها که توی کیسه های پلاستیکی ریخته شده هدر نره.
قربان تو می‌رو��
گیتای «مجاهد»...
۲۱ آذر ۱۳۵۷”
― Shahrokh Meskoob, روزها در راه