ŷ������

قانون‌ها�� قدمیم دنیا، همان‌طو�� که از روبرو خوانده می‌شوند�� برعکس هم خوانده می‌شون��:
کسی که چیزی کم دارد، در همان حال چیزی بیشتر دارد.

چیزهایی را بیشتر دوست دارم که در دنیا وجود ندارند، چیزهایی که در آن بالا موج می‌زنن��. ترجیح می‌ده�� وارد دنیا نشوم و در آستانۀ در بمانم. نگاه کنم. یکریز نگاه کنم. با شور و هیجان نگاه کنم. فقط نگاه کنم.

وقتی آدم کسی را دوست دارد، همیشه چیزی برای گفتن و نوشتن به او دارد، تا آخر دنیا.

تو خوب می‌دان��... سنگین‌تری�� دردها، چون از صافیِ زمان بگذرند، به چیزی توصیف‌ناپذی�� اما مطبوع تبدیل می‌شوند�� و جملگی تلخی‌ه�� به چیزی که طعمی بسیار خاص اما به هر حال شیرین دارند...

عیب گرفتن؛ بی‌ش�� آسان است بانو؛ عیب را آنگونه و به آن زبان گرفتن که منجر به اصلاحِ صاحب‌عی�� شود، این کاری است دشوار و عظیم، خیرخواهانه و دردشناسانه...

انسانی که یادهای تلخ و شیرین را، از کودکی، در قلب و روح خود نگه ندارد، و نداند که در برخی لحظه‌ه�� واقعاً باید کودکانه به زندگی نگاه کند، شَقی و بی‌ترحّ�� خواهد شد...

همیشه گفته‌ا�� و باز می‌گویم�� عزیز من، کودکی‌ه�� را به هیچ دلیل و بهانه، رها مکن، که ورشکستِ ابدی خواهی شد...
آه که در کودکی، چه بی‌خیالی�� بیمه‌کننده‌ا�� هست، و چه نترسیدنی از فردا...

اشک، خدای من، اشک...
بدون احساسِ کمترین خجالت، به پهنای صورت گریستن را دوست می‌دارم�� اما نه به خاطر این یا آن مسألۀ حقیر...

خوشبختی، گمان می‌کنم�� تنها چیزی‌س�� در جهان که فقط با دست‌ها�� طاهرِ کسی که به راستی خواهانِ آن است ساخته می‌شود�� و از پیِ اندیشیدنی طاهرانه.

ما تا زمانی که می‌کوشی�� خود را خالصانه و عادلانه قضاوت کنیم، از قضاوتِ دیگران نخواهیم ترسید و نخواهیم رنجید...

هر کس هر کاری می‌کند�� هر قدر هم کوچک، در معرض خشم کسانی است که کاری نمی‌کنن��.
انسان، حتی اگر «حضور» داشته باشد، و بر این حضور، مصر باشد، ناگزیر، تیرِ تنگ‌نظری‌ها�� کسانی که عدم حضور خود را احساس می‌کنند�� و تربیت، ایشان را اسیرِ رذالت ساخته، به او می‌خور��...

شب عمیق است؛ اما روز از آن هم عمیق‌ت�� است. غم عمیق است اما شادی از آن هم عمیق‌ت�� است.

زمان، از کنارِ انسان نمی‌گذرد�� انسان از کنارِ زمان می‌گذر��. زمان، چیزی بیش از یک قصّۀ خواندنی، یک پیکرۀ سنگیِ دیدنی، نیست. حرکت، محصولِ اراده است. زمان، بدونِ اراده، بدونِ هدف، بدونِ آرزو، بدونِ تازگی، بدون دگرگونی‌ها�� نامنتظر، یک پیکرۀ سنگی بیشتر نیست.

تاریخ، دردش این است که از عشق، پرهیز می‌کند�� و همین باعث شده است که خشن، بی‌رحم�� تلخ و خالی از احساس باشد.

عشق، پاسداری و نگهبانیِ دائمی می خواهد: آب، نور، حرکت...

عسل! برای آخرین بار بشنو! عشق، یک معجزه، یک کرامت، یک اقدامِ ساحرانه نیست؛ نفسِ عینی - عاطفی - حسی - اندیشمندانۀ زندگی‌س��. عشق، بدون اراده به اقدام، قدم از قدم برنمی‌دار��.

ما هر چه بخواهیم، می‌توانی�� بشویم. استعداد، بزرگترین دروغی‌س�� که انسان، به خویشتن گفته است.

ما دیگران را دیر می‌شناسیم�� خودمان را دیرتر.

گریستن در خلوت.
این است آنچه تو را از پَر هم سبک‌ت�� می‌کن��.
گریه، حجامتِ روح است.