ŷ������

شاید این چیزهای واقعی نیستند که اهمیت دارند؛ این آن چیزهای خیالی، جنون‌آمیز�� وهم‌انگی�� و رویایی هستند که زندگی ما را به خود می‌آکنن�� و ما را زنده نگاه می‌دارن��

چطور شد که من توانستم در حق کیمیا فقط غریزی فکر کنم؟ چطور شد من نتوانستم تعالی پیدا کنم و به او به صورتی دیگر، جز آن صورتی که فکر می‌کردم�� فکر بکنم؟ چه شد که من نتوانستم دوستی، یک دوستی مساوی و انسانی با کیمیا برقرار کنم؟...من از تن کیمیا تجاوز نکردم؛ دوستت دارم، دوستت دارم گفتم، ولی فقط از روی غریزه؛ من از غریزه فراتر نرفتم، چرا که بعد از آن دیگر دنیایی برای خود نمی‌شناخت��

مردک خانه‌�� مقابل سه روز تمام از منزلش بیرون نیامد. زنش را برده بودند برای یکی از پسرخاله‌ها�� "امیر"...روز چهارم، مردک از جای چراغ سقف آویزان، و زنجیر چراغ، مثل ماری مضرس دور گردنش، حلقه زده. فریاد میزنم...یوسف با چشم‌ها�� سرخ و خون آلودش نگاه میکند...ما در کجای تاریخ هستیم؟ ما در هیچ جای تاریخ نیستیم. ما به آغاز توحش برگشته ایم. نه! نه! نه! ما در داخل تاریخ هستیم. هرگز از تاریخ خارج نیستیم

روسبی‌ها�� زنان لحظه‌ا�� بودند؛ و البته بدون تردید، لحظه‌ها�� گوارائی را در اختیار مردها می‌گذاشتند�� ولی این گوارا بودن لحظه‌ها�� مثل یک شعر کوتاه، بسیار کوتاه بود. روسبی‌ه�� رباعی‌ها�� کوفتی زرورق پوشیده‌ا�� بودند و تخیلشان در نتیجه‌�� ممارست و تکرار در خوابیدن با مردها از دست رفته بود. از این سو و آن سو، بدل به گوشت سوراخ سوراخ شده بودند