ŷ������

در باب خواندن دوباره آثاری به مانند تیبو، باید عرض کنم که دوست ندارم حافظه‌ا�� پاک شود و بارهای بعدی دوباره به مثل جوان بی‌تجربه‌ا�� به سراغ خواندنش بیایم، بلکه در نظر دارم هر دهه با توجه به آدم جدیدی که می‌شو�� و با بحران‌ها�� جدیدی که در زندگی‌ا�� خواهم داشت دوباره این کتاب را باز کنم و درس‌های�� را فرابگیرم.
امیدوارم حداقل بتوانم چهار بار دیگر تیبو را بخوانم، خالق هستی امیدوارم گودریدز را چک کنی؛ برنامه‌ا�� را خراب نکن.

دوگار خوب بلده از روزمرگی‌ها�� ساده آدم‌ه�� درس زندگی خلق کنه، متناقض‌نما�� کسالت و بیهودگی در عین آموزندگی خانواده تیبو مخصوصاً در جلد سوم قابل توجه‌تری�� نکته کتاب سوم تا به اینجا برای من بوده.
نکته مهم دیگه سرعت روایت تنبلانه دوگار هست، سرعت روایتی که شاید خوانندگان مدرن «لاکپشت‌وار�� بنامند، ولی همچنان جذاب و درگیر کننده‌ست�� راز کار کجاست؟

احتمالاً سنگین‌تری�� جلد تیبو همین جلد سوم هست، تا به اینجا بیشتر از اینکه داستان باشه، کلاس درسی برای «چرایی جنگ جهانی اول» بوده، که با اینکه فوق‌العاده‌س�� و به نظر دقیق میاد، دلیل اصلی خانواده تیبو خوندن من نیست. ترجیح می‌داد�� دوگار بیشتر روی همون قضیه جدال شک و ایمان آخر جلد دوم مانور بده تا درگیری سوسیالیست‌ها�� اروپا در هنگامه جنگ جهانی اول، البته همچنان به نظرم وقتم از خوندن همچین کتابی به هیچ وجه تلف نخواهد شد.

آیا انقلاب به خشونت نیاز دارد؟ سوال خوبی هست، نه؟
آیا انقلاب‌ه�� آنقدر وقت دارند، که بتوانند در تمام اذهان نفوذ کرده و بدون ذره‌ا�� خشونت به اهداف خود برسند؟ آیا رسیدن به آگاهی جمعی ممکن است؟

حال و هوای جنگ جهانی اول، خیلی خراب بوده، احساس می‌کن�� جلد سوم خانواده تیبو با ضجه زدن‌ها�� ژاک همراه باشه؛ آنتوان کجایی مرد بزرگ؟

حس مبنی بر غبطه که نسبت به آنتوان دارم فرای توصیف هست، دوست داشتم آنتوان شخصیتی در دنیای واقعی بود، اینگونه فرصت آن را داشتم که از او بپرسم چگونه می‌شو�� به مانند تو خوب و دوست‌داشتن�� و بالغ بود؟