Å·±¦ÓéÀÖ

Yine öfke dolu, kanla kesilmiş bir haykırış olarak kaldı boğazımda.

Komün insanlığın en aydınlık anı, Fransa'nın en parlak umuduydu. Komünü yıkan barbarlar cehennemin alevlerini hak ediyorlardı.

Dünyayı cennete çeviremiyorsak eğer, barbarlığı tercih ediyorsa bu aşağılık köpekler, alev ve küle boğmalıyız hepsini.

Kimseye arkadaşlıktan öte bir şeyler duyabileceğine inanmıyordu artık; Henriette'i de yalnızca öyle, Maurice'in kardeşi olduğu için seviyordu. Bu gizli kapaklı evlilik düşü Jean için bir tür avuntu, insanın gerçekleşmeyeceğini bildiği ama kederli saatlerinde gönlünü eğlediği bir hayal olup çıkmıştı.

"Maurice'in fotokopisidir ya bu da sonuçta" diye ikna olacaksın gibi duruyor sonunda ama hadi bakalım.

Laurent dizlerinin üstüne çökmüş, tüfeğinin namlusunu pusuya yatar gibi mazgal deliğinin daracık yarığına dayamıştı; ancak vuracağından emin olduğunda ateş ediyor, hatta sonucu da önceden söylüyordu.
"Şu mavili, yerden bitme subay, tam kalbinden... İlerideki iriyarı suratsız, iki kaşının arasından... Şu kızıl sakallı şişko sinirime dokundu, göbeğinden..."


Bahçıvan sniper çıktı...

Total War oynadığım bir sonraki sefer, birlikleri haritanın o ucundan bu ucuna defaatle yürütürken bu kitabı hatırlayacağım...

Bir dedikodu ile darmadağın olan ordu, işgalin fısıltısı ile yaşanan büyük panik, cahil oğlanları davar gibi güden komutanlar maharetle anlatılıyor. Akıp giden bir anlatısı var, baya seviyorum Zola okumayı. Trenlere doldurulan askerlerin götürüldüğü yeri biliyor olmak ise kalbimi kırıyor...