ŷ������

کارم به جایی رسیده که وقتی میخوام دست بگیرمش مسواکمو میزنم که خوابم رفت حداقل مسواک زده باشم :-) اسطوره زودتر تموم شو:-) :-) :-)

مردان زن را خلق کرده اند، اما زن بدون ابداع آنان نیز وجود دارد. از این روست که در همان حال که تجسم بخش رویای آنهاست، عدم موفقیت آن نیز به شمار می رود. یکی از چهره های زن هم نیست که معکوس خود را به وجود نیاورد: زن زندگی مرگ، طبیعت و تصنع، روشنایی و شب است. از هر وجهی او را مطالعه کنیم نوسان اینکه غیر اصلی به اصلی بازمیگردد، می یابیم.

آیین های ازدواج به دفاع از مرد در برابر زن اختصاص یافته اند؛ زن ملک مرد می شود اما هرچه در تملک ماست، به نوبه ی خود ما را به تملک درمی آورد؛ ازدواج برای مرد نیز بردگی ست، این زمان او به دامی که طبیعت برای او گسترده است می افتد: مرد به سبب اینکه به دختر جوان با طراوتی تمایل یافته،یک عمر باید عاقله زنی فربه،پیرزنی خشکیده را نان بدهد.گوهر ظریفی که قرار بود هستی او را زیباتر کندبه یاری نفرت انگیز بدل می شود.

هیچ مردی رضایت نمی دهد زن باشد، اما تمام مردان آرزو دارند زنان وجود داشته باشند. مرد با ساده لوحی خودپسندانه تاکید می ورزد که حضور خودش در دنیا اجتناب ناپذیر است ولی حضور زن حادثه ای ساده است، حادثه ای سعادتبار.

چیزی که زن را می رهاند نه فئودالیته است و نه کلیسا. گذر از خانواده پدر سالاری به خانواده واقعن ناشی از زناشویی بیشتر بر اساس نظام رعیتی تحقق می پذیرد. رعیت و زنش مالک چیزی نیستند آنها فقط بهره وری مشترک دارند . مرد دلیلی نمی بیند خود را ارباب زنی که او هم ثروتی ندارد قرار دهد. در عوض رشته های کار و فایده که آنها را به هم پیوند میدهد به زن تا حد یار و شریک رفعت می بخشد

پس از اسقرار بورژوازی دختر و�� زن بیوه همان تواناییهای مرد را دارند ولی وقتی ازدواج می کند تحت قیمومت و‌زیردس�� شوهر قرار میگیرد.علت آن است که نفع میراث در میان اشراف و بورژواها ایجاب می کند که تنها یک ارباب آن را اداره کند.علت تابع قرار دادن زن ناتوان تشخیص دادن او نیست. از دوران فئودالیته تاکنون زن فدای مالکیت خصوصی شده است.هرچه دارایی شوهر بیشتر بردگی شدیدتر

فروید عزیز استدلال هات تو حلقم :-)