ŷ������

این روزا دیگه اون رفاقت واقعی بین ماها وجود نداره. یه وقت بود یادم میاد تو باشگاه هر کدوم از افسرا سعی می‌کرد�� سهمی توی تفریحات به عهده بگیرن. مثلا خوب یادمه، یه ستوان بود به اسم دانکل که یه روز لخت و پتی خوابید کف اتاق، یه دمِ سگ کرد لای کپلش و ادای پریای دریایی رو در آورد. یه ستوان دیگه بود به اسم شلایزنر که خیلی قشنگ می‌تونس�� گوشاشو سیخ کنه، شیهه بکشه، میومیو کنه، یا مثل زنبور وزوز کنه.

در پروس قربانی بیچاره را کشیش به زیر ساطور جلاد هدایت می‌کر��. در اتریش به پای چوبه‌�� دار، در فرانسه به زیر گیوتین، در امریکا به سوی صندلی الکتریکی ... و الی آخر.
در گیرودار کار همواره صلیب و مصلوب را که در دست داشتند به قربانی نشان می‌دادند�� انگار بخواهند بگویند:«تو را فقط به دار می‌آویزند�� سرت را می‌برند�� خفه‌ا�� می‌کنند�� پانزده‌هزا�� ولت را توی تنت رها می‌کنند�� اما او چه زجرها که نکشید.»

خب تنه لشا، دیگه می‌تونی�� برین، تمومه. حواسم بود، حضور قلبی رو که تو کلیسا، جلو محراب لازمه از خودتون نشون ندادین. همه‌تون�� از دم باید آویزون کنن. روتون اونقدر سفته که در برابر خدای آسمونام هره کره می‌کنین�� خره می‌کشی�� و حتی با پاتون ضرب می‌گیرین�� اونم جلوِ من، منی که اینجا نمیانده‌�� مریم باکره، آقامون مسیح و خداوند متعالم. ملعونا!

شرتر از همه یه آقایی بود که ادعا می‌کر�� جلد شونزدهم لغت‌نامه‌س�� و از همه می‌خوا�� وازش کنن و معنی کلمه‌�� چیتگر رو پیدا کنن و الا کارشون زاره. فقط وقتی آروم گرفت که کردنش تو روپوش. خیال کرد دارن جلدش می‌کن�� و خیلی ذوق می‌کر��.