ŷ������

او سمت راستم قدم برمی داشت. احساس عجیبی به من دست داد، احساسی زیبا: آگاهی از حضور دختری جوان. در تمام طول راه نگاهش می کردم. عطر موهایش، عطری که می گسترد این ها همه آمرانه در حس هایم راه می یافتند

می توانستم چهره ای پر، اندکی رنگ پریده را از پس تور صورتش ببینم و سینه ای که با هر نفس بالا و پایین می رفت. فکر تمام درخشش های نهفته که وجودشان را حس می کردم در من انقلاب خاطر به وجود می آورد، به نحوی ابلهانه و

دوباره فکر تقدیر وجودم را اشغال کرد. این کارش را که هربار به دنبال کاری می گشتم حایل می شد و هر زمان که فقط نان شبم را می خواستم همه چیز را خراب می کرد، مطلقا غیرقابل توجیه می دانستم
تقدیر اگر گمان می کرد که با شکنجه دادنم از طریق انبار کردن ناکامی ها بر سر راهم، من را به خود نزدیک تر و بهتر می کند، می توانستم برایش تضمین کنم که مرتکب اشتباه می شود. سر به سوی آسمان برمی داشتم و تقریبا از فط غرور و ستیزه جویی