ŷ������

با چه نظمی، با چه حرکت های یکسانی، مدام سراشیب را طی کرده بودم! سرانجام به چنان نحو غریبی از همه چیز عاری شده بودم که دیگر حتی شانه ای نداشتم، حتی کتابی برایم نمانده بود که وقتی زندگی خیلی اندوهگین می شد بخوانم

وقتی کتاب را تمام کردم تنها به فقر و گرسنگی نمی اندیشیدم
بیشتر از آن چیز دیگری فکرم را مشغول کرد؛
ناسپاسی مردمی که ککشان هم نمی گزد چه بر سر نویسنده ها و روشنفکرها می آید

خیلی به خودم فشار آورده بودم، مثل یابوی مردنی که مجبور باشد کشیشی را حمل کند، روز و شب پدر کمر خودم را در آورده بودم، به حدی خوانده بودم که چشم هایم از حدقه در می آمدند، به قدری بی غذایی کشیده بودم که عقل از کله ام می پرید. در عوض چه داشتم؟ حتی دختر خیابانی به درگاه خدا دعا می کرد که او را از دیدن من مصون بدارد

حالا که او از عرش به فرش رسیده؛ می بیند جامعه چه ارزشی برای نویسنده ها قائل است
او را بخاطر فقرش طرد می کنند. با اینحال او انسانی نیست که از کسی گدایی کند
و وقتی تلاش هایش برای پیدا کردن کار و غذا بی اثر می ماند؛
به مرگ می اندیشد

چرا آن همه وقت را تلف کرده بودم، تمام روز به دنبال یک کورون که چند ساعت بیش تر می توانست زنده ام نگه دارد از اینجا به آنجا دویده بودم؟ در واقع مگر بی اهمیت نبود که امر اجتناب ناپذیر یک روز زودتر یا یک روز دیرتر برسد؟


آخر داستان از خودت می پرسی آیا جامعه ما هم اینگونه نیست؟ و با روشنفکرانش رفتاری این چنین ندارد؟
چرا اما خیلی بدتر؛ آنها را بشدت می کوبند
نویسنده ای مثه صادق هدایت را نقد نمی کنند ترور شخصیتی می کنند
!به قول خواننده ای معروف : روزی که صادقو به جرمِ خودکشی کشتن

شاید چیزی که صادق را بیشتر ترغیب به خودکشی کرد همین جامعه اصلاح ناپذیر خودمان بود
انزجارش از جامعه در این جمله اش کاملا مشخص است: همانقدر که ما به سادگی نیاکان خود خندیدیم، روزی می آید که آیندگان به خرافات ما خواهند خندید