ŷ������

“за предавство потребен е страв, за одмазда љубов, за умирање живот, а за копнеење - отсуство поприсутно од присуството треба да се има. Се копнее по нешто што нетука е, а секој миг пред очите ти е; нетука а тука - тоа ти бил копнежот.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Љубов постои. Не секаде, не секогаш, но постои. Тоа е најважниот личен вселенски настан: како пронаоѓање на опашеста ѕвезда, твоја опашеста ѕвезда која никој друг не ја гледа.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Со ист здив умираат љубовниците. Со ист здив умираат оние што макар еднаш, во еден миг се љубеле”
― Venko Andonovski, Вештица

“Пламенот кога се дели, се умножува како и љубовта, мил мој; оган е љубовта, оти колку повеќе го даваш, толку повеќе го имаш.”
― Venko Andonovski, Вештица

“И кога палат книги, тие не ги уништуваат мислите, туку само хартијата на кои тие мисли се запишани.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Лагата е доблест ако спасува живот.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Не плачи, Папа, те молам, не плачи: ветувам дека ќе ти се јавувам, пред секое невреме ќе ти се јавувам, Папа; ќе ми ја гледаш душата како ми светка во облаците; и како виножито ќе ти се јавувам, како три виножита, не како едно; и како твоите облаци од детството ќе ти се јавувам, во вечна мена и промена, и како ветер ќе ти се јавувам, како пеперуга, пепел од ветер што засекогаш заминал, писмо вечно живо и љубовно ќе ти пишувам со лисја есенски, кога ќе г поземам и ќе дувнам; шшшшшшшшш!; и на трепките ќе ти спијам без да ме сетиш, и не лути се што нема да ме сетиш Папа, оти не ќе сакам да те будам, додека спиеш уморен од твоите книги и ме сонуваш; и како риба ќе ти се јавувам, со полна утроба твои деца, неродени; и како самовилско коњче што во мигот ја сокрило вечноста, животот во еден ден го заробило; и како „ж�� и „ш�� во устите на другите лични девојки ке ти се јавувам, сигурно ќе ме препознаваш, Папа, како жар во огништето; ќе ме гледаш, Папа, како жива жар, кога ќе бидеш стар и седокос, седнат крај огнот во некој манастир, ќе ти се јавувам и како сенка твоја Папа, верувам дека ќе ти се јавувам, само ако ме повикаш и ако уште ме сакаш; и како црно јагне ќе ти блеам, и како румена калинка донесена од југот ќе ти се јавувам, ќе ми се насладуваш Папа, не плачи Папа, ние бевме среќни и сега нека не изгорат, тие ништо друго и незнаат освен да ги горат среќните, оти им завидуваат, и сите учени закони и сите светски судови и сите судиски перики и чекани, сите униформи и чинови, сите брачни договори се смислени само за да им се забрани на двајца да си палат оган по телата и во срцето, да си ги скокоткаат душите во слатки пламења, затоа се смислени сите тие гадости, за да се прогони огнот од нашите животи и да се внесе ред, вода што се командува според саканата форма на посатката, затоа не плачи Папа, ние се сакавме, ние изживеавме се во еден месечев живот, во дваесет и осум круга на земјата околу сонцето; ние сами се запаливме, се претворивме во оган, Папа: па ти ми палеше веќе слатки пламења на слабината, по вратот, по бедрата, во утробата, утробата со бакнеж и врели жигови ми ја отпечати и ми ја запечати, ме топеше како старо златко и ме лееше во камбана, па сум горела до сега стопати со тебе Папа, поврага веќе со”
― Venko Andonovski , Вештица

“Љубовта не е милостина. Кога даваш милостина, се откажуваш од златник; кога даваш љубов се откажуваш од себе. И раката која го прима златникот, брза да го потроши; раката која го прима подареното срце брза да го сочува.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Страста постои за да биде задоволена; во спротивно би била смирение, а не страст. Настрана што ниедна страст не може да се задоволи целосно. Копнееш по нешто, на пример по вода. Несреќен си и неисполнет додека копнееш, така барем мислиш и мислиш дека среќата ќе дојде кога ќе ја задоволиш својата жед. И еве, конечно, доаѓа првата голтка. Среќен си. Но само со првата голтка. Веќе со втората ти си по малку среќен, и со секоја наредна стануваш се понесреќен, оти класденецот е тука, ама копнежт бледнее и го снемува. Каков привид: беше несреќен додека растеше копнежот а сега си несреќен затоа што то ј се смалува! Ако е така, среќата е само миг: мигот кога го добиваш она по што си копнеел, првата капка. Во неа се`, вечноста.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Никој ли до сега, од почетокот на светот не виде дека ѓаволот е во сите нас, подеднакво колку што е и Бог, и дека така треба да биде? Никој ли не виде дека најубавото дрво ќе биде прво пресечено,дека бунарот чија вода е најстудена прв ќе биде исушен,дека оној кој некому дал милостина ќе биде погубен токму од раката на својот спасен питач,дека во секој мед има осила,дека зад мекото месо на сочните плодови се крие тврда семка,дека луѓето , кога закопуваат славен мртовец, го украсуваат мртовечкиот покров само од видливата страна, а никогаш од кај мртвиот кој го слават,и дека навистина добро е така и дека така треба да биде, а не поинаку?.........оти што би правел Бог, што би правеле неговите луѓе, кога би го немало ѓаволот? Како би бил тој видлив, ако нема ѓавол? како би знаеле дека Бог е добар, ако нема зло за споредба? Оти Бог е светлина, а нечестивиот темнина, а темнината не е воопшто лоша и непотребна, туку нужна, и колку е ноќта поцрна, толку посјајни се ѕвездите, колку е болката подлабока, се повидлив е Бог!”
― Venko Andonovski, Вештица

“Секое патување е по малку и умирање. Низ врата почнува секое патување, а смртта, како и љубовта е врата. Два пламени разделени, еден зад прагот, еден далеку од прагот; ако биле слаби, ветрот ќе ги згасне. Ако биле силни, само ќе ги распламти уште повеќе!”
― Venko Andonovski, Вештица

“Секогаш се кажува премногу кога разумот, тој џелат на срцето ќе заспие и ќе го пушти срцето на слобода.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Немаше никогаш да си простам ако те напуштев, ако се удавев, будалче мое, ќе умрев пред да се удавам, ќе умрев од скрб да не останеш сам, јас ќе умрев за тебе пред да умрам за мене.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Од гледна точка на дрвото, сечењето дрво е злостор. Од гледна точка на хартијата, сечењето дрво е - создавање.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Што се сите наши години, што се годините на еден старец во споредба со годините на сонцето и месечината, што се тие доби ако не - само еден ден?”
― Venko Andonovski, Вештица

“- Што ме гледаш така?��
- Па векови, еони, те немам видено, иако сите атоми ми се сеќаваат на тебе!”
― Венко Андоновски, Вештица

“... оти отсуството е повидливо од присуството: кај сакатиот веднаш се забележува отсуството на ногата, но кај здравиот не се забележува присуството нејзино!”
― Венко Андоновски, Вештица

“Господар си им на оние зборови што уште не излегле од твојата уста, а роб на оние што ја напуштиле.”
― Венко Андоновски, Вештица

“Гледам и слушам повеќе одошто говорам, оти никогаш не можеш да искажеш толку мудрости колку што можеш да премолчиш слабоумности.”
― Венко Андоновски, Вештица

“Ne pitam zato što mi morate, upitam li, odgovoriti. Ako mi odgovorite moram čuti. Ako čujem, moram shvatiti. A uzalud je čuti umne propovijedi onom koji je siromašan duhom.”
― venko andonovski, Вештица

“Žena je prirodno zlo jer brže sumnja u vjeru i brže je se odriče, što je temelj magija i čarobnjaštva.”
― Venko Andonovski, Вештица

“Njegovo pravilo bijaše: kad je čovjek sam, uvijek je u dobrom društvu.”
― Venko Andonovski, Вештица

“... човек не сака самиот да ја види својата слобода, па измислува триста оправдувања: резиња, брави, пари за нова врата и слично.”
― Венко Андоновски, Вештица

“И животот е таков: сè ти е пред нос, и состојките, и рецептот, ама сам ќе си зготвиш.”
― Венко Андоновски, Вештица

“Во секој случај, мажите во Скопје научија добра лекција: дека најкршливата работа на светот треба добро да се чува. И уште нешто: дека многу малку треба секој да ја најде својата прашинка среќа. Дека многу малку треба од секој ден да се сочини - убав ребус. И дека треба да се одлага решението колку што е можно подолго.”
― Венко Андоновски, Вештица

“...да се пронајдат две прашинки во големата и студена вселена, два атома кои го памтат своето претходно постоење и сега се сеќаваат на него; можно е, само ако доволно силно се сака тоа.”
― Венко Андоновски, Вештица

“И којзнае колку други такви убавини досега си пропуштил, колку небеса и ѕвезди слезени на земјата, само затоа што не си бил свој!!!”
― Венко Андоновски, Вештица

“Тоа е мојот живот и таков е: тага и страв, на два спротивни пола. Зошто лаже јазикот, па вели дека спротивна на тагата ѝ е радоста, кога тоа е стравот, беспоговорно?”
― Венко Андоновски, Вештица

“Не гледам зошто и телесната љубов, ако е меѓу двајца што вистински се љубат, не би била поезија.”
― Венко Андоновски, Вештица

“...сама е со својот ум и не верува никому освен себеси.”
― Венко Андоновски, Вештица