ŷ������

“گلیم را جمع می‌کردی��. شلوارمان را بالا می‌زدی��. خشتک‌ما�� خیس می‌ش�� و شلپ‌شل�� صدا می‌کر��. ننه که چادرش را دور کمرش گره زده بود، با پاهای سفیدش توی آب می‌لرزی�� و تندتند صلوات می‌فرستا�� و می‌گف��: «الآن آب دنیا را می‌بر��. طوفان نوحه. بدبخت و خانه‌خرا�� شدیم. ای خدا سگ گناهکاری هستم به درگاهت. رحم‌ا�� به این بچه‌ها�� بیاد. هاپ هاپ هاپ! ای خدا سگِ روسیاهی هستم به درگاهت».

من می‌دانست�� که آب دنیا را نمی‌بر��. آب فقط خانه‌ها�� گِلی را می‌بر��. خودم روزها از میان آشورا تا آن بالای شهر رفته بودم. خانه‌ها�� سنگی و آجری را آب نمی‌بر��.”
― علی‌اشر�� درویشیان, آبشوران

“مردی در کوچه،پسرش را صدا میزد و می خندید.راستی بابا هم بعضی شب ها می خندید.هر شب که پول داشت.هرشب که
نمی گفت:«فردا!فردا!»
آن شب بابام می خندید.یکدانه ترب می خرید و با خودش می آورد.از در که داخل می شد پاورچین پاورچین می آمد و دستمال مچاله شده اش را باز می کرد و ناگهان می خندید و می گفت:
«بچه ها خربزه زمستان براتان آوردم!خربزه زمستان!هاها!»
فقط یک شب ناراحت شد شبی که من میخواستم ترب را قاچ کنم ولی از سر ترب شروع کردم.بابا ناراحت شد.خنده در صورتش مرد.چاقو را از دستم گرفت و با پهنای چاقو به پشت دستم کوبید:
«ترب را باید از ته برید تا شیرین بشود نه از سر.پس مدرسه چه به شما یاد می ده!»
بده به من! تیره ات ببرد دست و پا پنبه ایی!
و خودش ترب را قاچ کرد.
شب هایی که بابا خوشحال بود ننه هم تخمه هایی را که تابستان جمع میکرد بو می داد.می نشستیم به شکستن و بابام قصه می گفت ونصیحت می کردو نماز یادمان می داد.صورت ننه گل می انداخت و لبش را تر میکرد،مهربان و خوب می شد .خوشگل می شد.

#آبشوران
#علی��اشرف��درویشیان&�����ܴ�;
― علی�� اشرف درویشیان, آبشوران