What do you think?
Rate this book
خاطرات
می‌خواست� به پدربزرگم بگویم که دوستش دارم ولی نمی‌توانست�. اغلب در بیان احساسات و کلماتی که می‌خواست� بگویم ضعیف بودم. هرگز قادر نخواهم بود به عقب برگردم. غیر از حالا که شاید با نوشتن می‌توان� به او ابراز علاقه کنم.
دیوید فوئنکینوس در داستانی که با ظرافت، شوخ‌طبع� و با روش‌ها� ساده و شاعرانه تعریف می‌کند� ما را به اندیشیدن در مورد پیری، خانه سالمندان، سختی ارتباط با والدین، عشق زناشویی و لذت رویارویی با ماجراجویی دعوت می‌نمای�. او نویسنده سیزده رمان از جمله شارلوت، جدایی‌ها� ما، خاطرات، لطافت و � و یک نمایشنامه به نام مجردهاست. کتابها� او تاکنون به زبان‌ها� بسیاری ترجمه شده‌ان� و ترجمه فارسی آثار او را برای اولین بار از این مترجم می‌خوانی�.
دیوید فوئنکینوس در داستانی که با ظرافت، شوخ‌طبع� و با روش‌ها� ساده و شاعرانه تعریف می‌کند� ما را به اندیشیدن در مورد پیری، خانه سالمندان، سختی ارتباط با والدین، عشق زناشویی و لذت رویارویی با ماجراجویی دعوت می‌نمای�. او نویسنده سیزده رمان از جمله شارلوت، جدایی‌ها� ما، خاطرات، لطافت و � و یک نمایشنامه به نام مجردهاست. کتابها� او تاکنون به زبان‌ها� بسیاری ترجمه شده‌ان� و ترجمه فارسی آثار او را برای اولین بار از این مترجم می‌خوانی�.
315 pages, Paperback
First published January 1, 2011
168 people are currently reading
2,223 people want to read
About the author
David Foenkinos
63books1,783followersDavid Foenkinos is a French novelist, playwright, screenwriter and director who studied both literature and music in Paris.
His novel La délicatesse is a bestseller in France. A film based on the book was released in December 2011, with Audrey Tautou as the main character. His novels have appeared in over forty languages, and in 2014 he was awarded the Prix Renaudot for his novel Charlotte.
Growing up in a home with few books and often absent parents, David Foenkinos read and wrote little during his childhood. At 16, he required emergency surgery as a result of a rare pleural infection and spent several months recuperating in hospital, where he began to devour books, learning to paint and play the guitar. From this experience, he says, he kept a drive for life, a force that he wanted to convey through his books.
He studied literature at the Sorbonne and music in a jazz school, eventually becoming a guitar teacher. In the evenings, he was a waiter in a restaurant. After unsuccessfully trying to set up a music group, he turned his hand to writing.
After a handful of failed manuscripts, he found his style, and his first novel Inversion de l'idiotie: de l'influence de deux Polonais (“Inversion of idiocy: influenced by two Poles�), though refused by many other publishers, was published by Gallimard in 2002; the book earned him the François-Mauriac literary prize, awarded by the Académie Française.
David Foenkinos is the brother of director Stéphane Foenkinos.
His novel La délicatesse is a bestseller in France. A film based on the book was released in December 2011, with Audrey Tautou as the main character. His novels have appeared in over forty languages, and in 2014 he was awarded the Prix Renaudot for his novel Charlotte.
Growing up in a home with few books and often absent parents, David Foenkinos read and wrote little during his childhood. At 16, he required emergency surgery as a result of a rare pleural infection and spent several months recuperating in hospital, where he began to devour books, learning to paint and play the guitar. From this experience, he says, he kept a drive for life, a force that he wanted to convey through his books.
He studied literature at the Sorbonne and music in a jazz school, eventually becoming a guitar teacher. In the evenings, he was a waiter in a restaurant. After unsuccessfully trying to set up a music group, he turned his hand to writing.
After a handful of failed manuscripts, he found his style, and his first novel Inversion de l'idiotie: de l'influence de deux Polonais (“Inversion of idiocy: influenced by two Poles�), though refused by many other publishers, was published by Gallimard in 2002; the book earned him the François-Mauriac literary prize, awarded by the Académie Française.
David Foenkinos is the brother of director Stéphane Foenkinos.
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 30 of 319 reviews
August 23, 2020
Les Souvenirs, David Foenkinos
"I wanted to tell my grandfather that I loved him, but I did not succeed. I have so often been late on words that I would have liked to say. I will never be able to reverse this tenderness. Except perhaps with the writing, now. I can tell him there."
David Foenkinos offers us a sensitive meditation on old age and retirement homes, the difficulty of understanding his parents, conjugal love, the desire to create and the beauty of chance, in the course of a simple story told with delicacy, humor, and a mastered art of singular or poetic formulas.
تاریخ نخستین خوانش: روز هفتم ماه سپتامبر سال 2016میلادی
عنوان: خاطرات؛ نویسنده: دیوید فوئنکینوس؛ مترجم: ساناز فلاح‌فرد� تهران، هیرمند، 1394؛ در 315ص؛ شابک 9789644083853؛ چاپ دوم 1395؛ چاپ سوم تا هشتم: 1397؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسوی - سده 21م
عنوان: خاطرات؛ نویسنده: داوید فوئنکینوس؛ مترجم: معصومه خطیبی بایگی؛ تهران: نشر البرز، �1394؛ در 304ص؛ شابک 9789644429309؛�
نقل از متن پشت جلد کتاب: می‌خواست� به پدربزرگم بگویم که دوستش دارم ولی نمی‌توانست�.، اغلب در بیان احساسات و کلماتی که می‌خواست� بگویم ضعیف بودم.؛ هرگز قادر نخواهم بود به عقب برگردم.؛ غیر از حالا که شاید با نوشتن می‌توان� به او ابراز علاقه کنم.؛ «دیوید فوئنکینوس» در داستانی که با ظرافت، شوخ� طبعی و با روش‌ها� ساده و شاعرانه تعریف می‌کند� ما را به اندیشیدن در مورد پیری، خانه سالمندان، سختی ارتباط با والدین، عشق زناشویی و لذت رویارویی با ماجراجویی دعوت می‌نمای�.؛ او نویسنده سیزده رمان از جمله «شارلوت»، «جدایی‌ها� ما»، «خاطرات»، «لطافت» و � و یک نمایشنامه به نام «مجردها» است. کتابها� او تاکنون به زبان‌ها� بسیاری ترجمه شده� اند. پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 01/06/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
"I wanted to tell my grandfather that I loved him, but I did not succeed. I have so often been late on words that I would have liked to say. I will never be able to reverse this tenderness. Except perhaps with the writing, now. I can tell him there."
David Foenkinos offers us a sensitive meditation on old age and retirement homes, the difficulty of understanding his parents, conjugal love, the desire to create and the beauty of chance, in the course of a simple story told with delicacy, humor, and a mastered art of singular or poetic formulas.
تاریخ نخستین خوانش: روز هفتم ماه سپتامبر سال 2016میلادی
عنوان: خاطرات؛ نویسنده: دیوید فوئنکینوس؛ مترجم: ساناز فلاح‌فرد� تهران، هیرمند، 1394؛ در 315ص؛ شابک 9789644083853؛ چاپ دوم 1395؛ چاپ سوم تا هشتم: 1397؛ موضوع داستانهای نویسندگان فرانسوی - سده 21م
عنوان: خاطرات؛ نویسنده: داوید فوئنکینوس؛ مترجم: معصومه خطیبی بایگی؛ تهران: نشر البرز، �1394؛ در 304ص؛ شابک 9789644429309؛�
نقل از متن پشت جلد کتاب: می‌خواست� به پدربزرگم بگویم که دوستش دارم ولی نمی‌توانست�.، اغلب در بیان احساسات و کلماتی که می‌خواست� بگویم ضعیف بودم.؛ هرگز قادر نخواهم بود به عقب برگردم.؛ غیر از حالا که شاید با نوشتن می‌توان� به او ابراز علاقه کنم.؛ «دیوید فوئنکینوس» در داستانی که با ظرافت، شوخ� طبعی و با روش‌ها� ساده و شاعرانه تعریف می‌کند� ما را به اندیشیدن در مورد پیری، خانه سالمندان، سختی ارتباط با والدین، عشق زناشویی و لذت رویارویی با ماجراجویی دعوت می‌نمای�.؛ او نویسنده سیزده رمان از جمله «شارلوت»، «جدایی‌ها� ما»، «خاطرات»، «لطافت» و � و یک نمایشنامه به نام «مجردها» است. کتابها� او تاکنون به زبان‌ها� بسیاری ترجمه شده� اند. پایان نقل
تاریخ بهنگام رسانی 01/06/1399هجری خورشیدی؛ ا. شربیانی
December 15, 2022
یک داستان خانوادگی از تولد، مرگ، جدایی، عشق ... ارتباط با والدین، پدربزرگ و مادربزرگ، سالمندان، بیماری و تاثیرش بر اطرافیان و ...
یک روزه خوندم�...خوب بود.
برنده جایزه ادبی رنودو سال 2014
برنده جایزه ادبی گنکور سال 2014
یک روزه خوندم�...خوب بود.
برنده جایزه ادبی رنودو سال 2014
برنده جایزه ادبی گنکور سال 2014
September 4, 2024
یک داستان پر از عواطف و احساسات انسانی که بسیاریش در جامعه� ما که سانسور و خودسانسوری زیاده، سرکوب شده و ابراز نشده و شاید خیلی وقتها بخاطرش قضاوت و سرزنش شدیم.
من این داستان رو به دلایل شخصی هم دوست داشتم.
من این داستان رو به دلایل شخصی هم دوست داشتم.
May 20, 2022
کودکی بهترین خاطره‌ا� را اولین شبی می‌دان� که بعد از نیمه شب خوابید و دنیای شب و مردمان شب را تجربه کرده است. مردی که قرار است مادرش را در خانه� سالمندان ساکن کند در تمامی مسیر میان خانه و آن‌ج� یک‌ری� حرف می‌زن� از زمین و زمان می‌گوی� و حتی لحظه‌ا� به مادر و پسرش اجازه� حرف زدن نمی‌دهد� پسر معتقد است او می‌خواه� با این‌کا� جلوی فکر را بگیرد. کلود للوش پدرش را چند روز بعد از حمله� منتقدان به فیلمش از دست داد، پدری که تنها اثر ناموفق پسرش را دید و هیچ‌گا� او را در موفقیت ندید� للوش همواره در فکر خودکشی بود
کتاب پر است از لحظاتی مانند این. لحظاتی ساده و انسانی که نشان میده� چگونه ریزترین اعمال و افکار ما می‌توان� نمایان‌گ� شخصیت و خلقیات‌ما� باشد. و چگونه تک‌ت� اعمالمان چهره‌ا� منحصربفرد از ما می‌ساز�. خاطرات فوئنکینوس با لطافتی مثال‌زدن� به مرور لحظات مهمی از زندگی یک پسر و اطرافیانش می‌پرداز�. لحظاتی که ممکن است در بسیاری مواقع آن‌ه� را مهم ندانیم. از کودکی و دوران نوه� بودنش تا بزرگسالی و پدرشدن. نوشتن داستانی تا این حد لطیف و روان تبحر بسیاری می‌خواه�
کتاب را با ترجمه� عالی ساناز فلاح فرد خواندم که باعث شدم کتاب را در یک روز بخوانم
کتاب پر است از لحظاتی مانند این. لحظاتی ساده و انسانی که نشان میده� چگونه ریزترین اعمال و افکار ما می‌توان� نمایان‌گ� شخصیت و خلقیات‌ما� باشد. و چگونه تک‌ت� اعمالمان چهره‌ا� منحصربفرد از ما می‌ساز�. خاطرات فوئنکینوس با لطافتی مثال‌زدن� به مرور لحظات مهمی از زندگی یک پسر و اطرافیانش می‌پرداز�. لحظاتی که ممکن است در بسیاری مواقع آن‌ه� را مهم ندانیم. از کودکی و دوران نوه� بودنش تا بزرگسالی و پدرشدن. نوشتن داستانی تا این حد لطیف و روان تبحر بسیاری می‌خواه�
کتاب را با ترجمه� عالی ساناز فلاح فرد خواندم که باعث شدم کتاب را در یک روز بخوانم
December 14, 2018
کتاب با لطافت و غم عجیب و قشنگی شروع میشه(که این غم تقریبا تا آخر همراه راوی هست). همین شروع باعث شد جذبش شم. همیشه داستان رها شدن ها برام جالب بوده و قشنگترین رهاشدگی ها توی این کتاب مرگ ها بودند. مرگ پدر بزرگ، مرگ قشنگ مادربزرگ و مرگ هایی که توی خاطرات بقیه اتفاق افتاده بود.
اگر به کتابی نیاز دارید که با جملات و متن لطیفش مسحورتون کنه و روح نواز باشه، انتخاب خوبی میتونه باشه :)
اگر به کتابی نیاز دارید که با جملات و متن لطیفش مسحورتون کنه و روح نواز باشه، انتخاب خوبی میتونه باشه :)
May 3, 2016
За един дъждовен ден се потопих в "Спомените " на Давид Фоенкинос и потънах в нея!
Много ми хареса!
Преминаваш през хиляди емоции,без никаква сладникавост,напротив-с много финес,чувствителност и тънко чувство за хумор. Книга за нещата от живота и за спомените ,в които можеш да се подслониш ,когато имаш нужда.
Много ми хареса!
Преминаваш през хиляди емоции,без никаква сладникавост,напротив-с много финес,чувствителност и тънко чувство за хумор. Книга за нещата от живота и за спомените ,в които можеш да се подслониш ,когато имаш нужда.
December 4, 2022
Ce roman m’a beaucoup intrigué, et par « intrigué » je veux dire que, pendant tout le livre, je me suis demandé : « Comment, dans le climat actuel de l’édition, où il y a tant d’offre pour si peu de demande, et où tant d’excellents auteurs ne parviennent pas à se faire publier, est-ce qu’un éditeur dément a décidé de publier cette sombre merde ? »
Je l’ai lu jusqu’au bout pour être sûre de ne pas passer à côté de quelque chose, eh ben c’est bon, je l’ai fini, et il n’y a rien à sauver.
Le style est inexistant (ce qui peut être un style en soi, d’accord, mais n’est pas Hemingway qui veut) et l’histoire ne va nulle part � et encore, ce serait généreux d’appeler une histoire ce vague ramassis de souvenirs pêle-mêle (ça, pour le coup, le titre n’est pas racoleur, on a vraiment ce qui est promis).
La partie la plus intéressante, et de loin, est l’histoire de la grand-mère, et j’aurais vraiment pris plaisir à lire ce livre s’il avait été écrit du point de vue de cette dernière. Malheureusement, on doit se farcir tout au long de ces interminables 300 pages un narrateur absolument insupportable. (Je ne sais pas à quel point cet ouvrage est autobiographique, mais je vais partir du principe que c’est une œuvre de fiction pure, et essayer de ne pas juger l’auteur lui-même � mais c’est dur, étant donné que le narrateur n’a pas de nom, et est lui-même écrivain.)
C’est pour moi le plus gros écueil de ce livre (déjà que je ne suis pas fan des récits à la première personne) : devoir se farcir le point de vue de cet intolérable connard du début à la fin du livre.
(SPOILERS A SUIVRE)
Ce narrateur est un monstre d’égoïsme et de narcissisme, qui ramène tout à lui en permanence (quand ses parents lui annoncent leur divorce, sa seule réaction est que ça gâche l’annonce qu’il avait à faire ; quand sa grand-mère disparaît et qu’il se lance à sa recherche, il est presque déçu de la trouver tout de suite, parce qu’il trouvait ça vraiment trop classe de jouer au détective).
(« Ça ne pouvait pas être si simple. Ce n’était pas possible. Personne ne pouvait résoudre une énigme de cette manière. Ça n’avait aucun intérêt. Il allait forcément se passer quelque chose, un rebondissement, un problème. J’étais comme resté sur ma faim, presque déçu. Moi qui pensais enquêter, renifler, filer les individus, être une sorte de héros moderne, voilà que mon enquête aboutissait dès la première question posée. J’étais peut-être tout simplement doué. »)
(Tocard.)
Il passe son temps à geindre et à se plaindre de l’incroyable vacuité de sa vie (soit dit en passant, il a raison, il a réellement la vie la plus chiante du monde, pas merci pour nous avoir forcé à la partager dans tous ses détails barbants). Il a la maturité émotionnelle d’un enfant de cinq ans (enfin, c’est un homme, quoi) et n’accepte jamais de se remettre en question.
Surtout, il a un rapport aux femmes réellement malsain, et qui n’est jamais une seule fois traité comme tel. Par exemple, lors d’une dispute, il est violent envers sa femme (il la pousse) puis casse une lampe contre un mur. Sa seule pensée à ce moment est, je cite : « j’aurais voulu être comme une rock star qui saccage une chambre d’hôtel, mais ça ne se passe jamais ainsi avec moi » puis il fait une tirade sur le fait qu’un éclat de la lampe l’a blessé au visage � pauvre chaton. (Si vous attendez qu’il présente des excuses à sa femme, passez votre chemin, il y a juste un dialogue niais à base de « tu as un problème » « mon problème, c’est de t’aimer ». La gerbe.) PS : Sa femme finira par le quitter � tant mieux pour elle � et évidemment, il ne verra rien venir.
(« Ma femme me disait régulièrement qu’elle était malheureuse. Comment aurais-je pu savoir qu’elle allait me quitter ? Elle me fait tant de mal ! Je souffre ! Je suis une telle victime ! * deux jours plus tard* En fait ça va ! » Blaireau.)
(Et ça, c’est rien : je vous épargne le passage où le gars fantasme sur une serveuse, puis décide de retourner au restaurant quand elle s’en va et LA SUIT DANS LA RUE, et c’est présenté comme quelque chose de tout à fait normal et anodin.)
Bref, c’est une lecture d’un ennui accablant, quand elle n’est pas juste énervante. C’est l’histoire mal écrite de la vie minable d’un tocard minable, il n’y a rien à sauver, c’était une perte de temps.
PS : pour le contexte, on m’a offert ce livre, je ne savais rien de son auteur ni de l’histoire, et je suis d’autant plus ébahie d’apprendre que ce livre a été gratifié d’une adaptation au cinéma (que j’avais zappée, mais il semble que je ne sois pas la seule � 6 millions de budget pour 8 millions au box-office, c’est un beau bide). Si j’avais su, j’aurais vu le film à la place, et comme ça, je n’aurais gâché que 92 minutes de ma vie.
Je l’ai lu jusqu’au bout pour être sûre de ne pas passer à côté de quelque chose, eh ben c’est bon, je l’ai fini, et il n’y a rien à sauver.
Le style est inexistant (ce qui peut être un style en soi, d’accord, mais n’est pas Hemingway qui veut) et l’histoire ne va nulle part � et encore, ce serait généreux d’appeler une histoire ce vague ramassis de souvenirs pêle-mêle (ça, pour le coup, le titre n’est pas racoleur, on a vraiment ce qui est promis).
La partie la plus intéressante, et de loin, est l’histoire de la grand-mère, et j’aurais vraiment pris plaisir à lire ce livre s’il avait été écrit du point de vue de cette dernière. Malheureusement, on doit se farcir tout au long de ces interminables 300 pages un narrateur absolument insupportable. (Je ne sais pas à quel point cet ouvrage est autobiographique, mais je vais partir du principe que c’est une œuvre de fiction pure, et essayer de ne pas juger l’auteur lui-même � mais c’est dur, étant donné que le narrateur n’a pas de nom, et est lui-même écrivain.)
C’est pour moi le plus gros écueil de ce livre (déjà que je ne suis pas fan des récits à la première personne) : devoir se farcir le point de vue de cet intolérable connard du début à la fin du livre.
(SPOILERS A SUIVRE)
Ce narrateur est un monstre d’égoïsme et de narcissisme, qui ramène tout à lui en permanence (quand ses parents lui annoncent leur divorce, sa seule réaction est que ça gâche l’annonce qu’il avait à faire ; quand sa grand-mère disparaît et qu’il se lance à sa recherche, il est presque déçu de la trouver tout de suite, parce qu’il trouvait ça vraiment trop classe de jouer au détective).
(« Ça ne pouvait pas être si simple. Ce n’était pas possible. Personne ne pouvait résoudre une énigme de cette manière. Ça n’avait aucun intérêt. Il allait forcément se passer quelque chose, un rebondissement, un problème. J’étais comme resté sur ma faim, presque déçu. Moi qui pensais enquêter, renifler, filer les individus, être une sorte de héros moderne, voilà que mon enquête aboutissait dès la première question posée. J’étais peut-être tout simplement doué. »)
(Tocard.)
Il passe son temps à geindre et à se plaindre de l’incroyable vacuité de sa vie (soit dit en passant, il a raison, il a réellement la vie la plus chiante du monde, pas merci pour nous avoir forcé à la partager dans tous ses détails barbants). Il a la maturité émotionnelle d’un enfant de cinq ans (enfin, c’est un homme, quoi) et n’accepte jamais de se remettre en question.
Surtout, il a un rapport aux femmes réellement malsain, et qui n’est jamais une seule fois traité comme tel. Par exemple, lors d’une dispute, il est violent envers sa femme (il la pousse) puis casse une lampe contre un mur. Sa seule pensée à ce moment est, je cite : « j’aurais voulu être comme une rock star qui saccage une chambre d’hôtel, mais ça ne se passe jamais ainsi avec moi » puis il fait une tirade sur le fait qu’un éclat de la lampe l’a blessé au visage � pauvre chaton. (Si vous attendez qu’il présente des excuses à sa femme, passez votre chemin, il y a juste un dialogue niais à base de « tu as un problème » « mon problème, c’est de t’aimer ». La gerbe.) PS : Sa femme finira par le quitter � tant mieux pour elle � et évidemment, il ne verra rien venir.
(« Ma femme me disait régulièrement qu’elle était malheureuse. Comment aurais-je pu savoir qu’elle allait me quitter ? Elle me fait tant de mal ! Je souffre ! Je suis une telle victime ! * deux jours plus tard* En fait ça va ! » Blaireau.)
(Et ça, c’est rien : je vous épargne le passage où le gars fantasme sur une serveuse, puis décide de retourner au restaurant quand elle s’en va et LA SUIT DANS LA RUE, et c’est présenté comme quelque chose de tout à fait normal et anodin.)
Bref, c’est une lecture d’un ennui accablant, quand elle n’est pas juste énervante. C’est l’histoire mal écrite de la vie minable d’un tocard minable, il n’y a rien à sauver, c’était une perte de temps.
PS : pour le contexte, on m’a offert ce livre, je ne savais rien de son auteur ni de l’histoire, et je suis d’autant plus ébahie d’apprendre que ce livre a été gratifié d’une adaptation au cinéma (que j’avais zappée, mais il semble que je ne sois pas la seule � 6 millions de budget pour 8 millions au box-office, c’est un beau bide). Si j’avais su, j’aurais vu le film à la place, et comme ça, je n’aurais gâché que 92 minutes de ma vie.
November 27, 2024
Харесвам много Давид Фоенкинос и това е поредният му роман, който не ме разочарова. Абсолютно обикновена история, която през спомените ни запознава с живота на главния ни герой, мечтите му и баналността на ежедневните малки случки и семейни драми. Същевременно историите на Фоенкинос никога не могат да бъдат обикновени и винаги има детайли, които лично мен ме очароват. Напримен - баща, който чете Кундера на новородения си син, но осъзнава, че Пруст е по-добрият избор, мъж, който вижда бъдещата си съпруга за пръв път и и казва “Толков� сте красива, че предпочитам никога повече да не ви видя.�
“Винаг� търсим причини за емоционалното равнодушие на родителите си. Винаги търсим причини за липсата на любов, която ни терзае. Понякога просто няма какво да се каже.�
“Винаг� търсим причини за емоционалното равнодушие на родителите си. Винаги търсим причини за липсата на любов, която ни терзае. Понякога просто няма какво да се каже.�
June 12, 2020
C'est mon premier livre de cet auteur et j'ai beacuoup aimé son écriture sensible et épurée. Les thèmes de la vieillesse, l'oubli et la douleur de perdre un être aimé étaient traités de manière touchante. En effet les souvenirs sont éphémères et nous ne savons pas avec lesquels nous terminerons notre vie, lesquels resterons gravés dans notre esprit et ceux perdus à jamais - à moins que nos descendants s'en souviennent à leur tour et les gardent au-delà de la mort. Une très belle méditation.
August 12, 2019
داستانی است از مجموعه خاطراتِ پراکنده اما مربوط بهم، از نویسنده،پدر و پدرجَدَش، مادر و مادربزرگش، رفیقه اش، صاحب کارش و خلاصه تَر بگویم از هر کس که با او زیسته . جالب توجه اینکه در ضمن این خطِ داستانیِ خانوادگی، خاطراتی از مشاهیر(از فورد کاپولا تا ون گوگ) میبینیم که به مناسبتی از آن ها نام برده میشود و در نیم/یک صفحه خاطره شان بازگو میشود
انتظار یک شاهکار ادبی رو نداشته باشید و البته با این مقدمه نمیتوان هم گفت پس اثرِ عامه پسندِ کم نمره ای است ، باید گفت چیزی میان این دو و شاید خارج از این قالب ونوعِ تقسیم و دسته بندی
ترجمه و کیفیتش: گرچه در مقدمه نویسیِ مترجم، بویِ یک ترجمه یِ نیمه رسمی و شاید خشک بمشامَم رسید اما رفته رفته صمیمی و دلنشین شد، لحن ترجمه ای که خواندم
در داستانی که رفت و تمام شد، از شیفتگیِ عشق و شیدائیِ پدر شدن، از خستگیِ مُفرط از "هر روز همدیگر را دیدن" ، از رفتن هایِ شبیهِ خیانت اما بابازگشت، از رفتن هایِ بی بازگشت، از آلزایمر و تلخی اَش ، از پیرشدن هایِ یهویی و ... حرف ها گفته میشود
نمیدانم اگر بپرسید به چه دلیل و منطقی این را گفتی ، چه جوابی بدهم ، اما اگر بناباشد آنچه خواندم را به یک نوعی با "جنسیت" توصیف کنم، میگفتم داستانی خواندم زنانه و باز میگویم این "محسوس" بود از تجربه خواندن و نه "استنتاج" از منطقِ فهمِ ادبی
انتظار یک شاهکار ادبی رو نداشته باشید و البته با این مقدمه نمیتوان هم گفت پس اثرِ عامه پسندِ کم نمره ای است ، باید گفت چیزی میان این دو و شاید خارج از این قالب ونوعِ تقسیم و دسته بندی
ترجمه و کیفیتش: گرچه در مقدمه نویسیِ مترجم، بویِ یک ترجمه یِ نیمه رسمی و شاید خشک بمشامَم رسید اما رفته رفته صمیمی و دلنشین شد، لحن ترجمه ای که خواندم
در داستانی که رفت و تمام شد، از شیفتگیِ عشق و شیدائیِ پدر شدن، از خستگیِ مُفرط از "هر روز همدیگر را دیدن" ، از رفتن هایِ شبیهِ خیانت اما بابازگشت، از رفتن هایِ بی بازگشت، از آلزایمر و تلخی اَش ، از پیرشدن هایِ یهویی و ... حرف ها گفته میشود
نمیدانم اگر بپرسید به چه دلیل و منطقی این را گفتی ، چه جوابی بدهم ، اما اگر بناباشد آنچه خواندم را به یک نوعی با "جنسیت" توصیف کنم، میگفتم داستانی خواندم زنانه و باز میگویم این "محسوس" بود از تجربه خواندن و نه "استنتاج" از منطقِ فهمِ ادبی
August 25, 2016
Мое подзаглавие: Неоправдано големи надежди възлагаме на брака (и изобщо на отношенията между хората)
Обожавам такива положения: завършвам една книга (руска), започвам следващата (френска) и поне първите 12 страници са силно сходни � като история, съдържание, не като стил. Едни и същи неща, независимо казани от различни автори. В някои случаи подобни сходства по-скоро не ми допадат. Но не и сега. Нещата са съвсем различно-еднакви. И не са само тези 12 страници. Последва еднаквост с по-предната ми книга (норвежка), а към края един момент си е направо близнак на ситуация от норвежката. Силно напомняне и за една корейска баба. Пак положително ентусиазиране за мен � заради възможността едни и същи неща да се разкажат по различни начини, заради преплитането и еднаквостта при автори/герои/реални хора, които се намират на километри/години едни от други. Тази еднаквост се нарича чисто и просто „нещат� от живота� � всичко в романа „Спомените� сме го срещали в живота, в книги, във филми�
В хода на повествованието приятни ми бяха кратките коментари на главния герой � „философски� и психологически. Но не от онази баналната и досадна психология. А вплетени с най-типичното според мен за Фоенкинос (доколкото го опознах) � мекота и не-претенция. И точно по мой вкус � леки шегички тук-таме. Не прекомерно оригиналничене и насилен хумор, не сухота и прекалена тежест, а точно умереност във всичко. Силно удовлетворяващ (ме) финал „п� давидовски�.
Цялостно първата половина ми хареса малко повече от втората, май за себе си мога да разгранича романа грубо така: 1 за чувствата, 2 повече за историята (все пак е роман със сюжет). Някои дребни минусчета (пак за мен) � лекичък застой в динамиката към средата (може би оправдан); прекалено често използване на � (многоточие) като реплика на изумен герой, който не отговаря нищо в диалог; неправилно използване на местоименията ми/си (не съм сигурна); не се запознах достатъчно с Луиз (но може би точно толкова е нужно за нея, а всички останали „видях� много добре � главния герой, майката, бащата, бабата, дядото, бащата на Луиз, Жерар, дори касиера в бензиностанцията); непростимо посочване на романа на Кундера като „Непоносимат� лекота на битието� и други коректорски пропуски.
И все пак � толкова огромни и многобройни плюсове: чувствах се много добре по време на цялото четене (въпреки сериозните теми � пенсиониране, старост, любов, семейство, родителство, самота, професия) � нито напрежение, нито безразличие породи книгата в мен, а точно желаната ангажираност и ... умиротворение; новостта „вмъкван� на малки споменчета на героите и на външни за романа личности� ме радваше безкрайно � незаменими брънки от веригата на романа са; останах очарована от кадифения глас на младия герой и най-вече от възгледите му във връзка с преживяванията. Така наречените „случайности�, които в други книги подозирам като използвани за наместване на сюжета, сега ми се струваха естествени и им вярвах. Особено за такива, на които съм свидетел в живота (майката и бащата).
Направо изсипвам любимите си откъси.
„На�-красивите спомени в живота са онези, когато изобщо не ти пука какво ядеш.�
„Омразата към другите винаги е била най-добрият начин да запълниш собствената си празнота.�
„Иска� да му кажа, че никой не е отговорен за родителите си.�
„З� да отпразнуваме новината, просто решихме да поскитаме из Париж. Без ресторант, без подарък, само дълга разходка край Сена.�
„Винаг� съм смятал, че родителите не могат да плачат. Давайки ни живот, те пресушават очите си. Стояхме така, без да разговаряме, което не променяше навиците ни. Но имаше някакво смущение. Смущение, че показваме скръбта си. Когато бях в добро настроение, мислех, че емоционалната сухота на баща ми е някаква форма на свян. Ето че този свян изчезна. Бяхме притеснени, че показваме мъката си. Ала в същото време, свикнали с постоянния мизансцен на живота си, искахме тя да се вижда. Плачем, за да покажем на другите, че плачем.�
Обожавам такива положения: завършвам една книга (руска), започвам следващата (френска) и поне първите 12 страници са силно сходни � като история, съдържание, не като стил. Едни и същи неща, независимо казани от различни автори. В някои случаи подобни сходства по-скоро не ми допадат. Но не и сега. Нещата са съвсем различно-еднакви. И не са само тези 12 страници. Последва еднаквост с по-предната ми книга (норвежка), а към края един момент си е направо близнак на ситуация от норвежката. Силно напомняне и за една корейска баба. Пак положително ентусиазиране за мен � заради възможността едни и същи неща да се разкажат по различни начини, заради преплитането и еднаквостта при автори/герои/реални хора, които се намират на километри/години едни от други. Тази еднаквост се нарича чисто и просто „нещат� от живота� � всичко в романа „Спомените� сме го срещали в живота, в книги, във филми�
В хода на повествованието приятни ми бяха кратките коментари на главния герой � „философски� и психологически. Но не от онази баналната и досадна психология. А вплетени с най-типичното според мен за Фоенкинос (доколкото го опознах) � мекота и не-претенция. И точно по мой вкус � леки шегички тук-таме. Не прекомерно оригиналничене и насилен хумор, не сухота и прекалена тежест, а точно умереност във всичко. Силно удовлетворяващ (ме) финал „п� давидовски�.
Цялостно първата половина ми хареса малко повече от втората, май за себе си мога да разгранича романа грубо така: 1 за чувствата, 2 повече за историята (все пак е роман със сюжет). Някои дребни минусчета (пак за мен) � лекичък застой в динамиката към средата (може би оправдан); прекалено често използване на � (многоточие) като реплика на изумен герой, който не отговаря нищо в диалог; неправилно използване на местоименията ми/си (не съм сигурна); не се запознах достатъчно с Луиз (но може би точно толкова е нужно за нея, а всички останали „видях� много добре � главния герой, майката, бащата, бабата, дядото, бащата на Луиз, Жерар, дори касиера в бензиностанцията); непростимо посочване на романа на Кундера като „Непоносимат� лекота на битието� и други коректорски пропуски.
И все пак � толкова огромни и многобройни плюсове: чувствах се много добре по време на цялото четене (въпреки сериозните теми � пенсиониране, старост, любов, семейство, родителство, самота, професия) � нито напрежение, нито безразличие породи книгата в мен, а точно желаната ангажираност и ... умиротворение; новостта „вмъкван� на малки споменчета на героите и на външни за романа личности� ме радваше безкрайно � незаменими брънки от веригата на романа са; останах очарована от кадифения глас на младия герой и най-вече от възгледите му във връзка с преживяванията. Така наречените „случайности�, които в други книги подозирам като използвани за наместване на сюжета, сега ми се струваха естествени и им вярвах. Особено за такива, на които съм свидетел в живота (майката и бащата).
Направо изсипвам любимите си откъси.
„На�-красивите спомени в живота са онези, когато изобщо не ти пука какво ядеш.�
„Омразата към другите винаги е била най-добрият начин да запълниш собствената си празнота.�
„Иска� да му кажа, че никой не е отговорен за родителите си.�
„З� да отпразнуваме новината, просто решихме да поскитаме из Париж. Без ресторант, без подарък, само дълга разходка край Сена.�
„Винаг� съм смятал, че родителите не могат да плачат. Давайки ни живот, те пресушават очите си. Стояхме така, без да разговаряме, което не променяше навиците ни. Но имаше някакво смущение. Смущение, че показваме скръбта си. Когато бях в добро настроение, мислех, че емоционалната сухота на баща ми е някаква форма на свян. Ето че този свян изчезна. Бяхме притеснени, че показваме мъката си. Ала в същото време, свикнали с постоянния мизансцен на живота си, искахме тя да се вижда. Плачем, за да покажем на другите, че плачем.�
April 19, 2016
نیمه اول کتاب رو خیلی دوست داشتم. جایی که نویسنده در مورد دوران سالمندی، شکل زندگی هاشون این که ازدواج ها تو پیری به کجا میرسن و اهمیتی که اشیا تو زندگیشون پیدا میکنه ها و این که گذشته چقدر براشون مهم میشه حرف میزنه.
از وسطاش کتاب شروع به افت کردن میکنه شاید به خاطر این که راوی هم وارد جریان اصلی زندگی روزمره میشه و اینجوری میخواد نشون بده روزمرگی همینه پر از تکرار و خالی از هیجان.
در کل این کتاب درمورد خاطراتی هست که تو زندگی هر فرد نقطه عطفش محسوب میشه، وقتی اون اتفاق ها برامون میفته شاید نفهمیم چقدر مهمه اما وقتی تبدیل به خاطره میشه مدام تو زندگیمون یادش میکنیم و بهش برمیگردیم
از وسطاش کتاب شروع به افت کردن میکنه شاید به خاطر این که راوی هم وارد جریان اصلی زندگی روزمره میشه و اینجوری میخواد نشون بده روزمرگی همینه پر از تکرار و خالی از هیجان.
در کل این کتاب درمورد خاطراتی هست که تو زندگی هر فرد نقطه عطفش محسوب میشه، وقتی اون اتفاق ها برامون میفته شاید نفهمیم چقدر مهمه اما وقتی تبدیل به خاطره میشه مدام تو زندگیمون یادش میکنیم و بهش برمیگردیم
April 22, 2015
Je viens de finir le livre de Foenkinos et, sincèrement, je suis encore un peu confus, comme si je restais sur ma faim. Pourtant, ce n’est pas ça, mais plutôt un certain état de mélancolie lié aux pages de ce roman touchant. Parce que, ce dont je suis tout à fait sûr, c’est que « Les souvenirs » est un livre vraiment beau, sensible est bien écrit. Foenkinos revient sur les années de jeunesse (mais aussi sur ceux de vieillesse, bien entendu), sur l’espoir de l’adolescent et sur les rêves spécifiques aux moments où l’on croit que le monde vous appartient. Il décrit avec tendresse les instants passés en compagnie de ses grands-parents, ainsi que la découverte de l’amour (apparemment, au moins) réel. Sans que ce récit soit sombré dans le pessimisme, l’auteur montre le quotidien qui n’est pas toujours parfait, ayant besoin d’être constamment enjolivé et, à mon avis, c’est la description des événements simples, de la vie « comme il va », l’aspect où réside l’habileté des écrivains français. Même si j’ai aimé mieux le style de Yasmina Reza, j’ai senti la même odeur nostalgique, tantôt résignée, tantôt humoristique chez Foenkinos qui entoure, par exemple, « Heureux les heureux ». On peut se retrouver aisément dans de telles pages qui constituent un prolongement réaliste de la vie-même.
Pourquoi, donc, « seulement » quatre étoiles ? Là, il faut avouer que j’ai eu de la peine quant à placer ce livre dans une catégorie. Bien que l’écrivain essaie de parler de tous les aspects de la vie sentimentale, j’ai perçu une rupture assez brutale entre le passé (les grands-parents, l’enfance et puis l’adolescence) et le présent qui, heureusement, semble loin d’être tout rose. L’écriture devient ainsi un peu lourde et � je risquerais � parfois ennuyante ou répétitive, puisque Foenkinos se concentre (intentionnellement) davantage sur le côté concret, au détriment de la « poésie ». Pourtant, cela ne prouve que la vie est constituée de cycles traversés plus ou moins facilement. Et, évidemment, personne n’y échappe. 4,4/5
Pourquoi, donc, « seulement » quatre étoiles ? Là, il faut avouer que j’ai eu de la peine quant à placer ce livre dans une catégorie. Bien que l’écrivain essaie de parler de tous les aspects de la vie sentimentale, j’ai perçu une rupture assez brutale entre le passé (les grands-parents, l’enfance et puis l’adolescence) et le présent qui, heureusement, semble loin d’être tout rose. L’écriture devient ainsi un peu lourde et � je risquerais � parfois ennuyante ou répétitive, puisque Foenkinos se concentre (intentionnellement) davantage sur le côté concret, au détriment de la « poésie ». Pourtant, cela ne prouve que la vie est constituée de cycles traversés plus ou moins facilement. Et, évidemment, personne n’y échappe. 4,4/5
August 5, 2018
كناب از زبان پسري به اسم پاتريك نقل ميشه كه وابستگي زيادي به پدر بزرگ و مادربزرگش داره و مرگ اونها تاثير بدي روش ميذاره..
داستان با مرگ پدربزرگش شروع ميشه كه از جنگ جهاني جون سالم بدر برده ولي كارش با يه صابون در حمام تموم ميشه..
پاتريك اول داستان عشق و رابطه ي پدربزرگش رو مطرح ميكنه، بعد مادر پدرش رو و بعد هم خودش..بعد هر فصلي كه راويش پاتريكه فصلي وجود داره كه خاطره ي كسي رو تعريف ميكنه كه تو فصل قبلي حضورش مشهود بوده،نقشي داشته يا حتي اسمش اومده..اين قسمتش براي من خيلي جالب بود👌
در كل كتاب جذابي بود در ژانر خودش و در زمان خودش كه ساعت ٢بغد از ظهر شروعش كردم و بدليل جذابيتش تا همين الان نشستم و تمومش كردم👌در طول داستان هم ميخندين و هم غصه ميخورين و هم نگران ميشين و حتي ممكنه هرازگاهي قطره اشكي هم بريزين..
داستان با مرگ پدربزرگش شروع ميشه كه از جنگ جهاني جون سالم بدر برده ولي كارش با يه صابون در حمام تموم ميشه..
پاتريك اول داستان عشق و رابطه ي پدربزرگش رو مطرح ميكنه، بعد مادر پدرش رو و بعد هم خودش..بعد هر فصلي كه راويش پاتريكه فصلي وجود داره كه خاطره ي كسي رو تعريف ميكنه كه تو فصل قبلي حضورش مشهود بوده،نقشي داشته يا حتي اسمش اومده..اين قسمتش براي من خيلي جالب بود👌
در كل كتاب جذابي بود در ژانر خودش و در زمان خودش كه ساعت ٢بغد از ظهر شروعش كردم و بدليل جذابيتش تا همين الان نشستم و تمومش كردم👌در طول داستان هم ميخندين و هم غصه ميخورين و هم نگران ميشين و حتي ممكنه هرازگاهي قطره اشكي هم بريزين..
August 23, 2017
Lo amé de principio a fin. Quería subrayar todo, pero me quedé con las ganas de hacerlo.
Es de esas historias que te abrazan y no te sueltan. Lees y no sabes para adónde va el relato. Hay muchas anécdotas anexas, sin embargo, no molestan. Es una historia familiar que bien podría haber empezado por su final.
Maravilloso.
Es lo primero que leo de Foenkinos y quiero más.
Es de esas historias que te abrazan y no te sueltan. Lees y no sabes para adónde va el relato. Hay muchas anécdotas anexas, sin embargo, no molestan. Es una historia familiar que bien podría haber empezado por su final.
Maravilloso.
Es lo primero que leo de Foenkinos y quiero más.
October 26, 2011
La plupart des critiques que j’ai lues sur ce livre, à commencer par la quatrième de couverture ou les avis des libraires apposés sur les piles de livres, mettent l’accent sur la réflexion sur la vieillesse présente dans ce livre : c’est en effet une part assez importante du récit, mais c’est assez réducteur, selon moi. Il est vrai que j’ai moi aussi été très touchée et émue par la mort du grand-père du narrateur, puis (et surtout) par la souffrance de sa grand-mère placée en maison de retraite : lentement, bribe par bribe, elle perd sa liberté, son autonomie, et dépend de plus en plus de ses enfants qui, comme souvent dans ces cas-là, viennent de moins en moins la voir. Foenkinos présente cette situation avec une grande délicatesse et une certaine tendresse, mais toujours avec ces petites pointes d’humour surréaliste qui caractérise son écriture dans les livres que j’ai lu de lui (La délicatesse et Nos séparations). Si j’avais souvent le sourire lorsque je lisais ces derniers, la tonalité plus mélancolique et dramatique des Souvenirs m’a au contraire plongée dans une forme de tristesse que l’auteur savait entrecouper d’éclats de rire, par quelques réparties ou notes de bas de page inattendues, sans que cela ne tombe jamais dans le ridicule ou le forcé.
Le thème de la vieillesse est également abordé à partir d’un second point de vue : la retraite récente des parents du narrateur. Ceux-ci la vivent de manière assez différente, mais tous deux mal. Ils sont perdus face à ce brusque changement de rythme, face à tout ce temps libre qui s’offre à eux, libérés des contraintes et des habitudes de la vie dite active. Les failles apparaissent alors et s’agrandissent, béantes, jusqu’� devenir insoutenables. J’ai été un peu moins touchée par cette partie du récit � les personnages m’apparaissant comme légèrement antipathiques �, mais c’est paradoxalement la question contenue dans celle-ci (comment vivre la retraite et la perte des repères qu’elle engendre ?) qui continue à résonner en moi après ma lecture.
Néanmoins, comme je l’ai dit plus haut, aborder cette lecture à partir du seul thème de la vieillesse me semble réducteur : cette histoire, c’est aussi celle du narrateur qu’on voit grandir (et vieillir, d’une certaine manière, il est vrai), avec ses doutes, ses peurs et ses rêves. On le suit pas à pas, dans ses tentatives infructueuses d’écriture, ses rencontres, sa découverte de l’amour, son installation progressive dans une routine ni malheureuse ni vraiment heureuse, etc. C’est l’un des thèmes qui reviennent souvent, d’après moi, dans les romans de Foenkinos : ils forment comme une série d’éducations sentimentales, déployées en différentes scènes. Parmi celles-ci, mes préférées sont indéniablement celles des rencontres : elles semblent toujours surréalistes, romanesques, incroyables, et pourtant tellement possibles ! Il suffirait d’un peu de chance, d’un hasard heureux, accompagné d’un zeste d’audace et d’assurance, me dis-je à chaque fois en y rêvant, émerveillée� Les rencontres des Souvenirs n’ont pas dérogé à cette habitude et ont surpassé toutes mes attentes : celle du narrateur et de Louise est à présent ma préférée, par sa tonalité d’évidence et de simplicité, même si celle dans le métro a le charme incroyable du hasard, celui qu’on n’obtiendrait jamais en cherchant à le provoquer.
Enfin, les souvenirs : ils sont présents tout au long du roman, un chapitre sur deux, comme sait si bien le faire Foenkinos, avec son art de l’impromptu et de l’inattendu. Chaque personnage, ayant un rôle actif ou simplement évoqué, reçoit en quelque sorte la parole dans ce court espace d’écriture. Ce sont comme des fragments de vies, des souffles légers et éphémères dans la bourrasque de l’intrigue du roman. Celui-ci constitue lui-même un souvenir, celui qui permet au narrateur d’écrire ce livre dont on vient de fermer la dernière page, avec l’envie de revenir à la première et de reprendre la ritournelle des souvenirs�
Le thème de la vieillesse est également abordé à partir d’un second point de vue : la retraite récente des parents du narrateur. Ceux-ci la vivent de manière assez différente, mais tous deux mal. Ils sont perdus face à ce brusque changement de rythme, face à tout ce temps libre qui s’offre à eux, libérés des contraintes et des habitudes de la vie dite active. Les failles apparaissent alors et s’agrandissent, béantes, jusqu’� devenir insoutenables. J’ai été un peu moins touchée par cette partie du récit � les personnages m’apparaissant comme légèrement antipathiques �, mais c’est paradoxalement la question contenue dans celle-ci (comment vivre la retraite et la perte des repères qu’elle engendre ?) qui continue à résonner en moi après ma lecture.
Néanmoins, comme je l’ai dit plus haut, aborder cette lecture à partir du seul thème de la vieillesse me semble réducteur : cette histoire, c’est aussi celle du narrateur qu’on voit grandir (et vieillir, d’une certaine manière, il est vrai), avec ses doutes, ses peurs et ses rêves. On le suit pas à pas, dans ses tentatives infructueuses d’écriture, ses rencontres, sa découverte de l’amour, son installation progressive dans une routine ni malheureuse ni vraiment heureuse, etc. C’est l’un des thèmes qui reviennent souvent, d’après moi, dans les romans de Foenkinos : ils forment comme une série d’éducations sentimentales, déployées en différentes scènes. Parmi celles-ci, mes préférées sont indéniablement celles des rencontres : elles semblent toujours surréalistes, romanesques, incroyables, et pourtant tellement possibles ! Il suffirait d’un peu de chance, d’un hasard heureux, accompagné d’un zeste d’audace et d’assurance, me dis-je à chaque fois en y rêvant, émerveillée� Les rencontres des Souvenirs n’ont pas dérogé à cette habitude et ont surpassé toutes mes attentes : celle du narrateur et de Louise est à présent ma préférée, par sa tonalité d’évidence et de simplicité, même si celle dans le métro a le charme incroyable du hasard, celui qu’on n’obtiendrait jamais en cherchant à le provoquer.
Enfin, les souvenirs : ils sont présents tout au long du roman, un chapitre sur deux, comme sait si bien le faire Foenkinos, avec son art de l’impromptu et de l’inattendu. Chaque personnage, ayant un rôle actif ou simplement évoqué, reçoit en quelque sorte la parole dans ce court espace d’écriture. Ce sont comme des fragments de vies, des souffles légers et éphémères dans la bourrasque de l’intrigue du roman. Celui-ci constitue lui-même un souvenir, celui qui permet au narrateur d’écrire ce livre dont on vient de fermer la dernière page, avec l’envie de revenir à la première et de reprendre la ritournelle des souvenirs�
October 6, 2023
Aburrido, soso y simplón sobremanera, aunque se diga que es una escritura "tierna" o sentimental.
September 23, 2020
این کتاب واقعا خاطره بازی بود.
به ظرافت از خاطره ای به خاطره ی دیگه برده میشی.
خاطراتی مثل عروسک ماتروشکا از دل هم درمیان و زندگی که مجموعه ای سردرگم از همه ی این شادی ها و غم هاست به نمایش گذاشته میشه.
این کتاب چیزی به اطلاعات من اضافه نکرد. ولی حس نزدیکی بهم میداد و خنده ای ملیح که همه جای جهان آسمون همین رنگه و همینقدر عادی!
از همه بیشتر لطافته اون نقاشیِ گاو آویزون بر دیوار سالمندان و چگونگی رسیدنش به اون دیوار جذبم کرد:)
سواستفاده ای که پدر و مادر این پسر در تموم مدت زندگیش ازش کردن و گهگاه فقط متوجهش میشد:)
توصیفه نقاشِ گاو و منزلش و روحیه اش :)
در کل برای سه چهار روز تنوع فکری و استراحت مغزی خوب بود.
پ.ن: این کتاب باعث آشنایی من با شارلوت سالمون و نقاشی هاش شد که اتوبیوگرافی ایشون به صورت نقاشی بسیار جذبم کرد. ممنونم آقای فوینکینوس😉
به ظرافت از خاطره ای به خاطره ی دیگه برده میشی.
خاطراتی مثل عروسک ماتروشکا از دل هم درمیان و زندگی که مجموعه ای سردرگم از همه ی این شادی ها و غم هاست به نمایش گذاشته میشه.
این کتاب چیزی به اطلاعات من اضافه نکرد. ولی حس نزدیکی بهم میداد و خنده ای ملیح که همه جای جهان آسمون همین رنگه و همینقدر عادی!
از همه بیشتر لطافته اون نقاشیِ گاو آویزون بر دیوار سالمندان و چگونگی رسیدنش به اون دیوار جذبم کرد:)
سواستفاده ای که پدر و مادر این پسر در تموم مدت زندگیش ازش کردن و گهگاه فقط متوجهش میشد:)
توصیفه نقاشِ گاو و منزلش و روحیه اش :)
در کل برای سه چهار روز تنوع فکری و استراحت مغزی خوب بود.
پ.ن: این کتاب باعث آشنایی من با شارلوت سالمون و نقاشی هاش شد که اتوبیوگرافی ایشون به صورت نقاشی بسیار جذبم کرد. ممنونم آقای فوینکینوس😉
April 7, 2015
Having read La Délicatesse I wasn't sure if I should expect a predictable love story or something different. Don't get me wrong, I liked his previous book, but it felt very cliche. Les souvenirs was a wonderful read. The story moved at a nice pace, and I love the way Foenkinos integrated different memories into the book. Not only does it express nostalgia from every page, but it touches on the topics of living and becoming old. It wasn't quite what I expected, and the back cover does a good job of being extremely vague, which is a good thing...for me.
If you like relishing in the past, in this case the protagonist's past, then this book is for you. I don't often feel a sense of nostalgia from many books, but this one does a good job of doing that. I feel like I've had a long conversation with a friend I hadn't seen in years, and we're catching up on our lives.
There are many lessons to be learned from this book, and I applaud David Foenkinos for this written work. I highly recommend it.
If you like relishing in the past, in this case the protagonist's past, then this book is for you. I don't often feel a sense of nostalgia from many books, but this one does a good job of doing that. I feel like I've had a long conversation with a friend I hadn't seen in years, and we're catching up on our lives.
There are many lessons to be learned from this book, and I applaud David Foenkinos for this written work. I highly recommend it.
January 12, 2017
„Спомените� и писателите, които няма да те изоставят:
Фоенкинос притежава няколко писателски суперсили. Първата е да сломява баналността и сладникавостта у иначе сърцераздирателни сюжети � за любов и смърт, за младост и старост, за срещи и раздели, които на теория трябва да те просълзят, а с неговия глас те разсмиват. Умее да разобличава по възможно най-елегантния начин житейски състояния и човешки проявления, които всички изпитват, но малцина успяват да изразят. И накрая, поднася историите си така, че да ти се прииска предварително да си уредиш следобедна среща с тях и в уречения ден да им се насладиш на един дъх.
Фоенкинос притежава няколко писателски суперсили. Първата е да сломява баналността и сладникавостта у иначе сърцераздирателни сюжети � за любов и смърт, за младост и старост, за срещи и раздели, които на теория трябва да те просълзят, а с неговия глас те разсмиват. Умее да разобличава по възможно най-елегантния начин житейски състояния и човешки проявления, които всички изпитват, но малцина успяват да изразят. И накрая, поднася историите си така, че да ти се прииска предварително да си уредиш следобедна среща с тях и в уречения ден да им се насладиш на един дъх.
March 10, 2024
à vrai dire j'ai mis si longtemps à le lire (j'avais pas trop le temps...) que j'en avais un peu marre, mais c'est vraiment un beau livre et l'histoire est très belle, surtout que j'adore le thème des souvenirs !!
March 26, 2024
La naissance d’un petit vide en moi après avoir lu la dernière page et fermé le livre.
David Foenkinos.. merci pour ce livre sur l’amour, sous toutes formes, et sur les gens.
David Foenkinos.. merci pour ce livre sur l’amour, sous toutes formes, et sur les gens.
February 5, 2024
اون موقع که شروعش کردم اینجا نوشتم "ولی به عشق در نگاه اول در مورد کتاب‌ه� اعتقاد دارم" و حالا که تموم شد هم هنوز عاشقشم. خلاقانه و ریزبینانه و با یه طنز ظریف. :)
May 2, 2016
This seemed so good at first, when it dealt primarily with old people and loneliness. I thought that would be the theme of the book, and it worked really, really well. But then the story moved on to other themes, and I pretty much lost interest.
Perhaps the biggest flaw of this book is how present the narrator is as author. He keeps mentioning his attempts at writing, how he struggles with it, and his techniques - which he then uses in the narrative. I automatically started judging him more harshly, like a failed author, or a mediocre one.
I found myself getting annoyed at the symmetries he uses: his meeting women and the relationship thing with him vs. his parents. And these "memories" of people that could have been interesting if I hadn't been thinking that I know it's all made up because he just said so. His love-life in particular was NOT something I had any interest in reading about, and many of the dialogues felt so... made-up. Most of the scenes, really.
The footnotes where not a particularly good idea either, all of them were superfluous and just drew even more attention to the fact that here: author = narrator.
I'm surprised at how much I did actually enjoy reading this considering how bad I now find it.
Perhaps the biggest flaw of this book is how present the narrator is as author. He keeps mentioning his attempts at writing, how he struggles with it, and his techniques - which he then uses in the narrative. I automatically started judging him more harshly, like a failed author, or a mediocre one.
I found myself getting annoyed at the symmetries he uses: his meeting women and the relationship thing with him vs. his parents. And these "memories" of people that could have been interesting if I hadn't been thinking that I know it's all made up because he just said so. His love-life in particular was NOT something I had any interest in reading about, and many of the dialogues felt so... made-up. Most of the scenes, really.
The footnotes where not a particularly good idea either, all of them were superfluous and just drew even more attention to the fact that here: author = narrator.
I'm surprised at how much I did actually enjoy reading this considering how bad I now find it.
September 8, 2021
Mi infancia es una caja llena de nuestros recuerdos. �
Nietzsche afirmó que el olvido es un signo de salud, afirmando que ‟es posible vivir casi sin recuerdos, incluso vivir felizmente, como muestra el animal: pero sin olvidar es absolutamente imposible vivir en absoluto� pero también afirmó en su libro La genealogía de la moral, que el olvido es una capacidad activa, vital para ‟gobernar, anticipar, planificar con anticipación� una capacidad cuya función se puede comparar con la de un conserje ‟preservar el orden mental, la calma, y el decoro� y repite que el olvido es un signo de salud robusta. El antídoto para combatir una sobredosis de lo histórico es tener fuerza para olvidar y encerrarse en un horizonte limitado.
Ya dispuesto a leer este libro Los recuerdos del escritor francés David Foenkinos, reconocido con algunos de los premios literarios más importantes de sus país, es una invitación episódica de un individuo que se construye así mismo sobre los gajos que le proporciona los recuerdos a través de su vida. Los recuerdos le generan en cada momento de la vida eventos, que podríamos decir, que le son hasta genéticos, porque se repiten de padre a hijo, pero estos recuerdos le son una respuesta del por qué le son tan común a si mismo.
Mientras que el protagonista del libro El idioma de los recuerdos de Antonio Gómez Rufo evoca un pasado, que de algún modo le sirve de vehículo para construir el presente de los hechos que le arrastran, le son recuerdos de culpabilidad: ‟No me inquieta ese recuerdo, no, en cambio, lo que pienso ahora es que la noche debería estar prohibida. Que la sociedad debería estar prohibida. En consecuencia, que la noche pasada en soledad no debería existir. Es aterradora, si. Le tengo miedo.� Mientras que en el protagonista del libro Recuerdos durmientes de Patrick Modiano busca en el olvido hilvanar sus errores que le llegan a través de sus recuerdos, los cuales culpa a la fuga “En cada página me decía: si pudiéramos volver a vivir, a las mismas horas, en los mismos sitios y en las mismas circunstancias lo que ya habíamos vivido, pero vivirlo mucho mejor que la primera vez, sin las equivocaciones, los tropiezos y los tiempos muertos..., sería como pasar a limpio un manuscrito lleno de tachaduras... �
Los recuerdos es la vida de una narrador solitario y desilusionado, que trabaja como vigilante nocturno en un hotel pero sueña con ser escritor. Nos cuenta su aburrida vida diaria, la cual se ve sacudida por la muerte de su abuelo, su abuela es colocada en contra de su voluntad en una residencia de ancianos Poco después de su admisión, huyó, y el joven decidió ir en busca de ella. Y ahí es cuando la novela realmente comienza. Nos sumergimos en los recuerdos de la familia, pero no solo: también se evoca a personas cruzadas en restaurantes o en la calle, que recuerdan a personajes famosos que, en un momento u otro, han contado en la vida de la familia. En esta novela evoca la vejez, la muerte. Pero, también nos hace reír y burlarnos de las situaciones más delicadas.
El primer capitulo es un homenaje al abuelo asunte, aquel sobreviviente de la guerra y herido por un fragmento de granada. Aquel que al caer en la bañera que más luego degeneró en problemas físicos. Pero hubo algo que no pudo hacer quien narra, decirle: “Quería decirle que lo quería, pero no fui capaz.� Pero, ahora esta muerto.
Tiene mucho del recuerdo del escritor japonés Yasunari Kawabata, quien a temprana edad quedo sin padres, ambos muerto por la tuberculosis. Su único refugio fueron sus abuelos, aunque su abuela no le dura mucha, pero de quien tiene mayores recuerdos es de su abuelo. “Vivieron ocho años juntos. Cuando tuvo edad para comprender la tragedia familiar, su abuelo le dijo: «La muerte nos ha golpeado, y ello nos obliga a amar». Cuarenta y cinco años más tarde recordaría aún esta máxima, y esto es lo que contestó a una periodista danesa que le preguntaba por la obsesión por la muerte en su obra: «La muerte obliga a amar».�
Hay dos historias que son traídas por el recuerdo de quien narra, un primer caso es de Sonia Senerson, quien se vio sola con su hija, tras su esposo, un ruso que decidió abandonar a Francia para unirse a las trapas del Ejercito Rojo. No volvió a tener noticias de él. Al pasar los años, ella se hizo una gran bailarina, hasta cruzar las fronteras rusas, y decidir buscar a ver si estaba vivo o no su antiguo esposo, y logró encontrarlo, pero sentado en una silla de rueda y ciego, paralitico: “Había preferido desaparecer antes que volver a Francia y no poder ver nunca más a su mujer y a su hija. Sonia apoyó la cabeza en su hombro. Meses más tarde, consiguió de la administración soviética el permiso para llevárselo a Francia con ella. Una noche, él le dijo en voz baja: «Aún recuerdo tu rostro».� La otra historia es la del pintor Edgarrd Van Koon del cuadro de la vaca, un cuadro algo así de culto que tenia la abuela del narrador, y con motivo al cumpleaños de ella, el decidió llevarla a conocer al pintor, un tipo que odiaba los zapatos y ruido del timbre, ya por su edad perdido entre los 42 y 65 anos, pero tenían en su puerta a “Somos sus mayores admiradores». �, aunque quedó sorprendido por esto, no sabia si era en serio o una burla. Esta visita hizo revivir nueva vez la pintura en el pintor “Habíamos sacado a ese hombre de su profunda soledad.� “Luego se levantó de pronto y fue a buscar una pequeña libreta en la que escribió: «Comprar un lienzo, pinceles y témperas». Reanudaría así su pasión de antaño. Empezaría una nueva serie de cuadros titulada «Vacas».�
Es un excelente texto que recompone la novela familiar, la cual esta conectada con los recuerdos, con la desaparición de los abuelos, el amor, el desamor. Un texto que le da anécdotas de vida diaria a su personaje, un pretexto para una meditación sobre el tiempo, los vínculos entre generaciones, de la importancia de preservar esos momentos vividos, de hasta qué puntos las acciones de nuestros padres se afinca en nuestro modo vivir, abuelos que mueren, una madre que se hace ausente, un padre que a media le esta presente, un modelo que se repite más luego en la vida del protagonista. El ultimo capitulo es como una fílmica que con pinza va tomando de los recuerdos.
“Siempre buscamos razones para la estrechez afectiva de nuestros padres. Siempre buscamos razones para la falta de amor que nos corroe por dentro. A veces sencillamente no hay nada que decir.�
Nietzsche afirmó que el olvido es un signo de salud, afirmando que ‟es posible vivir casi sin recuerdos, incluso vivir felizmente, como muestra el animal: pero sin olvidar es absolutamente imposible vivir en absoluto� pero también afirmó en su libro La genealogía de la moral, que el olvido es una capacidad activa, vital para ‟gobernar, anticipar, planificar con anticipación� una capacidad cuya función se puede comparar con la de un conserje ‟preservar el orden mental, la calma, y el decoro� y repite que el olvido es un signo de salud robusta. El antídoto para combatir una sobredosis de lo histórico es tener fuerza para olvidar y encerrarse en un horizonte limitado.
Ya dispuesto a leer este libro Los recuerdos del escritor francés David Foenkinos, reconocido con algunos de los premios literarios más importantes de sus país, es una invitación episódica de un individuo que se construye así mismo sobre los gajos que le proporciona los recuerdos a través de su vida. Los recuerdos le generan en cada momento de la vida eventos, que podríamos decir, que le son hasta genéticos, porque se repiten de padre a hijo, pero estos recuerdos le son una respuesta del por qué le son tan común a si mismo.
Mientras que el protagonista del libro El idioma de los recuerdos de Antonio Gómez Rufo evoca un pasado, que de algún modo le sirve de vehículo para construir el presente de los hechos que le arrastran, le son recuerdos de culpabilidad: ‟No me inquieta ese recuerdo, no, en cambio, lo que pienso ahora es que la noche debería estar prohibida. Que la sociedad debería estar prohibida. En consecuencia, que la noche pasada en soledad no debería existir. Es aterradora, si. Le tengo miedo.� Mientras que en el protagonista del libro Recuerdos durmientes de Patrick Modiano busca en el olvido hilvanar sus errores que le llegan a través de sus recuerdos, los cuales culpa a la fuga “En cada página me decía: si pudiéramos volver a vivir, a las mismas horas, en los mismos sitios y en las mismas circunstancias lo que ya habíamos vivido, pero vivirlo mucho mejor que la primera vez, sin las equivocaciones, los tropiezos y los tiempos muertos..., sería como pasar a limpio un manuscrito lleno de tachaduras... �
Los recuerdos es la vida de una narrador solitario y desilusionado, que trabaja como vigilante nocturno en un hotel pero sueña con ser escritor. Nos cuenta su aburrida vida diaria, la cual se ve sacudida por la muerte de su abuelo, su abuela es colocada en contra de su voluntad en una residencia de ancianos Poco después de su admisión, huyó, y el joven decidió ir en busca de ella. Y ahí es cuando la novela realmente comienza. Nos sumergimos en los recuerdos de la familia, pero no solo: también se evoca a personas cruzadas en restaurantes o en la calle, que recuerdan a personajes famosos que, en un momento u otro, han contado en la vida de la familia. En esta novela evoca la vejez, la muerte. Pero, también nos hace reír y burlarnos de las situaciones más delicadas.
El primer capitulo es un homenaje al abuelo asunte, aquel sobreviviente de la guerra y herido por un fragmento de granada. Aquel que al caer en la bañera que más luego degeneró en problemas físicos. Pero hubo algo que no pudo hacer quien narra, decirle: “Quería decirle que lo quería, pero no fui capaz.� Pero, ahora esta muerto.
Tiene mucho del recuerdo del escritor japonés Yasunari Kawabata, quien a temprana edad quedo sin padres, ambos muerto por la tuberculosis. Su único refugio fueron sus abuelos, aunque su abuela no le dura mucha, pero de quien tiene mayores recuerdos es de su abuelo. “Vivieron ocho años juntos. Cuando tuvo edad para comprender la tragedia familiar, su abuelo le dijo: «La muerte nos ha golpeado, y ello nos obliga a amar». Cuarenta y cinco años más tarde recordaría aún esta máxima, y esto es lo que contestó a una periodista danesa que le preguntaba por la obsesión por la muerte en su obra: «La muerte obliga a amar».�
Hay dos historias que son traídas por el recuerdo de quien narra, un primer caso es de Sonia Senerson, quien se vio sola con su hija, tras su esposo, un ruso que decidió abandonar a Francia para unirse a las trapas del Ejercito Rojo. No volvió a tener noticias de él. Al pasar los años, ella se hizo una gran bailarina, hasta cruzar las fronteras rusas, y decidir buscar a ver si estaba vivo o no su antiguo esposo, y logró encontrarlo, pero sentado en una silla de rueda y ciego, paralitico: “Había preferido desaparecer antes que volver a Francia y no poder ver nunca más a su mujer y a su hija. Sonia apoyó la cabeza en su hombro. Meses más tarde, consiguió de la administración soviética el permiso para llevárselo a Francia con ella. Una noche, él le dijo en voz baja: «Aún recuerdo tu rostro».� La otra historia es la del pintor Edgarrd Van Koon del cuadro de la vaca, un cuadro algo así de culto que tenia la abuela del narrador, y con motivo al cumpleaños de ella, el decidió llevarla a conocer al pintor, un tipo que odiaba los zapatos y ruido del timbre, ya por su edad perdido entre los 42 y 65 anos, pero tenían en su puerta a “Somos sus mayores admiradores». �, aunque quedó sorprendido por esto, no sabia si era en serio o una burla. Esta visita hizo revivir nueva vez la pintura en el pintor “Habíamos sacado a ese hombre de su profunda soledad.� “Luego se levantó de pronto y fue a buscar una pequeña libreta en la que escribió: «Comprar un lienzo, pinceles y témperas». Reanudaría así su pasión de antaño. Empezaría una nueva serie de cuadros titulada «Vacas».�
Es un excelente texto que recompone la novela familiar, la cual esta conectada con los recuerdos, con la desaparición de los abuelos, el amor, el desamor. Un texto que le da anécdotas de vida diaria a su personaje, un pretexto para una meditación sobre el tiempo, los vínculos entre generaciones, de la importancia de preservar esos momentos vividos, de hasta qué puntos las acciones de nuestros padres se afinca en nuestro modo vivir, abuelos que mueren, una madre que se hace ausente, un padre que a media le esta presente, un modelo que se repite más luego en la vida del protagonista. El ultimo capitulo es como una fílmica que con pinza va tomando de los recuerdos.
“Siempre buscamos razones para la estrechez afectiva de nuestros padres. Siempre buscamos razones para la falta de amor que nos corroe por dentro. A veces sencillamente no hay nada que decir.�
July 10, 2017
واقعا تمام مدتی که میخوندمش حظ کردم
متنش اصلا کسل کننده نبود برای من
ترجمش بنظرم خیلی خوب بود
خود داستان خیلی جذاب بود و بعضی جاهاش یه سری چیزای مشابه می دیدم بین زندگی خودم و اتفاقای داستان که خیلی لذت بخش بود
اتفاقای ناگهانی و غیر منتظره خیلی ظریف و به موقع وارد داستان میشدن
و پیشنهاد میکنم شخصیت اصلی داستان بیشتر به زندگیش اهمیت بده !
گذشته از اینها فک می کنم از ادبیات فرانسوی خیلی خوشم میاد و مدل داستان هاش به ذهنم بیشتر کیف میده
کلا هم نشر هیرمند رو نسبت به بقیه ترجیح میدم چون اکثر کتاباشون خوب به نظر میان و روون هستن و پیچیدگی غیر جذاب ندارن
متنش اصلا کسل کننده نبود برای من
ترجمش بنظرم خیلی خوب بود
خود داستان خیلی جذاب بود و بعضی جاهاش یه سری چیزای مشابه می دیدم بین زندگی خودم و اتفاقای داستان که خیلی لذت بخش بود
اتفاقای ناگهانی و غیر منتظره خیلی ظریف و به موقع وارد داستان میشدن
و پیشنهاد میکنم شخصیت اصلی داستان بیشتر به زندگیش اهمیت بده !
گذشته از اینها فک می کنم از ادبیات فرانسوی خیلی خوشم میاد و مدل داستان هاش به ذهنم بیشتر کیف میده
کلا هم نشر هیرمند رو نسبت به بقیه ترجیح میدم چون اکثر کتاباشون خوب به نظر میان و روون هستن و پیچیدگی غیر جذاب ندارن
October 16, 2021
کتابها تاریخ خاصی برای شروع دارند، ۵۰-۶۰ صفحه ازش خونده بودم و بی اینکه جذبش بشم کنار گذاشته شد.
۲-۳ سال بعد اسمش تو انبوه کتابها� نیمه خوانده شده توجهم رو جلب کرد بازش کردم و شروع کردم به خوندن. اینبار به‌خود� اومدم و ۱۵۰ صفحه ازش خونده شده و من رو غرق در حس نوستالژی کرده بود.
�
با اینکه نیمه ابتدایی کتاب برای من جذاب‌ت� بود روند داستان رو خیلی پسندیدم.
�
داستان‌ها� کوتاه از افراد مختلفی که وسط فصل‌ها� کتاب آورده شده بود خیلی تاثیر گذار بود� همه� ما داستانی برای گفتن داریم�
�
برای من آرام و دلنشین بود مثل نگاه کردن برگی تو پاییز که از شاخه� جدا شده و آروم به سمت زمین در حرکته.
۲-۳ سال بعد اسمش تو انبوه کتابها� نیمه خوانده شده توجهم رو جلب کرد بازش کردم و شروع کردم به خوندن. اینبار به‌خود� اومدم و ۱۵۰ صفحه ازش خونده شده و من رو غرق در حس نوستالژی کرده بود.
�
با اینکه نیمه ابتدایی کتاب برای من جذاب‌ت� بود روند داستان رو خیلی پسندیدم.
�
داستان‌ها� کوتاه از افراد مختلفی که وسط فصل‌ها� کتاب آورده شده بود خیلی تاثیر گذار بود� همه� ما داستانی برای گفتن داریم�
�
برای من آرام و دلنشین بود مثل نگاه کردن برگی تو پاییز که از شاخه� جدا شده و آروم به سمت زمین در حرکته.
August 24, 2022
Un livre sublime sur la vieillesse, la mémoire, le temps qui passe et les générations familiales qui se suivent et s’entremêlent.
«Les souvenirs» contient des dizaines de passages que j’ai photographiés tant ils étaient beaux et vrais, tant ils évoquaient quelque chose auquel j’avais déjà pensé, quelque chose que je ressentais.
Les notes de bas de page et les références aux autres livres de l’auteur à l’intérieur du récit sont toujours aussi savoureuses.
Il y a une vérité marquante dans ce livre qui entre dans mon Top 5 de mes préférés !
«Les souvenirs» contient des dizaines de passages que j’ai photographiés tant ils étaient beaux et vrais, tant ils évoquaient quelque chose auquel j’avais déjà pensé, quelque chose que je ressentais.
Les notes de bas de page et les références aux autres livres de l’auteur à l’intérieur du récit sont toujours aussi savoureuses.
Il y a une vérité marquante dans ce livre qui entre dans mon Top 5 de mes préférés !
March 22, 2023
the main character is a man and it shows. i really wanted to give him the benefit of the doubt in the first half during the grandma storyline (tho he already seemed quite egocentric), but it gets so much worse.
romanticising his relationship with his wife was so wrong, it wasn’t "intense" as it is described, he was violent.
overall disappointed with the author considering i really loved «vers la beauté»
romanticising his relationship with his wife was so wrong, it wasn’t "intense" as it is described, he was violent.
overall disappointed with the author considering i really loved «vers la beauté»
April 8, 2013
Encuentro que la literatura de Foenkinos está rodeada de una dulzura que siempre me conmueve. Me pasó con La Delicadeza, con En cas de bonheur y con éste... un relato tierno, sincero, con toques originales y que retrata la vida con realismo y el toque mágico de esa dulzura tan característica.
Displaying 1 - 30 of 319 reviews
Can't find what you're looking for?
Get help and learn more about the design.