ŷ������

“به گردنِ خود ببوسانم از کجاهایم به ساحل آمده‌ا�� حتا هنوز هم غرق طراوتِ نام‌ا��
یارم نباش، خودت باشم خودم باش خود پیش مرگِ تو بودن
خبر کن موسیقی را که گره‌ها�� انگشتان‌ا�� به ماه گره خورده‌ان��
که ناخن‌ا�� هلال ماه شده چیزی نیست هلالِ ماه در شب واحد بودی چیزی نیست
مرا به سوی خود بتابان بچین، رسیده و نرسیده بچین و پنجره را باز کن
جهان به سوی جهان است ببیندت حالا بچین‌ا��
برو به هوا، به هوای این‌ک�� من از پشت پا نگران‌ا�� شوم
و آمدی که بیایی بیا و چنگ‌وا�� منحنی‌ا�� را بگیر و باز بغل کن بزن که بخواند
بِدَم به من پهلوهایت را و شانه‌های�� را”