ŷ������

“هر روز می‌پرس�� که: آیا دوستم داری؟
من جای پاسخ بر نگاهت خیره می‌مان��
تو در نگاه من، چه می‌خوانی�� نمی‌دان��
اما به جای من، تو پاسخ می‌ده��: آری
ما هر دو می‌دانی��
چشم و زبان، پنهان و پیدا، رازگویانند
و آنها که دل به یکدیگر دارند
حرف ضمیر دوست را ناگفته می‌دانن��
ننوشته می‌خوانن��
من «دوست دارم» را
پیوسته در چشم تو می‌خوان��
ناگفته می‌دان��
من آنچه را احساس باید کرد
یا از نگاه دوست باید خواند
هرگز نمی‌پرس��
هرگز نمی‌پرس�� که: آیا دوستم داری
قلب من و چشم تو می‌گوی�� به من: آری”