Å·±¦ÓéÀÖ

“Daha birkaç gün önce, kuvvetli kuzey rüzgârında burada durmuÅŸ, soÄŸuktan titreyerek yakamı kaldırmış, kayının haÅŸin rüzgârda istifini hiç bozmamasını ve bir yaprakçığını bile vermemesini hayranlıkla izlemiÅŸtim; inatla, cesaretle, sertçe direnmiÅŸ, sararmış eski yapraklarına sahip çıkmıştı aÄŸaç.

Ve ÅŸimdi, bugün, ılık, durgun ateÅŸimin başında durup odun kırarken gördüm:Çok hafif, yumuÅŸak bir esinti çıktı, nefes gibiydi ve onca zaman tutunan o yaprakların yüzlercesi, binlercesi dayanmaktan yorularak,inatlaÅŸmaktan, yiÄŸitlenmekten yorularak sessizce, hafifçe, istekle uçup gitti.BeÅŸ altı ay sımsıkı tutunup direnen yapraklar sıradan bir esintiye, hafif bir nefese birkaç dakika içinde yenik düştü, çünkü zamanı gelmiÅŸti, çünkü o zorlu direniÅŸe artık gerek kalmamıştı. (...) Hayır, her rüyet gibi (bu da), yüce ve ebedî olanın ifÅŸası, örtüşen tezatların gerçeÄŸin potasında eriyip birleÅŸmesiydi sadece, bir anlam taşımıyordu ama her ÅŸey anlamına geliyordu, varlığın sırrıydı ve güzeldi, görebilen için mutluluktu, anlamdı, armaÄŸandı ve keÅŸifti (...)”
― Hermann Hesse

“E io, solitario sciatore, abituato però a trattare con gli altri, ai libri, alla musica, alle poesie e ai viaggi, io che sono giunto quassù con ferrovie e corriere, con gli sci e a piedi, mi commuovo al lieve innocente profumo del legno che si riscalda al sole, è una sensazione che mi penetra nell'anima e la soggioga e desta il ricordo di infanzie lontane e intensamente vissute più di quanto lo possa tutto ciò che il regno dell'uomo mi ha dato da gran tempo.

(tratto da Il viandante)”
― Hermann Hesse