Å·±¦ÓéÀÖ

“Elke dag herhaal ik het wonder, wat zeg ik, de triomf, van het moment waarop onze soort het schrift uitvond. Lezen en schrijven, we doen het op den duur zo gedachteloos. Altijd weer het vingervlugge mirakel van ons geheugen dat zich woord voor woord; lettergreep na lettergreep, de totaal willekeurige maar o zo zegenrijke band herinnert tussen een letter en een klank, en wat die verbintenis betekent. Telkens weer die schepping van zin uit een ontstellende ruis die zonder het oor van de ander zonder boodschap zou blijvenâ€� En dat mirakel , die dagdagelijkse ontploffing in betekenis, knettert en vonkt terug in de tijd, naar de havens van de Feniciërs, naar de koningen van Sumer, naar de glazuren tegels van de toren van Babel, verspreid in het zand.”
― Erwin Mortier, Gestameld liedboek: Moedergetijden

&±ô»å±ç³Ü´Ç;¶ÙéÂáà-±¹³Ü

Ik ontmoet steeds weer dezelfde vrouw;

tandenpoetsend dwaalt zij in de spiegel terwijl ik me scheer
boterhammen eet zij, avondeten samen met mij en
vraagt dan of het smaakt;

vaak vind ik het toilet bezet (de kat kan het niet zijn)
naast mij in de bioskoop - het licht dooft bij de laatste
lichtreklame - trilt soms herkenning op mijn netvlies, vormt
een klank zich in mijn keel;

maar als zij aan vrienden (die haar kennen zeker) mijn
allerlaatste nieuws vertelt sta ik werkelijk versteld.

Dit kan toch geen toeval meer zijn!

â€� J. Bernlef”
― J. Bernlef