欧宝娱乐

“In elk land tonen de treinen de essenti毛le kenmerken van de cultuur: Thaise treinen hebben de badkruik met de geglazuurde draak op de zijkant, de Ceylonese een wagen die gereserveerd is voor boeddhistische monniken, de Indiase een vegetarische keuken en zes klassen. De Iraanse hun bidmatjes, de Maleisische een noedelstalletje, de Vietnamese kogelvrij glas op de locomotief en in elk rijtuig van de Russische Spoorwegen staat een samovar. De spoorwegbazaar met haar reizigers en vindinkjes vertegenwoordigde de maatschappij z贸 volmaakt dat je je bij het instappen blootstelde aan het nationale karakter. Soms leek het op een rustige collegezaal, maar soms kreeg ik ook wel eens het gevoel dat ik gevangenzat en werd overvallen door dat monsterachtige 'typische'.”
― Paul Theroux, The Great Railway Bazaar: By Train Through Asia

“Als we ons met de instelling van de reiziger [met ontvankelijkheid als voornaamste kenmerk] door onze eigen omgeving bewogen, zou deze wellicht niet minder interessant blijken dan de hoge bergpassen en de oerwouden vol vlinders in Humboldts Zuid-Amerika.”
― Alain de Botton, The Art of Travel

“En zo, bij dag en bij nacht, onder zon en sterrenlicht, over heuvelen en door eenzame vlakten, over land en zee trekkend, gaande en komende zoals het lot wil, steeds andere mensen ontmoetend, zo trekken wij, rusteloze reizigers door de pelgrimstocht die het leven heet.”
― Charles Dickens, Little Dorrit: Volume 1

“Reizen heeft iets geweldadigs, het dwingt je om vreemden te vertrouwen, en de geborgenheid van huis en vrienden achter te laten.”
― Cesare Pavese

“En doordat ik met haar ben meegegaan, heb ik gezien hoe haar gezicht veranderde.”
― Cees Nooteboom, Philip and the Others: A Novel

“Is een labyrint met een gids nog wel een labyrint? Wat zou mijn paniek geweest zijn als de oude gids er niet bij geweest was? Het meest essenti毛le aan een labyrint is de verwarrende, bedrieglijke keuze: ga ik rechts, ga ik links, ga ik door, ga ik terug? Daar hoort geen gids bij. Ik zie mijzelf zonder die man, ik begin vol goede moed maar kan bij de eerste tweesprong al falen, na vijf minuten weet ik niet meer wie ik ben, na een uur ben ik uitgeput, vind mijn sporen terug die ik dan ook weer verlies, na twee uur schreeuw ik tegen mijn eigen echo's, na een tijd weet ik niet meer of het in het daarbuiten, waar ik vroeger bij hoorde, nacht of dag is en wacht ik alleen nog maar tot die andere vergelijking, die met de dood, tot het grote, zwarte monster dat hier woont en dat mij opwacht, zich zal laten zien. Labyrint, nu weet ik dat dat iets is wat gesloten is, iets waarin de tijd tegen zijn eigen richting in kan lopen. Alweer een woord dat niet meer zomaar gebruikt kan worden.”
― Cees Nooteboom, Continent in beweging - Alle Zuid- en midden Amerikaanse reizen.

“Welke prachtige landen, kusten of rijken en ook bezeilt en aanschouwt, welke omstandigheden voordelen en vermakelijkheden men ook geniet, het zou alleen maar pijn doen als we niet meer de hoop konden koesteren dat alles 茅茅ns te kunnen navertellen in ons vaderland; want het is alleen deze hoop die ons reizen tot 'reizen' maakt; zonder die hoop zou er niet veel verschil zijn tussen reizen en ballingschap.”
― Willem Ysbrantsz Bontekoe, Het Journaal van Bontekoe

“Welke prachtige landen, kusten of rijken men ook bezeilt en aanschouwt, welke omstandigheden voordelen en vermakelijkheden men ook geniet, het zou alleen maar pijn doen als we niet meer de hoop konden koesteren dat alles 茅茅ns te kunnen navertellen in ons vaderland; want het is alleen deze hoop die ons reizen tot 'reizen' maakt; zonder die hoop zou er niet veel verschil zijn tussen reizen en ballingschap.”
― Willem Ysbrantsz Bontekoe, Het Journaal van Bontekoe

“Het trage, tropische voortslenteren, de manier van lopen van de flaneur, is de beste manier om een land te leren kennen. Ik lees, ik schrijf en ik voel hoe het land langzaam in mij doorsijpelt - haast is fataal voor de reiziger.”
― Cees Nooteboom, Continent in beweging - Alle Zuid- en midden Amerikaanse reizen.

“Hoe graag zou ik niet beginnen met de beschrijving van iets moois, een diepblauw meer, omringd door perfect kegelvormige vulkanen, een bulderende waterval diep in een oerwoud, een klaterende bron die in een drassig grasland ontspringt, een tapijt wilde hyacinten uitgerold in een donker bos, plekken die ik op reizen met andere mensen heb gezien, misschien bestaan ze nog, niet alles is verknoeid.

鈥� De tuin der onschuldigen”
― Kristien Hemmerechts

“Het echte, waarachtige leven is over de heele wereld zoowat hetzelfde, maar om het telkens nieuw, anders en in zijn grootschheid dieper, inniger te voelen, moet je je af en toe verplaatsen. Lang, lang op dezelfde plaats, zonder afwisseling, zonder prikkel, zonder nijpender schakel aan je gemeenschap, word je vadzig, let je minder op, begin je je aan de eigen, ontaardende ik-dingen te wennen. Een schrijver, in zulk een periode van zijn bestaan, zakt den weg, die naar het decadente voert, af.”
― Herman Heijermans, Een Wereldstad, Berlijnsche Impressies en Schetsen