Å·±¦ÓéÀÖ

“I have often observed that people who throughout their lives have been judged repulsive and distasteful are spoken of after their death as though they had never been repulsive and distasteful. This has always struck me as tasteless and embarrassing. When someone dies, his death does not make him a different person, a better character: it does not make him a genius if he was an idiot, or a saint if he was a monster. . . After the death of somebody throughout his life was a dreadful person, a thoroughly low character, how can I suddenly maintain that he was not a dreadful person, not a low character, but a good person? We daily witness such tastelessness when someone has died.”
― Thomas Bernhard, Extinction

“Wenn Man an den Tod denkt, alles ist lächerlich. (When one thinks of death, everything is ridiculous).”
― Thomas Bernhard

“O sıralar herkes tarafından da terk edilmiÅŸtim, ben onların hepsini terk etmiÅŸtim çünkü, iÅŸin aslı bu, hiç kimseyi istemiyordum, tıpkı artık hiçbir ÅŸeyi istemeyiÅŸim ama her ÅŸeye de kendi elimle son veremeyecek kadar korkak oluÅŸum gibi. Ve belki de kapkara yılgınlığımın zirvesinde, artık bu sözcüğü aÄŸzıma almaktan da utanmıyorum, çünkü çoktandır, içinde süslenecek tek bir ÅŸey kalmayan ama her ÅŸeyin sürekli olarak üstelik de en iÄŸrendirici biçimde süslendiÄŸi bir dünyada kendi kendime yalan söylemek ve bir ÅŸeyleri süslemek niyetinde deÄŸilim, Paul çıktı karşıma. O sırada benim için öylesine bambaÅŸka, yeni bir insandı ki, üstelik de yıllar yılı hiçbirine duymadığım kadar hayranlık duyuyordum, o an iÅŸte benim kurtarıcım, dedim içimden. Åžehir parkının sırası üzerinde otururken birden tekrar bütün bunların apaçık bilincine vardım ve ÅŸu dokunaklı halimden, eskiden hiçbir zaman ruhuma girmelerine izin vermediÄŸim ama ÅŸimdi zorla, sıkış tıkış ruhuma dahil ettiÄŸim büyük laflardan da utanmadım, ÅŸu anda bana müthiÅŸ iyi geliyorlardı, onların üzerimdeki etkisini kesinlikle hafifletmeye kalkışmadım. Serinleten bir yaÄŸmur gibi bütün bu sözcüklerin üzerimden kayıp gitmelerine izin verdim.”
― Thomas Bernhard, Wittgenstein’s Nephew

“Unlike my brother, I had no respect for authority. Very early on, Uncle Georg had told me the truth about teachers: that they were moral cowards who took out on their pupils all the frustrations they could not take out on their wives. When I was very young Uncle Georg impressed upon me that among the educated classes teachers were the basest and most dangerous people, on a par with judges, who were the lowest form of human life. Teachers and judges, he said, are the meanest slaves of the state--remember that. He was right, as I have discovered not just hundreds but thousands of times. No teacher and no judge can be trusted as far as you can throw him. Without scruple or compunction they daily destroy many of the existences that are thrown upon their mercy, being motivated by base caprice and a desire to avenge themselves for their miserable, twisted lives--and they are actually paid for doing so. The supposed objectivity of teachers and judges is a piece of shabby mendacity, Uncle Georg said--and he was right. Talking to a teacher we soon discover that he is a destructive individual with whom no one and nothing is safe, and the same is true when we talk to a judge.”
― Thomas Bernhard, Extinction

“Bu zaman zarfında Paul'un düşüncelerinden yoksun kalmıştım, baÅŸka baÅŸka yüzlerce, ortalaması son derece düşük çaplı kafa içinde boÄŸulmama ramak kalmıştı, çünkü kendimizi aldatmayalım, çoÄŸunlukla elimizin altında bulunan kafalar ilginç olmaktan uzaktır, zevksiz elbiselere sokulmuÅŸ bedenler üzerinde acınası ama ne yazık ki acımaya lâyık olmayan hayatlar sürdüren patates azmanlarından ne kadar hayır gelirse onlardan da o kadar gelir.”
― Thomas Bernhard, Wittgenstein’s Nephew

“Haris yıkıcılar iÅŸbaşında, sorumsuz sömürücüler, üstlerine sosyalizm kılıfını geçirmiÅŸler. Yok ediciler iÅŸ başında, katiller. Karşımızda yok ediciler ve katiller var, her köşe bucakta öldürücü çalışmalarını sürdürüyorlar. Yok edici ve katiller kentleri öldürüyor ve onları yok ediyorlar. Kocaman kıçlarıyla devletin her bir köşesinde binlerce ve yüz binlerce makamda oturuyor ve kafalarında yok etme ve katletmekten baÅŸka bir düşünce taşımıyorlar.”
― Thomas Bernhard, Extinction

“Hayat tasavvurunun yüce sanatı gibi yaÅŸamanın ve var olmanın daha yüce sanatının da alaya alındığı, kabare gibi bir dünyada yaşıyoruz biz. Felsefe kabare gibi. Din kabare gibi. SavaÅŸ, devasa bir ceset yığını, saygıdeÄŸer beyefendi, bütünüyle yalan bir kıta, bugün tüm bunlar ÅŸaka.”
― Thomas Bernhard, Watten. Ein Nachlaß

“insanlarla en içten biçimde arkadaÅŸ oluyor ve bunun gerçekten ömür boyu süreceÄŸine inanıyor ve günün birinde bu her ÅŸeyden çok taktir ettiÄŸimiz, hayranlık duyduÄŸumuz, hatta sevdiÄŸimiz insanlar tarafından hayal kırıklığına uÄŸratılıyor ve onlardan tiksiniyoruz ve onlardan nefret ediyoruz ve onlarla hiçbir iliÅŸkimiz kalsın istemiyoruz, diye düşündüm berjer koltukta, tıpkı eskiden duyduÄŸumuz eÄŸilim ve sevgi gibi, nefretimizle de onları ömür boyu istemediÄŸimiz için onları tamamen kafamızdan siliyoruz.”
― Thomas Bernhard, Woodcutters

“Sadece bir saptama
ya da
bu sessizliğe uzun süre katlanamayacağımızın
ve bu büyük sessizliğin kısa bir zaman içinde
bizleri deliye çevireceğinin idrak edilmesi
Uzun süren sessizlikler bizi delirtiyor
İlkin sessizlik içinde deliriyor
sonra çıldırıyoruz
Duyuyor musun
seni incitmek istemedim
Insanların uzun süre
sessiz kaldıklarında delirdikleri
daha uzun bir süre kaldıklarında da çıldırdıkları bir gerçektir.”
― Thomas Bernhard, The World-Fixer

“Dünyada inekler, hizmetkârlar ve kesinlikle kutlanması gereken bayram günleri dışında da bir ÅŸeyler olduÄŸu bilgisini ona borçluyum. Yalnızca okumayı ve yazmayı deÄŸil, düşünmeyi ve düş kurmayı da öğrenmiÅŸ olmamı yine ona borçluyum. Paraya önem veriÅŸim ama onu her ÅŸeyin üzerinde görmeyiÅŸim, onun kazandırdığı bir ÅŸey. Ölü kentleri deÄŸil çok canlı olanlarını tanıdım, ölü halkları ziyaret etmeyip canlıları ziyaret ettim, ölü müzik dinlemeyip canlısını dinledim, ölü resimler görmeyip canlılarını gördüm. Bir baÅŸkası deÄŸil oydu beynimin iç duvarlarına tarihin büyük isimlerini can sıkıcı fotokopiler olarak deÄŸil de her zaman canlı bir sahnedeki canlı insanlar olarak yerleÅŸtiren.”
― Thomas Bernhard

“Benimle Nathal'de avlu duvarı dibinde oturmuÅŸ, batmakta olan güneÅŸin altında, kaç kere Paris'e, kaç kere Londra'ya, kaç kere Roma'ya gittiÄŸinin, kaç bin ÅŸiÅŸe ÅŸampanya ictiÄŸinin ve acaba kaç kitap okuduÄŸunun hesabını yapıyordu. Çünkü bu görüldüğü gibi yüzeysel varoluÅŸu sürdüren kiÅŸi kesinlikle yüzeysel biri deÄŸildi. Ãœzerinde düşünmekte, düşünce üretmekte en ufak bir zorlukla karşılaÅŸtığı tek konu yoktu, tam tersine aslında bana ait olan, yetkinleÅŸtiÄŸimi sandığım alanlarda beni utandıran çoÄŸunlukla o olurdu; beni daima düzeltir, doÄŸrusunu gösterirdi. Sık sık düşünmüşümdür, felsefeci olan o, matematikçi olan o, ben deÄŸilim, ÅŸu iÅŸin erbabı olan o, ben deÄŸilim diye. Müzik alanında bilmediÄŸi, onun için en azından ilginç bir müzik tartışması açma fırsatı oluÅŸturmayacak tek konu bulunmadığını ise hatırlatmaya gerek yok. Ãœstüne üstlük, bütün bu zihinsel ve sanatsal etkinliklerde bulunurken olaÄŸanüstü bir koordinasyon yeteneÄŸine de sahipti. Öte yandan, sadece çok konuÅŸan insanlarla gevezelerden oluÅŸan bir dünyada ona çok konuÅŸan bir insan diyemezdiniz, hele hele geveze hiç.”
― Thomas Bernhard, Wittgenstein’s Nephew

“Ä°nsanın benim gibi biri olarak olduÄŸu her ÅŸeyden vazgeçip kalabalığa karışabileceÄŸine inanmak çok abes. Kalabalık çok geçmeden bu saçmalığı görüp kiÅŸiyi yok eder ya da her halükârda kiÅŸiyi yok etmeye çabalar. Kalabalık kendini ona yüzde yüz teslim etmiÅŸ bir insanı yabancı bir cisimmiÅŸ gibi acımadan dışarı atar. Kalabalığı iÅŸitince kalabalığa ait olmuyorum, kendimi iÅŸitince kendime ait oluyorum. Kalabalık beni dışarı attığından, benim için hâlâ cazipken kendi içimde bir ölüm aramaktan baÅŸka ÅŸansım yok. Çünkü bu caziplik de sınırlı. Ya sonra? Ölüm benim için sadece kalabalığın yerine geçiyor. Söylenen her ÅŸey yalan, hakikat bu, saygıdeÄŸer beyefendi, bu lakırdı müebbet zindanımızdır. Zaman zaman kendime ciddiyetle diyorum ki, her ÅŸey yalnızlıkla, yalnızlaÅŸmayla, kendimle bir aldatmaca sadece. Hakikatten yalana, yalandan da hakikate varıyorum, kendimden alçalmaya varmam gibi. Amacın, diyorum, ne olduÄŸunu sormaktan çoktan vazgeçtim, çünkü baÅŸtan beridir biliyordum ki bu sorular ancak çaresizliÄŸe, belli ÅŸartlarda da alçaltıcı bir daimi çılgınlığa çıkar.”
― Thomas Bernhard, Watten. Ein Nachlaß

“Her zaman en tepedekini, en itinalıyı, en esaslıyı, en olaÄŸandışı olanı, hem de daima sadece en aÅŸağılığın ve en yüzeyselin ve en bayağının fark edildiÄŸi yerde talep etmemiz gerçekten de hasta ediyor insanı. Ä°nsanı ileriye götürmüyor, öldürüyor onu. YükseliÅŸi beklediÄŸimiz yerde çöküşü görüyoruz, umudumuz olduÄŸu yerde umutsuzluÄŸu görüyoruz, kendi hatamız bu, kendi ÅŸanssızlığımız.”
― Thomas Bernhard, Concrete

“Ve o inÅŸaatçıların hepsini yeryüzünü kirleten ve mahveden kiÅŸiler olarak görüyordu. Mimar denilen kiÅŸiler (ki söylediÄŸim gibi bu sözcükten nefret ediyordu!) ve tüm kalfalar ve inÅŸaatçılar bugün yeryüzünü mahveden ve yok edenlermiÅŸ, yaptıkları her yeni inÅŸaatla inÅŸaat cinayeti iÅŸleyerek insanlığa karşı yeni bir suç iÅŸlemekteymiÅŸler, bir keresinde heyecanla: inÅŸaatçılar tarafından inÅŸa edilen her bina bir suçtur! diye bağırmıştı. Ve tüm bu suçlar dikkat çekmeden yapılır, evet bu inÅŸaatçılar suçlu olarak neredeyse buna itilir ve davet edilir, özellikle de devlet ve onun kurumları tarafından, yeryüzünün üzerini sapık düşüncesizlikleriyle kaplamaya ve hem de öyle bir biçimde ve hızla kendi inÅŸaat iÄŸrençlikleriyle kaplamaya yönelirler, öyle ki kısa sürede yeryüzü bu inÅŸaat cinayetleri altında boÄŸulacak. Bütün dünya en korkunç ve en zevksiz biçimde ve canice bu binalarla tıka basa doldurulduÄŸunda çok geç olacak, o zaman yeryüzü ölecek.”
― Thomas Bernhard, Correction

“Whereas we’re not even capable of living, not even capable of existing, for we don’t exist, we get existed.”
― Thomas Bernhard, The Loser

“dem Stumpfsinn sind immer alle nachgelaufen
der Geist ist immer mit Füßen getreten worden”
― Thomas Bernhard, Heldenplatz

“Was die Schriftsteller schreiben
ist ja nichts gegen die Wirklichkeit
jaja sie schreiben ja daß alles fürchterlich ist
daß alles verdorben und verkommen ist
daß alles katastrophal ist
und daß alles ausweglos ist
aber alles das sie schreiben
ist nichts gegen die Wirklichkeit
die Wirklichkeit ist so schlimm, daß sie nicht beschrieben werden kann
noch kein Schriftsteller hat die Wirklichkeit so beschrieben
wie sie wirklich ist
das ist das Fürchterliche”
― Thomas Bernhard, Heldenplatz

“Wir leben doch immer in der falschen Zeit hat er gesagt
wir wollen alle nur in der Vergangenheit leben
die haben wir uns so schön eingerichtet die Vergangenheit
wie wir wollen
kein Mensch will die Zukunft”
― Thomas Bernhard, Heldenplatz